Ben kendi kendimi yoran bir insanım normalde.
Tam bıraktım kendimi. Bir de böyle salmış bakayım duruma dedim.
Şimdi de ailem rahat durmuyor..
Arkadaşlar başlarda aileniz eşinizi severken, bir takım sorunlarınıza şahit olsalar ve tatsızlıklar onlara da yansıdığı için
eşinize karşı nefret dolsalar... Susamayıp ara ara laf sokuştursalar eşinize (arkasından size)..
Yani bu sizin düzelteceğiniz bir durum değil eşinizin çabasına bağlı olsa ne yaparsınız?
Onu sıkıştırmak onun da aynısını size yapması demek ki bu yeni yeni kavgadan başka bir şey getirmeyecek.
Ne yapayım? Düzelir diye zamana mı bırakayım?
Yoksa düzelmese de olur diye, hepiniz alışın bu düzene mi diyeyim?
Eşimle kendi aramızdaki ilişkiyi düzeltme derdinde olduğumuzdan aileleri karşılıklı olarak dışarıda tutuyoruz.
Muhatap olmuyoruz ailelerle diyeyim..
Aslında aramızdaki ilişki böyle hiç olmadığı kadar iyi..
Ama benim ailem susmuyor. Olumsuz yorumlar yordu beni. Artık annemi aramak istemez oldum.
Belki bir şeyler gerçekten düzelecek ama izin vermiyorlar, etkileniyorum çünkü..
Hayır ayrılmamı da istemiyor annem, istediğim gibi olacak adam olacak diyor..
Beklentileri üst düzey şuan için, sabırsız.
Onun yüreği olmadan olmuyor, ama istediği gibi yürümesi imkansız.
Hiç eğilmeden el oğlunu eğmek kolay mı?
Anlatamıyorum.
Anlamıyorlar..