- 1 Şubat 2016
- 963
- 1.493
- 43
- 51
20 yaşında ergen bir kız. Babasını kıskanıyor. Kim bilir annesi babası evliyken yani kendisi çocukken ne travmalar atlattı. Seni de anlıyorum fakat sen tüm bunları göze alarak çocuklu bi Ada'mla evlendin. Eşine kızı Hakkı'nda eleştiri yapmamanı tavsiye ederim. Bu senin aleyhine olur. Her şey düzelmez tersine berbat olur. Kocaman kız sorma onu mu yersin bunu mu. Söylediği şeyleri takma. O alıngan hassas bir dönemde. Kendi haline bırakİyi akşamlar hanımlar. Başlıktanda anlaşıldığı üzere derdim eşimin ilk evliliğinden olan kızı. Aslında bugüne kadar bir çok şeyi alttan aldığım için sorun yaşamamıştık ama artık son zamanlarda hareketleri batmaya başladı.
Benim ilk eşimin ikinci evliliği. Allah nasib ederse çocuğumuz yolda. Riskli bir hamilelik geçiriyorum hem erken doğum riskim var hem de ciddi kansızlığım. Dolayısıyla evi eskisi gibi çekip çeviremiyorum.
Eşimin kızı 20 yaşında. Normalde annesi ile yaşıyor. Bize geldiğindeyse 10-15 gün kadar kalır. Bugüne kadar bize geldiğinde pek iş yaptırmadım. Fakat hamileyken de benden hizmet beklemesi sinirimi bozuyor artık.
Örneğin sabah kahvaltısını ben hazırlarım. Tam masa hazır olur kalkar masaya oturur, doyunca kalkar bilgisayarın başına geçer. Yemek yaparım yardım edeyim demez. Bazen sancım tutuyor yemeği yarıda bırakıp uzanma ihtiyacı duyuyorum neyin var demez ya da yardım teklif etmez.
Bunların haricinde oldukça soğuktur. Dün komşum geldi bebeğiyle, eşimin kızı bebeği kucağına aldı birkaç dakika sonra bebek kızın bacağına kustu ve tepkisi kustu bu şeklinde biraz sert bir tepki oldu. Komşum da bozuldu haliyle ben de mahçup oldum. Bebek bu...
Ben hamileliğimi ilk öğrendiğimde bana ne istiyorsun diye sordu kız erkek farketmez sağlıklı, hayırlı bir evlat olsun yeter dedim. İnşallah kız değildir demişti. Bir de eğer çok ağlarsa ağzına burnuna çarparım onun demişti, anlık tepkiyle hele bir dene dedim sadece.
Geçen annem buzdolabının kapısını açık unutmuş, dolabın yanındanda eşimin kızı. Elini uzatıp da kapatmadı annemi çağırdı ona kapattırdı. Dün akşam nar koydum kendime, eşimle ona da sordum yermisiniz diye eşimin kızı cevap vermedi. Tekrar sordum yemeyeceğimi bilmiyor musun şeklinde cevap verdi. Ben de ne bileyim belki canın çekmiştir diyebildim. Nerden bileyim yer mi yemez mi?
Bugün üstü kapalı eşime açtım konuyu. Çok yoruluyorum dedim çok değil en azından kendi yatağını toplamasını bekliyorum dedim. Sen de bir şey demiyorsun dedim. Herkesin bir karakteri var o da böyle dedi. Ben de kendi evinde herşeyi yapıyor ama en azından şu halimle yardımcı olmasının karakterle bir alakası yok. İnsan böyle durumlarda yardımcı olur, ben kimseye bu halimle hizmet etmek zorunda değilim dedim. Eşim biraz bozuldu ama gerçekten tahammül edemiyorum artık.
Çocuk desem değil, bir şey yapmak zorunda da değil elbette ama bu halimle ona hizmet etmek çok zoruma gidiyor. Bilmiyorum ben mi abartıyorum? Bir şey de diyemiyorum desem kötü olurum. Sorun bende mi acaba hamilelik hormonlarıyla mı boyle düşünüyorum yoksa haklı mıyım? Sizce nasıl davranmalıyım?
kıBir kere objektif bakacaksak olaya sunu kabul etmemiz gerekir : Ister kendi kizi olsun, ister üvey kizi, ister eşi , ister komsusu vs vs hic kimse bu davranislari birine yapamaz, yapmamali. Kimse kaba sekilde cevap veremez. Hicbir mazereti yok bu kabaliklarin.
Ha konuşmayı deneyebilir tabii ki, iletisim ve uslup insan iliskilerinin anahtaridir, dogru kullanınca acamayacagi kapi yoktur . Fakat konu sahibinin cekinmesini, babasina soylemesini anlıyorum . Zira kendim de uvey annem ilk geldiginde hic yanasmamis, somurtmus, hatta kaba ve kirici davranmistim. Ama henuz 8 yasindaydim :)
Kizin yasi itibariyle niyetinin kotu oldugunu hissettim ben. Ama son bir care konu sahibi tekrar konusabilir. Yeterince ilgilenmis zamaninda, arkadaş olmaya
calismis gerci.
Babasının eşini kıskanan biri, yeni doğmuş bir bebeği daha fazla kıskanır diye düşünüyorum.Alttan al idare et. İyi ol sen her zaman. Şu an babasını senden acayip kiskaniyordur. Onun eline koz verme. Dişini sık yut ama iyi davran. Söyleyeceklerini tatlı dille söyle. Bebek olsun bak her şey bir süre sonra nasıl değişecek.
Ben
kı
Ben şuanki konumdan bahsetmiştim :) bu abla bunu bilerek evlendi adamla. Şuan bu konumda benimde zoruma gider. Ama kendi denkiyle evlenseydi böyle bir sorun yaşamayacaktı. Yani bazı şeyleri ya sineye çekcek yada oturup kızla arkadaş gibi konusaçak.
Ben
kı
Ben şuanki konumdan bahsetmiştim :) bu abla bunu bilerek evlendi adamla. Şuan bu konumda benimde zoruma gider. Ama kendi denkiyle evlenseydi böyle bir sorun yaşamayacaktı. Yani bazı şeyleri ya sineye çekcek yada oturup kızla arkadaş gibi konusaçak.
Katılıyorum.Herkes kıza yüklenmiş de bu onun normal yaşam tarzı eşimiz sizin durumunuzu bile bile neden kızı misafir ediyor ve sesini çıkarmıyor
36 yaşındayım anneme gidince çayımı bile annem koyar beni böyle büyüttü iyi ya da kötü demiyorum hiçbir şeye zorda kalmadıkça elimi sürmedim
Mesela yatağımı toplamadım ama misafirsem bir yerde tabii toplarım ama kız kendini sizde misafir hissetmiyor
Bırakın kalsın yatağı, sofrayı vs de topla deyin yani hazır hamilesiniz baba kız toplayın deyip eşinize de paslayın
Çamaşırları yıkayınca x asıver yoksa ıslak kalın giysilerin deyin sonuçta ev sizin sizin çok eşyanız var ama onun az
Belki de babası da 10 gün gelmiş elini bir şeye sürmesin modundadır o zaman da tüm işi eşinize söyleyin
Bugün sofra kurmayıp onların açılmasını beklemek yerine eşinize sofrayı kurun deyin yiyip kalkın mesela
Sorumlulukları eşiniz de alsın ki bebek gelince hayatımız daha da zorlaşmasın
Yalnız bu kustu demesinde ne var mesela daha önce bebek bilmeyen bir gencin klasik tepkisidir o belki de kız hayatında hiç küçük bebek görüp sevmemiştir bile
İyi akşamlar hanımlar. Başlıktanda anlaşıldığı üzere derdim eşimin ilk evliliğinden olan kızı. Aslında bugüne kadar bir çok şeyi alttan aldığım için sorun yaşamamıştık ama artık son zamanlarda hareketleri batmaya başladı.
Benim ilk eşimin ikinci evliliği. Allah nasib ederse çocuğumuz yolda. Riskli bir hamilelik geçiriyorum hem erken doğum riskim var hem de ciddi kansızlığım. Dolayısıyla evi eskisi gibi çekip çeviremiyorum.
Eşimin kızı 20 yaşında. Normalde annesi ile yaşıyor. Bize geldiğindeyse 10-15 gün kadar kalır. Bugüne kadar bize geldiğinde pek iş yaptırmadım. Fakat hamileyken de benden hizmet beklemesi sinirimi bozuyor artık.
Örneğin sabah kahvaltısını ben hazırlarım. Tam masa hazır olur kalkar masaya oturur, doyunca kalkar bilgisayarın başına geçer. Yemek yaparım yardım edeyim demez. Bazen sancım tutuyor yemeği yarıda bırakıp uzanma ihtiyacı duyuyorum neyin var demez ya da yardım teklif etmez.
Bunların haricinde oldukça soğuktur. Dün komşum geldi bebeğiyle, eşimin kızı bebeği kucağına aldı birkaç dakika sonra bebek kızın bacağına kustu ve tepkisi kustu bu şeklinde biraz sert bir tepki oldu. Komşum da bozuldu haliyle ben de mahçup oldum. Bebek bu...
Ben hamileliğimi ilk öğrendiğimde bana ne istiyorsun diye sordu kız erkek farketmez sağlıklı, hayırlı bir evlat olsun yeter dedim. İnşallah kız değildir demişti. Bir de eğer çok ağlarsa ağzına burnuna çarparım onun demişti, anlık tepkiyle hele bir dene dedim sadece.
Geçen annem buzdolabının kapısını açık unutmuş, dolabın yanındanda eşimin kızı. Elini uzatıp da kapatmadı annemi çağırdı ona kapattırdı. Dün akşam nar koydum kendime, eşimle ona da sordum yermisiniz diye eşimin kızı cevap vermedi. Tekrar sordum yemeyeceğimi bilmiyor musun şeklinde cevap verdi. Ben de ne bileyim belki canın çekmiştir diyebildim. Nerden bileyim yer mi yemez mi?
Bugün üstü kapalı eşime açtım konuyu. Çok yoruluyorum dedim çok değil en azından kendi yatağını toplamasını bekliyorum dedim. Sen de bir şey demiyorsun dedim. Herkesin bir karakteri var o da böyle dedi. Ben de kendi evinde herşeyi yapıyor ama en azından şu halimle yardımcı olmasının karakterle bir alakası yok. İnsan böyle durumlarda yardımcı olur, ben kimseye bu halimle hizmet etmek zorunda değilim dedim. Eşim biraz bozuldu ama gerçekten tahammül edemiyorum artık.
Çocuk desem değil, bir şey yapmak zorunda da değil elbette ama bu halimle ona hizmet etmek çok zoruma gidiyor. Bilmiyorum ben mi abartıyorum? Bir şey de diyemiyorum desem kötü olurum. Sorun bende mi acaba hamilelik hormonlarıyla mı boyle düşünüyorum yoksa haklı mıyım? Sizce nasıl davranmalıyım?
Ya ben de buna bozuluyorum. Kendi söyledi evde herşeyi yapıyorum diye. Ben zaten bugüne kadar hiçbirşey beklemedim ondan. Ama inanın ben ya da annem gelip yemek yapmasak o gün aç kalacağız. Bir makarna yapayım demiyor.
Elinizden geleni fazlasiyla yapmissiniz zaten.siz bnce cok kafaya takmayin derim bebeginizi dusunun zaten her zaman gelmiyormus.gormemezlikten gelin oyleyse esinizde biyerden snra anlayacaktir umarim sizi.İnanin en başından beridir dediğiniz şekilde yaklaştım. Ben bu kızla oturup annesine anneler günü hediyesi video bile hazırladım. İş başvurusu oldu beraber gittik, bir işi oldu beraber hallettik. Her zaman güler yüz gösterdim. Film de izledik, sinemaya da gittik. Benim eşyamı bana sormadan alıp götürdüğü oldu birkaç kez hiç kızmadım. Güzelce bir daha bana sormadan alma canım dedim geçtim. Tatlı istedi yaptım, geldiği zamanlarda sevdiği yemekleri yaptım. Sınavı oldu derslerine çalıştırdım. Annesini gelip bana şikayet ettiği dahi olmuştur. Ben ona karşı bu kadar vericiyken şu anki muameleyi haketmiyorum. Bunun adı iyi niyeti suistimal benim gözümde.
san a eziyet olsun d,ye sizde kalıyor bu kız...İyi akşamlar hanımlar. Başlıktanda anlaşıldığı üzere derdim eşimin ilk evliliğinden olan kızı. Aslında bugüne kadar bir çok şeyi alttan aldığım için sorun yaşamamıştık ama artık son zamanlarda hareketleri batmaya başladı.
Benim ilk eşimin ikinci evliliği. Allah nasib ederse çocuğumuz yolda. Riskli bir hamilelik geçiriyorum hem erken doğum riskim var hem de ciddi kansızlığım. Dolayısıyla evi eskisi gibi çekip çeviremiyorum.
Eşimin kızı 20 yaşında. Normalde annesi ile yaşıyor. Bize geldiğindeyse 10-15 gün kadar kalır. Bugüne kadar bize geldiğinde pek iş yaptırmadım. Fakat hamileyken de benden hizmet beklemesi sinirimi bozuyor artık.
Örneğin sabah kahvaltısını ben hazırlarım. Tam masa hazır olur kalkar masaya oturur, doyunca kalkar bilgisayarın başına geçer. Yemek yaparım yardım edeyim demez. Bazen sancım tutuyor yemeği yarıda bırakıp uzanma ihtiyacı duyuyorum neyin var demez ya da yardım teklif etmez.
Bunların haricinde oldukça soğuktur. Dün komşum geldi bebeğiyle, eşimin kızı bebeği kucağına aldı birkaç dakika sonra bebek kızın bacağına kustu ve tepkisi kustu bu şeklinde biraz sert bir tepki oldu. Komşum da bozuldu haliyle ben de mahçup oldum. Bebek bu...
Ben hamileliğimi ilk öğrendiğimde bana ne istiyorsun diye sordu kız erkek farketmez sağlıklı, hayırlı bir evlat olsun yeter dedim. İnşallah kız değildir demişti. Bir de eğer çok ağlarsa ağzına burnuna çarparım onun demişti, anlık tepkiyle hele bir dene dedim sadece.
Geçen annem buzdolabının kapısını açık unutmuş, dolabın yanındanda eşimin kızı. Elini uzatıp da kapatmadı annemi çağırdı ona kapattırdı. Dün akşam nar koydum kendime, eşimle ona da sordum yermisiniz diye eşimin kızı cevap vermedi. Tekrar sordum yemeyeceğimi bilmiyor musun şeklinde cevap verdi. Ben de ne bileyim belki canın çekmiştir diyebildim. Nerden bileyim yer mi yemez mi?
Bugün üstü kapalı eşime açtım konuyu. Çok yoruluyorum dedim çok değil en azından kendi yatağını toplamasını bekliyorum dedim. Sen de bir şey demiyorsun dedim. Herkesin bir karakteri var o da böyle dedi. Ben de kendi evinde herşeyi yapıyor ama en azından şu halimle yardımcı olmasının karakterle bir alakası yok. İnsan böyle durumlarda yardımcı olur, ben kimseye bu halimle hizmet etmek zorunda değilim dedim. Eşim biraz bozuldu ama gerçekten tahammül edemiyorum artık.
Çocuk desem değil, bir şey yapmak zorunda da değil elbette ama bu halimle ona hizmet etmek çok zoruma gidiyor. Bilmiyorum ben mi abartıyorum? Bir şey de diyemiyorum desem kötü olurum. Sorun bende mi acaba hamilelik hormonlarıyla mı boyle düşünüyorum yoksa haklı mıyım? Sizce nasıl davranmalıyım?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?