Yazacağım ama umarım ters tepmez. Benimde anlatmaya ihtiyacım var aslında. Kolay korkan, ürken bir yapım yoktur. Memlekette kangalımız vardı küçükken belkide o yüzden büyük köpek severim.
Ama çok fena bir durum yaşadım bende korkmaya başladım.
Yer yer dizlere çıkan karda ıssız bir yerden geçerken köpekler karşıladı beni. Kalabalık bir grup ve havada bir huzursuzluk hakim. Belkide bendendi his, bilmiyorum. Yönümü değiştirdim onlarda değiştirdi. Düşünün sokak değiştiriyorum yan sokaktan dolanıp karşıma çıktı. Hızlandım arkamda ayak sesleri, nefes sesleri, hırlamalar çoğaldı. Paçamdan tutulup bir kenara çekileceğim hissi boğazıma oturuverdi. Dedim bağırayım. En yakın insanlar uzak mesafede. Karı bilirsiniz bütün sesleri yutar. Onlar beni duyana kadar köpekleri tetiklemiş olacağım.
Bende yavaşladım, sakin kalmaya çalıştım, nefesimi ve ayak adımlarımı aynı hizaya getirdim. Çünkü korkumu hissedecekler biliyorum. Korkmuyormuş gibi, olağan davrandım. Köpeklerde yavaşladı, nefesleri yumuşadı. İnsanların hizasına gelinceye kadar arkama hiç bakmadım. Merdivenlerle sonlanan büyük bir kapı vardı, güvende hissettiğimde arkama baktım bir noktada durmuş beni uğurluyorlar
Islak mermerlerin üzerindeki pati sesleri hala aklımda. Sarsıcı bir deneyimdi.
Orda şunu anladım köpekler korkarken korkana, sakinken sakine uyum sağlıyorlar. Hızlanmasaydım hızlanmayacaklardı. Korkmasaydım dürtüleri harekete geçmeyecekti.
Apartmanımızın önünde gelip giderken sevdiğim büyük bir köpek vardı, onu bir süre sevemedim. Dedim böyle olmaz, yavaş yavaş onu sevdim. Sonra halam hamile bir köpek sahiplenmişti. Kedi yavrusu gibi yavrularını kucağımdan indirmedim. Annelerini sevdim. Korkum böyle azaldı.
Geçen sene sahilde engelli bir çocuğun seyyar arabasına havlamaya başladı büyük bir köpek. O kadar insan var etrafta, ben aralarına doğru yöneldim, çocuğa seslenerek sakinleştirdim. 'Yavaş yürü, sakin kal, bir şey yapmayacak' diye. Çok ani gelişti mesela kendimi ortaya atışım.
Çocuk doğru düzgün yürüyemiyor ve konuşamıyordu engelinden dolayı. Ve neticede işe yaradı. O sakinlesınce köpekte koşmayı ve havlamayı bıraktı.
Korkum sıfırlanmadı ama alelade bir korku, ve korkmuyorum diyebilecek durumdayım. Olağanüstü bir durum yoksa o korkuyuda önemli hale getiren benim zihnim onu biliyorum.
Diğer türlü yaşanan bazı acı olaylar var Allah göstermesin. Fakat başka bir korkunun, yada sizin için korku bile olmayan bir konunun hayatınızı ele geçirme ihtimali korktuğunuz ihtimalden daha yüksek. Hayatı saklanarak yaşayamazsınız. Mutlaka bir tedavi alın. Bunun aşılamayacak bir durum olduğunu kesinlikle düşünmüyorum. Daha iyi hissedeceğiniz günler gelecek.