Dertlerimi içimde tutamıyorum. Bir şeylere veya bir kişiye sinirlendiğimde o kişi hakkında başkasına (sevdiğim biriyle) konuşuyorum ve çok pişman oluyorum. Sonradan kafama dank ediyor. Aramız düzeliyor ama insanların o aramızdaki duyduğu mevzu sürekli dillerde oluyor, pişirilip pişirilip önüme geliyor. Bu yaptığım bariz dedikodu, kendime engel olamıyorum sanki konuştukça rahatlıyorum sinirim gidiyor gibi. Aileme kızdıysam erkek arkadaşıma anlatıyorum, erkek arkadaşıma kızdıysam ailemden birine veya sevdiğim bir arkadaşıma. Sonra ne gerek vardı diyorum, biliyorum ki ileride laf arasında bunlar hep önüme gelecek ve canım sıkılacak. Yada erkek arkadaşım ailesiyle ilgili bir sıkıntısı anlatıyor ve anlıyorum ki kendisini saf yerine koyuyorlar, haksızlığa gelemiyorum. Ağzımdan bir sürü şey çıkıyor. Hakaret asla değil ama "ne kadar safsın, bu yaptığını ben asla yapmam, izin vermem, ablan ne kadar da düşüncesiz bir insan" gibi cümleler kuruyorum. Karşılık olarak da "hiç anlayışlı değilsin, bu yüzden sana bir şeyimi anlatmak istemiyorum" diyor. Çünkü kim ailesine laf edilsin ister ki. Kendisi aksine kimsenin arkasından kötü bir şey asla demez, hep iyi tarafından bakar, bunu bunu yaptı ama eminim ki geçerli bir sebebi vardır, eminim böyle demek istememiştir üzgündür belki gibi düşünür. Bu dedikodu huyumdan nasıl kurtulabilirim, siz herkese her şeyinizi anlatır mısınız? Birine veya bir şeye sinirlendiğinizde ne yaparsınız, içinizde tutmak daha mı iyi?