Merhabalar, daha önce eşimle özellikle çocuk olduktan sonra yaşadığımız sıkıntılarla alakalı konu açmıştım. Özetle eşim kendini işe verip, bebeklik döneminde kendi bizden soyutladı. Destek olmadı aksine hep kendini benimle yarıştırdı. O daha yorgun, ben evdeyim napıyorum ki vs vs. Çocuğumuz 2 yaşında hala o kendiyle meşgul. Çocukla iletişimi eh işte. İstanbulda yaşıyoruz trafikte kalıyor, erken gidiyor geç geliyor ve stresli bir işi var. Bu stresi yönetemiyor.
Sormak istediğim konuya gelirsek eşim başka bir şehirde iş teklifi aldı. Maaşı şu ankiyle hemen hemen aynı, primlerle biraz daha fazla olabilir. Ancak burada kendi evimiz. Ben çocuğumla arabaya bile binmeden pek çok şey yapabiliyorum oturduğumuz semtte. Hayatımız rayına girdi. Çocuğumun oyun ablası var, ben belli saatlerde çalışıyorum ya da kendime zaman ayırabiliyorum. Apartman görevlimiz var pek çok konuda yardımcı. Ailelerimiz ise başka şehirde. O yüzden bu tarz destekler benim için kıymetli. O şehre taşınırsak hiçbir tanıdığım olmayacak. Bu şehre ailem iş için de olsa değişen sıklıklarla geliyor. Taşındığımızda geleceklerini sanmıyorum. Ancak bir sefer gelirler yılda. Ben daha önce 1 sene kadar tek baktım çocuğuma ve çok çok zorlandım.
Eşim yeni işe alışıyorum öğrenicem şöyle yorgunum benim işim böyle önemli diye eminim destek olmayacaktır. Ayrıca iş kurma sürecindeyim. Tüm sistemi burada yakın çevremdeki tedarikçilere göre kurdum. Eşimin işten ayrılma sebebi, yönetici tarafından hakkının verilmemesi, değersiz hissetmek, terfi olanaklarının olmaması ve trafik. Orada müdür olacak.
Evlenmeden öncr farklı şehirlerde yaşayan eşleri çok yadırgardım. Ama şimdi sen git biz kalalım diyesim geliyor. Çok söyleniyorum ama eşimi seviyorum da sevmesem bu kadar huysuzluğa katlanamazdım heralde. Ama bu noktada kendimi de düşünmek zorundayım.
Sizce ne yapmalıyım?
Keşke yaşadığımı şehirde trafik derdinin daha az olacağı bir iş olsa ama alanı çok özel, bu şartlarda çalışabileceği yer sayısı çok az.
