Sonunda bu da oldu dedirten cinste benim sorunum.
Bazen diyorum "rahat batıyor sanırım"...
Ama kendimi öfkelenmekten geri tutamıyorum.
Onca yaşanan şeye rağmen, eski kendimi arıyorum bir yerlerde.
Bulamayacağımı bildiğim halde.
Genel anlamda hayatıma bakıldığında mutsuz ve depresif olmamı gerektiren birşey yok belki de.
Bir çoğuna göre gıpta edilebilecek derecede bir hayatım var.
Düzgün denilecek bir evliliğim var, iyi bir eşim var, işinde gücünde, çocuklarına düşkün, dışardan bakıldığında bana düşkün...
2 tane dünya güzeli evladım var...
Düzgün bir işim var...
Daha ne olsun değil mi?
Ama huzurum yok, mutluluğum yok, keyfim de yok.
Bir bezginlik var üzerimde.
Bunun için de bir psikiatriste gittim tabii ki ve sonuç: major depresyon = antidepresan
Kızgınlığım arttı aslında bunu öğrenince.
Hayat dolu, neşeli, sosyal, etrafına mutluluk saçabilen bir insan iken,
evden dışarı çıkmayan, sinirleri gergin, canı çocukların gülücükleri haricinde sıkkın, asosyal, mutsuz bir insana döndüm.
Tabii bu noktaya birden gelmiyor insan, yaşadıklarımız bizi bir yerlere taşıyor.
Ne anlatsam nereden başlasam ben de bilemiyorum ki.
Umarım kendimi toparlarım.
Sormak istediğim, depresyona düşüpte, kendisini bu süreç sonrasında eskisi gibi hisseden, iyi olanınız var mı?
Ben bu depresyon ile nasıl baş edeceğimi bilemiyorum gerçekten.
Daha öfkeliyim sanki, daha sinirliyim, eşime karşı, yaşananlara karşı, resmen nefret kusasım var.
Daha bir içime kapandım, daha sessizleştim, çünkü ağzımdan çıkacaklardan korkuyorum.
Her an birilerine patlayarak, bütün öfkemi kusup, herşeyi yerle yeksan edecekmişim gibi geliyor...
Çıkmazda hissediyorum kendimi....