Arayı açmayın bence. Ben açtım pişmanım :)) maddi sıkıntılar vardı, yaşım gençti. Ailem devamlı 1. Yi yaptın hayatını kararttın modundaydı.
Oğlum 6 yaşındayken maddiyatı toparladık. Ev ve araba aldık çok şükür, tam hazırım dedim, ben de kadın Doğum sıkıntıları olduğu ortaya çıktı. Zamanında sahip olmadığımız paraları, şimdi 4 yıldır tüp bebeğe para döküyoruz.
Şu An bir sürü oyuncak var evde, ama 2. Bir çocuk yoksa oynanmıyor. Oğlumun istediği her şeyi alabilirim, sinemaya götürebilirim ama yine de kuzenleriyle izlediği filmler kadar eğlenmiyor.
İki kuzeniyle geçen akşama kadar bir okul bahçesinde geçirdiler ve anlata anlata bitiremiyordu.
Eğer kendinize yetebiliyorsanız, 2. Yi düşünün bence. Bir kardeşin boşluğunu hiçbir maddiyat doldurmuyor ama maddiyat bir şekilde yerine geliyor. İstekler de zaten hiç bitmiyor. Bugün ev varsa, yarın başka bir şey çıkacak.
4 yaşındayken hissetmiyorsunuz, çocuk sizinle oyalanıyor ama 7 yaşından sonra birden aramaya başlıyor kendi akranlarını. Artık sizden ayrı oynayabilmek, sosyalleşmek istiyor.
Geçen benim oğlan, yeni kardeşi olmuş bir arkadaşına soruyordu, kardeşinin olması nasıl bir his diye. Sordurmadan, aratmayan buldurmak lazım bence ortağını, arkadaşını.