en iyisi bu.. annemden biliyorum, babanem geçici felç olmuştu 5 ay.. 5 ay annem kaldı refakatçı, 5 halam var.. hepimiz de yakın oturuyoruz.. kimse de hastanede gidip kalmadı.. sadece ziyaretçi oldular. küçük çocukları varmışmış.. o zamanlar en küçük kardeşim 2 yasındaydı.. bizi düşünen yok...bunlara ragmen babanemin yüzü gülerdi kızlarını gördüğünde.. annemle konusmazdı bile hastanede..ve 5 ayın sonunda tamamen iyileştiğinde herkese ''kızlarım sağolsun hep geldiler'' dedi.. gelin için kimse bir şey söylemedi..
yine biz hastaneye götürürüz hep bir şey oldugunda..geçenlerde randevu yoktu.. dedemin doktoru izne çıkmış.. 2 hafta sonra alırız randevu, suan doktor yok dedim.. herkese duyurmuşlar işte bize randevu almıyorlar, bi doktora götürmüyorlar diye.. yine kızlarımm kızlarım... alın da sokun bir yerinize be kızlarınızı.. zavallı anneciğim haftada 1 gün 4-5 saatliğine eve uğruyordu sadece... o da banyo, üst baş değişikliği için.. halalarımın hepsi annemin kızı yasında.. annem onlara yengelik değil annelik yaptı.. ama kimse bunu görmüyor.. 5 ay harab olan biz olduk o dönemde. kimsenin umrunda bile değil... babam da o kadar kör ki.. hiç bir zaman bizi savunmuyor.. canım annem.. ah ahh.. içimi döktüm iyi geldi..
yani demem o ki hiç değmiyor, bırak boşver.. kimseyi memnun edemiyorsun...
