Arkadaşlar hepinize merhaba, umarım sağlıklısınızdır ☺
Size belki komik gelecek bir konu ama bizim için artık komikliğini yitirdi. Konuyu açma amacım böyle bir durum yaşayan var mı diye merak etmem ve nasıl kurtulabileceğim hakkında öneri istemem.
Annem 5 yıl boyunca bir çocuğa baktı. Çocuk 1 yaşından itibaren annemle birlikteydi. İlk kelimelerini, konuşmalarını ailesiyle birlikte duyduk. Çocukla aynı evde olduğumuz için müthiş bir bağımız var çok seviyoruz kendi evladımız gibi seviniyorduk her adımında. Her neyse bu çocuk 2 buçuk-3 yaşına doğru konuşmaya başladı. Bizde onunla iletişim kuralım diye onun gibi konuşmaya başladık ufak ufak. Daha sonra bu durum alışkanlık yaptı ve dilimize yuva yaptı. Annem,kardeşim, eşim, ben....Hepimiz bebek gibi konuşuyoruz. Yıllar geçti şuan o çocuğa bakmıyor annem ama nur topu gibi bir hatıra bıraktı bize. Evde sürekli bu şekilde konuşurken buluyoruz kendimizi. Saçma ve komik gelebilir bize de öyle geliyor ama vazgeçemiyoruz. Söz veriyoruz tekrar etmeyeceğimize ama ertesi gün bakıyoruz gene aynıyız. Bu durum bizi çok güldürsede kabak tadı vermeye başladı. Bizim evin şivesi haline geldi. Eşim dışarıdan bakılınca sert duruyor. Onu böyle konuşurken duyunca bütün ciddiyetimi kaybediyorum. Yani ne yapılabilir hiç bilmiyorum. Hem anlatmak istedim hemde belki bir çözüm önerisi gelir diye anlattım. Okuduğunuz teşekkür ediyorum.
çocuk için hiç doğru bir zaman değil...
neymiş bakayımm ağcının içindeki şözleyy
