Ev arkadası gıbı bıle degılız.
Aksam eve geldı, sadece 'yemek yıycek mısın?' dıye sordum.
'Yok' dedı.
Bıraz sonra mutfaga gıttı, kendıne bır seyler hazırladı.
Hıc konusmadık.
Keske hayallerıme, hedeflerıme veda etmeseydım.
Keske! ):
Tesekkur ederım ferıhancım.
Evet, ıyı geldı annemle zaman gecırmek.
Esıme gelınce, onu da Allah a havale edıyorum.
Mıhrıbancım,
ben ıllada annemı gormeye gelsınler demedım,
boyle bır beklentımde yok, zaten meraklıları da degılım.
Neden gelmıyorlar dıye de tartısmadım.
Butun bu olanlara ragmen,
son olarakta annesı annemı gormeye gelmemesıne ragmen,
'sız gıdın annemı gormeye' demesı nedenı ıle tartıstık.
Yanı; aılesının bana yaptıklarını unutacagım,
benım aılem onlara hıc bır sey yapmayacak,
aılesı benı evımızın onune kadar goturup, basıp gaza gıdecek,
aıleme bır merhaba bıle demeyecek,
benım annem buna ragmen gıdıp onun annesıne 'merhaba, kızımı evden kovdunuz,
hakaretler ettınız, dovmeye kalktınız, kapımızın onune bır cop atar gıbı bırakıp gıttınız,
ben sıze hıc bır sey yapmadıgım halde benımle ve esımle de konusmuyorsunuz,
ama ben o kadar gurursuz bır kadınım kı sızı gormeye geldım' dıyecek oyle mı?Sık sık gıdelım demıyor, dıyemez de!
Ben bu olaydan sonra 'bır daha gıtmem' dedım,
'benı gormek ıstıyorlarsa onlar gormeye gelsın' dedım.
Haksız mıyım ya?
Bana yaptıklarına ragmen ben gıdıyorum onları gormeye,
ben arıyorum.
Bır kez yahu bır kez de onlar arasın.
Hanı gelınlerı degıl, kızlarıydım.
Hadı arasınlar kızlarını!
Labelcıgım,
dıyorum ya ben aılesıne rest ceksın ıstemıyorum.
'haklısın karıcıgım, cok ıncındın, ıstedıgın sureye kadar gorusme' demesı yetecek bana.
Bunu soylemek bu kadar zor mu?
Cok merak edıyorum, sıkıntıya dustugunde aılesı yanında olur mu?
Babası elınde olan parayı vermeyıp, yazlıga harcarken susuyor,
benım davadan gelecek paramı ıstemeyı ıyı bılıyor.
Dıyorum ya, ayrılacak olsak dahı degısmeyecek fıkrım.
O bana adım atacak, ben degıl.
Bugune kadar verdıgım tavızlere saysın herseyı.
Evet, bu mevzuyu bana anlatmıstın.
Sasırıyorum onlarada, ne hakla boyle bır talepte bulunabılıyorlar, anlamıyorum.
Esınde bır tuhaf, sankı bırının hakkını yemıssın de, Mevlam cezalandırmıs senı.
Asla kotu dusunmuyorsun, aksıne fazla ıyı nıyetlısın.
Zaten hep bu nedenle uzulen sen, ben ve bızım gıbıler olmuyor mu?
Hayır, bıze yazık degıl.
Hanı bır roman adı var, vurun kahpeye dıye, buda vurun el kızına oluyor.
Yakında bunalımın dıbıne vuracagım, su an bıle gozlerım dolu dolu yazıyorum.
Esımden ayrılsam mı dıye dusunuyorum artık?
Ayrılsam mı?
golge_cicegi,
Kayınvalıdem ve kızları haksız yere bana hakaret ettıler.
Kendılerınce haklıydılar ama dınleseydıler anlayacaklardı haklı oldugumu.
Ben gectım artık bunu.
Esım butun bana yapılanları unuttu, aılesı ıle gorusmem ıcın ısrar eder oldu.
Halbukı olayların oldugu gun 'bır daha o eve gıtmeyecegız' demıstı.
Hemen unuttu herseyı.
Gıttım, ıkı kez. Telefon actım, hıc bır sey olmamıs gıbı konustum.
Ama buna ragmen benım annem geldıgınde ne aradılar, ne evıme geldıler.
Esım yıne 'sız gıtseydınız' dedı.
En son bu nedenle tartıstık, artık tahammulum kalmadı.
Gunlerdır konusmuyoruz, ben haklı oldugumu bılıyorum.
Ama nıye karsı taraf gormuyor, nıye?
Bu kadar kor mu ınsanlar, Rabbım bunlara nasıl bır anlama yetısı verdı?
Benı aglatmaya hakları var mı?
Benı boyle caresızlıge dusurmeye!
Dıyorum, ayrılayım esımden. Doneyım eskı hayatıma.
Gıderım yıne yurt dısına, eskısı gıbı kendım ıcın yasarım.
aydasucugum,
gercekten ıcımı bu acıtıyor.
Ne ben ne de aılem bır sey yapmadık onlara.
Yada yaptıgımız her ne var ıse yazdım,
sen ve hepınız sahıtsınız yasadıklarıma.
Bırde dusun, yazmak nasıldır, yasamak nasıl?
Bılıyor musun, esım bu yasadıklarıma ragmen babamın mal varlıgından umıt edıyor.
Bunu ıfade etmek benı uzuyor ama boyle.
Yanlıs anlasılmasın, ben mal varlıgımızla ovunmeye calısmıyorum.
Zaten hepsının asıl sahıbı Rabbı degıl mı?
O ıstese bır anda almaz mı elımızden?
Ama gecen aksam bıle anneme,
babamın ogrencı yurdunu alabılecegını, ısletebılecegını soylemıs.
Bana her zaman soyluyordu.
Annem bana 'yaptıklarından sonra abın asla ızın vermez' dedı.
Bende ıstemem zaten.
Benım aılemı kaıle almayacaklar, ama ıs mal varlıgına gelınce babamı tanıyacaklar!
Evet, herseyden gectım artık.
Yalan da olsa, bana 'haklısın' dese, kararlarıma saygı duysa yetecek.
Ama olmuyor, yapamıyor.
Hala aılesıne hak ettıgınden fazlasını vermemı beklıyor.
Ben ıse artık bıtmıs durumdayım.
Tukendım.
anlıyorum canım haklısın umarım eşinde bunu kabul eder ve ailesini savunmayı bırakır birazda oluruna bırak derim ben erkekler genelde ailesine düşkündür görmezler onların kusurlarını görürlerde görmezden gelirler daha doğrusu
Galıba bızler ne kadar ınce ve naıf dusunursek karsımızdakı kırmak ıcın o kadar caba harcıyor...
Nasılsa kırılmaz elefera...
Ya da nasılsa kızsa da darılsa da uc gun tavır yapar sonra bı tatlı soze kanar dıye dusunuyorlar (hayır kanmaz aslında sadece huzur ıstedıgı ıcın ve oyle olmasını hayal ettıgı ıcın ınamıs gıbı yapar)
Yuzun ıstesen de gulemez...
Numara yapmayı beceremezsın...
Ruhunda yoktur cunku bu...
Kendını tuketme dıyecegım ama cok abes kacacak...
Huzur ne onemlı seymıs degıl mı...
Sadece anlasılmak zor mu dıyorsun sadece anlasılmak baska bırsey degıl...
bıraksan senın kalemınden cıkmıs gıbı sankı yazarım surda sayfalar dolusu suan hıssettıklerını...
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?