• Merhaba, Kadınlar Kulübü'ne ÜCRETSİZ üye olarak yorumlar ile katkıda bulunabilir veya aklınıza takılan soruları sorabilirsiniz.

Esinin ailesini seven ve iyi anlasan var mi?

Bizde iyiyiz çok şükür. Biraz bize bağlı biraz da kendi yapılarına bağlı olduğunu düşünüyorum ben. Kv çocuğuma bakıyor ve ben nasıl yetiştirmek istediysem o da ona ayak uydurdu. Sıkışık olduğumuz zaman hiç düşünmez elinde avucunda ne varsa verir yeter ki sizin de eviniz olsun arabanız olsun der. Eltimle kaynımda iyi insanlar gidip geliriz bir şey olduğunda sorgusuz yardımlaşırız. Ben evlendiğimden beri çalıştığım için çok yakın olamadım onlara gidiş geliş az oldu. Mesela eltimler öyle değil sık sık giderler gelirler konuşurlar. Kp nin eltime daha çok ısındığını hissedebiliyorum bazı hareketlerinden. İnsan biraz kıskanıyo ama sonuçta ben eltim gibi arayan soran bi insan değilim eşime dediğimde de senden çekiniyorlar diyor ama neden çekindiklerini anlayamıyorum. Sadece iş yorgunluğu işten eve gelince bebek yorgunluğu ev işi yorgunluğu derken çok sıkı fıkı olamıyorum bu sebepten olabilir.
 
Gercekten mi? Neden peki böyle dusunuyorsunuz yani iyi ki varlar demenize sebep olan durumlar nelerdir ozel değilse paylasabilir midiniz?
Gerçekten seviyorum evet çünkü bana karşı hep saygılı ve destekleyici oldular. Detaya girmek istemem bana aile oldular gözardı edemeyeceğim kadar.
Bi kaynımi sevmem ama o da hani onun seriatciligindan🤣🤣🤣😬😬😬rahatsız oluyorum

Bana asla zararı yok
O da destekleyici sevgisinde samimi yoksa.
 
Eşimin ailesinden birşey beklemedim, altın, eşya, düğün herşeyi eşimle hallettik. Sandım ki böyle olursa kendi başımıza mutlu mesut yaşarız, kimse bize karışmaz... Ama hiç öyle olmadı. Zerre faydaları olmadı ama herşeye karıştılar. Huzurumuzu bozmak için ne lazımsa yaptılar. Yanımıza taşınmaya çalıştılar, ev alıp hep beraber oturalım diye ciddi ciddi teklif ettiler. Olmayınca görümcemi yanıma yollamaya çalıştılar. Eşimden sürekli para istediler, borca sokmaya çalıştılar. Eşim vermeyince benden bildiler. Sağa sola beni şikayet ettiler, dedikodumu yaptılar. Kayınvalide sürekli yalandan hastalandı dediklerini yaptirabilmek için. En son bütün iletişimi kesip kurtuldum. Koca tarafından sadece kocamla görüşüyorum şuan ☺️
Yorumunuzu virgülüne noktasına kadar okudum. Hemen hemen başlangıcımiz ayni olmus biz de kimseden birsey beklemeden esya, taki, gelinlik vs kendimiz hallettik hep.
Yanımıza taşınmak dışında biz de her türlü garip şeye maruz kaldık her hafta sonu yanlarına gitmek, her türlü sorunda sanki ebeveyn biz onlar çocuk gibi hepsiyle ilgilenmek, kardeşlerinin kız istemelerinden tutun evlerinin eskiyen yerlerinin tamirinden herseyle ilgilenmek durumunda kaldık. Hoş Allah var hiç de gocunmadim ailedir kimin hangi gün neye yeterse kimin ne ihtiyacı varsa halledelir dusuncesindeydim taki hamile kalıp manevi olarak onlara ihtiyaç duyana dek. Doğumuma bile uzak birinin hastane ziyaretine gider gibi gelinip gidildi. Zor günler yasadim, bebek kuvozde kaldi, acemilik, lohusalik problemleri, hastaliklar vs derken çok kötü zamanlarimdi ama herhangi bir destek görmeyi bırakın kayinvalidem şans şans kötü şans işte milletteki gelinler ne saglam gibi birseyler söyledi sanki yaşadığımız hastane süreçlerinin suçlusu benmişim gibi. Çocuktan sonra anladım aslında hiç ailem olmadıklarını. Sadece onların islerini hallettigim sürece iyiydim onlar için başkada bir anlamimiz yoktu. Sonra uzaklaştım adım adım her biriyle de çok farklı sorunlar yaşadık sonrasında ama ilk kopuş başladığı an dogumumdu sonrası zaten corap söküğü gibi cozuldu gitti...
Simdi hiç içimden gelmiyor ne yanlarına gitmek ne aramak ne sormak zaten onlarda arayip sormuyorlar. Galiba en güzeli buymuş diyorum ara ara ama sonra acaba başka türlüsü mumkun muydu ki diye düşünüp herkes mi böyle diye sorgulamaya başlıyorum..
 
Merhabalar hanımlar, eşimin ailesi çok tuhaf ve anormal insanlar saygı sevgi aidiyet hissi hiç yok alışamadım hiç onlara yıllar geçmesine rağmen. Merak ediyorum bi ben mi böyleyim yoksa herkes benim gibi mi? Yorum yazarsanız sevinirim...
anormal derken ?
 
Ben 2 senelik evliyim. Evlenmeden once o kadar cok seviyordum ki onlari hatta annesini anneme benzetiyordum cok yakin hissediyordum. Ama zamanla degisti dusuncelerim. Sanirim esimi sevdigim icin o zamanlarda bana iyi hos geliyorlardi artik biraz mantigim calismaya basladi ve o kadarda yakin olmamam gerektigini farkettim. Ama tabi ki saygida kusur etmem
 
Ben de çok seviyorum iyi ki varlar, ameliyat oldum üç yıl önce geldi hep baktı, hamileliğim riskli şu an hep arayıp soruyor temizliğimi yapıyor, ilk zamanlar yemek yapıyordu kalkamıyordum. Evlendiğimden beri pazar alışverişimi bile onlar yapar, onlara gidince elim boş gitmeme izin vermezler. Eşim almıyor fazla diye ben şımarıp alıyorum bazen. 🤣 tabii ki karşılıklı ben her zaman saygı, sevgi gösterdim. Evlenirken durumları iyi değildi hep onları düşündüm. Daha saymadığım çok şey var, ailemden daha iyiler.
Adınıza sevindim o zaman bir kez daha anladım ki benimkilerde problem var, gebeliğim de riskliydi bir kase çorbasını içtiğimi bilmem kvalidenin. 2 görümce var ikisi de evlere şenlik. Doğumumla hastaneye yarım saat uğrayıp gidecek kadar ilgilendiler. Şok oldum çünkü bir problemimiz bir sorunumuz da yoktu o zaman anladım ki benciller ve onların dediklerini yapıp isteklerine karşılık verince iyisin ama senin zor gününde ardında bir tanesi bile yok...
 
Merhabalar hanımlar, eşimin ailesi çok tuhaf ve anormal insanlar saygı sevgi aidiyet hissi hiç yok alışamadım hiç onlara yıllar geçmesine rağmen. Merak ediyorum bi ben mi böyleyim yoksa herkes benim gibi mi? Yorum yazarsanız sevinirim...
Ben ilk 1 sene çatıştım anck sonra herşey düzeldi açıkçası dengeyi kurmak karşılıklı özveri istiyor çok şükür bir dha sorun yaşamadık
 
Yorumunuzu virgülüne noktasına kadar okudum. Hemen hemen başlangıcımiz ayni olmus biz de kimseden birsey beklemeden esya, taki, gelinlik vs kendimiz hallettik hep.
Yanımıza taşınmak dışında biz de her türlü garip şeye maruz kaldık her hafta sonu yanlarına gitmek, her türlü sorunda sanki ebeveyn biz onlar çocuk gibi hepsiyle ilgilenmek, kardeşlerinin kız istemelerinden tutun evlerinin eskiyen yerlerinin tamirinden herseyle ilgilenmek durumunda kaldık. Hoş Allah var hiç de gocunmadim ailedir kimin hangi gün neye yeterse kimin ne ihtiyacı varsa halledelir dusuncesindeydim taki hamile kalıp manevi olarak onlara ihtiyaç duyana dek. Doğumuma bile uzak birinin hastane ziyaretine gider gibi gelinip gidildi. Zor günler yasadim, bebek kuvozde kaldi, acemilik, lohusalik problemleri, hastaliklar vs derken çok kötü zamanlarimdi ama herhangi bir destek görmeyi bırakın kayinvalidem şans şans kötü şans işte milletteki gelinler ne saglam gibi birseyler söyledi sanki yaşadığımız hastane süreçlerinin suçlusu benmişim gibi. Çocuktan sonra anladım aslında hiç ailem olmadıklarını. Sadece onların islerini hallettigim sürece iyiydim onlar için başkada bir anlamimiz yoktu. Sonra uzaklaştım adım adım her biriyle de çok farklı sorunlar yaşadık sonrasında ama ilk kopuş başladığı an dogumumdu sonrası zaten corap söküğü gibi cozuldu gitti...
Simdi hiç içimden gelmiyor ne yanlarına gitmek ne aramak ne sormak zaten onlarda arayip sormuyorlar. Galiba en güzeli buymuş diyorum ara ara ama sonra acaba başka türlüsü mumkun muydu ki diye düşünüp herkes mi böyle diye sorgulamaya başlıyorum..
Benim içinde doğum bir dönüm noktası oldu. Doğumdan önce konuştum kayınvalideyle, yanıma annemin geleceğini, 15 gün kalacağını soyledim. O gittikten sonrada sen gelip kalırsın ilk zamanlar yalnız kalmamış olurum dedim. Tamam dedi. Doğum yaptığım ilk gün arayıp biz bugün gelecektik ama kayınbaban hasta oldu yarın geleceğiz dedi. Anne dedim konuşmuştukya hani, şuan annem burda, o gittikten sonra gelin siz. Birşey olmaz hep beraber kalırız dedi. Ben sadece kendi gelecek sanıyorum, kocası, oğlu ve iki kızıyla beraber gelecekmiş birde. Evimde 2+1. Anne dedim benim annem bu şekilde kalamaz, siz gelirseniz annem gider, benim suan anneme ihtiyacım var. Telefonu kapattı eşimi aradi oglum biz gelmek istiyoruz diye. Eşimde olmaz dedi ertesi gün tekrar aradı eşimle tartıştı. 8 gün boyunca telefonlarda kavga ettiler. 8. gün annem çıktı gitti. Bunlarda geldiler, suratlar beş karış. Evde ne bir işe elini sürdü ne yemek yaptı. Çocuğun ismi bize sorulmadı diye laf etti. Eşim onları hiç gezdirmiyor diye söylendi sonrada defoldu gittiler. Arkalarından beddua ettim. Burnumdan geldi doğumda sonrasida. En ufak bir faydalarını görmedim o süreçte sadece huzur bozdular. Seninkilerde benimkilere benziyor, o yüzden arayıp sormuyorlarsa sevin.
 
Ben biraz bunun şans olduğunu düşünüyorum
Size karşı davranışları nasıl ?
Yani neye göre tuhaf ve anormaller.

Benim yetişme tarzım ve ailemle, eşimin ailesi arasında büyük farklar var. Bana da tuhaf gelen şeyler oluyor ama bunları kabul ediyorum çünkü kültür farkı var.

onları çok seviyorum. Kayınvalidem iyi ki varsın ❤️
Şoyle ki bazen ebeveyn biz miyiz yoksa onlar mi bilemiyorum. Hep fedakarlık yapan arayan soran giden ihtiyaçlarını karşılayan taraf biziz lakin biz en küçük bir manevi desteğe ihtiyaç duysak kimsecikler yok. Garip bir ilişkileri var yani ne bileyim ailemde öyle görmedim kimin neye ihtiyacı olsa el birliği ile yapılırdı ben kucukken misal annem ameliyat olacağı zamanlar teyzem/ halam gelip bizimle ilgilenirdi. Halamlara kuzenlere birsey olsa biz gider ilgilenirdik yani bi dayanışma vardı öyle gördüm hep. Maddi konularda da oyleydiler manevi konularda da.
Eşimin aile tarafında hep bizden bi beklenti var manen de madden de tuhaf bi durum gibi geliyor. Bilmiyorum kaç kayın aile vardır torunlarının doğumuna misafir gibi gelen ki o yıllarda eşimin memleketinde yaşıyorduk benim kimsem yoktu oralarda hastane de yanliz bırakır falan üstelik ilk doğumum ay ne bileyim yaaa çok zor zamanlardı cook.
 
Ben biraz bunun şans olduğunu düşünüyorum
Size karşı davranışları nasıl ?
Yani neye göre tuhaf ve anormaller.

Benim yetişme tarzım ve ailemle, eşimin ailesi arasında büyük farklar var. Bana da tuhaf gelen şeyler oluyor ama bunları kabul ediyorum çünkü kültür farkı var.

onları çok seviyorum. Kayınvalidem iyi ki varsın ❤️
Şoyle ki bazen ebeveyn biz miyiz yoksa onlar mi bilemiyorum. Hep fedakarlık yapan arayan soran giden ihtiyaçlarını karşılayan taraf biziz lakin biz en küçük bir manevi desteğe ihtiyaç duysak kimsecikler yok. Garip bir ilişkileri var yani ne bileyim ailemde öyle görmedim kimin neye ihtiyacı olsa el birliği ile yapılırdı ben kucukken misal annem ameliyat olacağı zamanlar teyzem/ halam gelip bizimle ilgilenirdi. Halamlara kuzenlere birsey olsa biz gider ilgilenirdik yani bi dayanışma vardı öyle gördüm hep. Maddi konularda da oyleydiler manevi konularda da.
Eşimin aile tarafında hep bizden bi beklenti var manen de madden de tuhaf bi durum gibi geliyor. Bilmiyorum kaç kayın aile vardır torunlarının doğumuna misafir gibi gelen ki o yıllarda eşimin memleketinde yaşıyorduk benim kimsem yoktu oralarda hastane de yanliz bırakır falan üstelik ilk doğumum ay ne
Benim içinde doğum bir dönüm noktası oldu. Doğumdan önce konuştum kayınvalideyle, yanıma annemin geleceğini, 15 gün kalacağını soyledim. O gittikten sonrada sen gelip kalırsın ilk zamanlar yalnız kalmamış olurum dedim. Tamam dedi. Doğum yaptığım ilk gün arayıp biz bugün gelecektik ama kayınbaban hasta oldu yarın geleceğiz dedi. Anne dedim konuşmuştukya hani, şuan annem burda, o gittikten sonra gelin siz. Birşey olmaz hep beraber kalırız dedi. Ben sadece kendi gelecek sanıyorum, kocası, oğlu ve iki kızıyla beraber gelecekmiş birde. Evimde 2+1. Anne dedim benim annem bu şekilde kalamaz, siz gelirseniz annem gider, benim suan anneme ihtiyacım var. Telefonu kapattı eşimi aradi oglum biz gelmek istiyoruz diye. Eşimde olmaz dedi ertesi gün tekrar aradı eşimle tartıştı. 8 gün boyunca telefonlarda kavga ettiler. 8. gün annem çıktı gitti. Bunlarda geldiler, suratlar beş karış. Evde ne bir işe elini sürdü ne yemek yaptı. Çocuğun ismi bize sorulmadı diye laf etti. Eşim onları hiç gezdirmiyor diye söylendi sonrada defoldu gittiler. Arkalarından beddua ettim. Burnumdan geldi doğumda sonrasida. En ufak bir faydalarını görmedim o süreçte sadece huzur bozdular. Seninkilerde benimkilere benziyor, o yüzden arayıp sormuyorlarsa sevin.
Çok anlayışsız bir aile imiş resmen kendilerini tatile misafirliğe gider gibi görmüşler. Yeni doğum yapmış birinin evine öyle cümbür cemaat bir de yatılı gidilir mi hiç. Benim şanssız tarafım evlendiğimde anne ve babam hayatta değildi 23 yaşında evlendim ve ikisini de 10 lu yaşlarimda kaybettim. Eşimin ailesini kendi ailem gibi görmek istedim o anne sıcaklığını aradım hep ve her bayram her tatil hep yanlarında geçirdim giderken de hiç eli boş gitmedik. Maddi şeylerden inanın hiç bahsetmiyorum bile çok şükür ihtiyacım da yok çalışıyorum Allah sağlık verdiği sürece de çalışırım kendi yagimda kavrulurum kayınaile tarafından evimde bir iğne dahi yoktur hoş olmasında ama doğum zamanında bile yalnız bırakmaları, onca hastalık ve sıkıntı çektiğimde sanki suçlusu benmişim gibi işte şans şans bize marazli gelin denk geldi gibi bir laf işitmem bunları hiç unutamıyorum.
 
Bizde iyiyiz çok şükür. Biraz bize bağlı biraz da kendi yapılarına bağlı olduğunu düşünüyorum ben. Kv çocuğuma bakıyor ve ben nasıl yetiştirmek istediysem o da ona ayak uydurdu. Sıkışık olduğumuz zaman hiç düşünmez elinde avucunda ne varsa verir yeter ki sizin de eviniz olsun arabanız olsun der. Eltimle kaynımda iyi insanlar gidip geliriz bir şey olduğunda sorgusuz yardımlaşırız. Ben evlendiğimden beri çalıştığım için çok yakın olamadım onlara gidiş geliş az oldu. Mesela eltimler öyle değil sık sık giderler gelirler konuşurlar. Kp nin eltime daha çok ısındığını hissedebiliyorum bazı hareketlerinden. İnsan biraz kıskanıyo ama sonuçta ben eltim gibi arayan soran bi insan değilim eşime dediğimde de senden çekiniyorlar diyor ama neden çekindiklerini anlayamıyorum. Sadece iş yorgunluğu işten eve gelince bebek yorgunluğu ev işi yorgunluğu derken çok sıkı fıkı olamıyorum bu sebepten olabilir.
Daim olsun iyiliğiniz. Ben de böyle sanırdım biliyor musunuz yani eşimin ailesi ailem gibi olur o aile sıcaklığını aidiyet hissini veririler, bayramımız seyranimiz güzel geçer onların biseye ihtiyaci olsa biz koşarız bizim birseye ihtiyacımız olsa onlar gelir gibi çok romantik düşüncelere sahipmişim meğer. Oysa gercekler hiç öyle değilmiş... hep verici olan taraf olmak zorundaymışım.
 
Ben seviyorum çünkü iyi insanlar, bana bir kötülükleri zararları yok aksine gayet bir sürü yardımları var. Bize geldiklerinde gelindir hizmet etsin gibi bir olayları yok, yemeği falan hep kayınvalidem yapıyor, ütüyü kayınpeder. Onlara gidince de öyle elimizi cebimize atttrmazlar, özel günlerde hediye vs düşünürler.
 
Ben ilk 1 sene çatıştım anck sonra herşey düzeldi açıkçası dengeyi kurmak karşılıklı özveri istiyor çok şükür bir dha sorun yaşamadık
Yani bizde çatışmada olmadi ki hiç. Sadece o aile kavramı yok onların olurda bize ihtiyaçları olursa karşılamak ile yükümlü kisiler gibiyiz....
 
Yorumunuzu virgülüne noktasına kadar okudum. Hemen hemen başlangıcımiz ayni olmus biz de kimseden birsey beklemeden esya, taki, gelinlik vs kendimiz hallettik hep.
Yanımıza taşınmak dışında biz de her türlü garip şeye maruz kaldık her hafta sonu yanlarına gitmek, her türlü sorunda sanki ebeveyn biz onlar çocuk gibi hepsiyle ilgilenmek, kardeşlerinin kız istemelerinden tutun evlerinin eskiyen yerlerinin tamirinden herseyle ilgilenmek durumunda kaldık. Hoş Allah var hiç de gocunmadim ailedir kimin hangi gün neye yeterse kimin ne ihtiyacı varsa halledelir dusuncesindeydim taki hamile kalıp manevi olarak onlara ihtiyaç duyana dek. Doğumuma bile uzak birinin hastane ziyaretine gider gibi gelinip gidildi. Zor günler yasadim, bebek kuvozde kaldi, acemilik, lohusalik problemleri, hastaliklar vs derken çok kötü zamanlarimdi ama herhangi bir destek görmeyi bırakın kayinvalidem şans şans kötü şans işte milletteki gelinler ne saglam gibi birseyler söyledi sanki yaşadığımız hastane süreçlerinin suçlusu benmişim gibi. Çocuktan sonra anladım aslında hiç ailem olmadıklarını. Sadece onların islerini hallettigim sürece iyiydim onlar için başkada bir anlamimiz yoktu. Sonra uzaklaştım adım adım her biriyle de çok farklı sorunlar yaşadık sonrasında ama ilk kopuş başladığı an dogumumdu sonrası zaten corap söküğü gibi cozuldu gitti...
Simdi hiç içimden gelmiyor ne yanlarına gitmek ne aramak ne sormak zaten onlarda arayip sormuyorlar. Galiba en güzeli buymuş diyorum ara ara ama sonra acaba başka türlüsü mumkun muydu ki diye düşünüp herkes mi böyle diye sorgulamaya başlıyorum..
İyilikte kötülükte tek taraflı olmaz, ne kadar çabalarsan çabala karşıdakinin içinde olmadıkça iyi olamazsın, bence olmak zorunda da değilsiniz evet kimse istemez böyle olsun ama yapacak birşey yok kendini kullandirma uzak dur...ben eş ailesini severim özellikle kp çok severim, bir kaynimi sevmem doğru düzgün konuşmam herkes de benim haklı olduğumu bilir,kaynanam da genel olarak iyidir ama beni kizdirdigi da çok olmuştur, lafımı söylerim eşim de benden yanadır o konuda çünkü bilir annesini ama yapacak birşey yok annesi sonuçta, kendi sınırlarımi çizdim artık...valla kaynanama ne kadar fenalık yaparsan o kadar yaraniyorsun 😁😁bebeğim oldu isim olunca falan sürekli bırakıyorum inan hiç affetmiyorum şuan benden iyisi yok,ne alaka anlamadım ama işime geliyor çok da güzel bakıyor...maddi olarak dersen de kp sürekli yardım etmeye çalışır elinde ne varsa veren birisidir, beni de sever bilirim ama maddi beklentim en başından beri hiç olmadı,o hep yapmaya çalıştı ve yaptı, hatta düğünde sana diğerlerinden az eşya almıştım deyip 10 yıl sonra evimi yaptrdigim zaman yeni eşya aldı bana, içinden gelmesi lazım insanın yoksa olmaz
 
benim esimin koca dunyada bir babacigi var o da dunya iyisi bir insan, benim her hareketim ona tatli gelir kocaman kahkahalar atar🥰
annesi yaşasın, tanişayim cok isterdim soracagim cok sey vardi çocukluğuna dair vs ama rahmetli olmus.
eşimin ailesi çok tuhaf ve anormal insanlar saygı sevgi aidiyet hissi hiç yok
bence sizin atladiginiz sey herkesin ailesine benzedigi.
nasil ki siz annenizden babanizdan birseyler aldiniz huy su dunya görüşü vs elbet esiniz de tuhaf ailesinden birseyler kapmistir. kapmamasi imkansiz.
sadece su an cok sevdiginiz icin farkinda degilsiniz.
 
Şoyle ki bazen ebeveyn biz miyiz yoksa onlar mi bilemiyorum. Hep fedakarlık yapan arayan soran giden ihtiyaçlarını karşılayan taraf biziz lakin biz en küçük bir manevi desteğe ihtiyaç duysak kimsecikler yok. Garip bir ilişkileri var yani ne bileyim ailemde öyle görmedim kimin neye ihtiyacı olsa el birliği ile yapılırdı ben kucukken misal annem ameliyat olacağı zamanlar teyzem/ halam gelip bizimle ilgilenirdi. Halamlara kuzenlere birsey olsa biz gider ilgilenirdik yani bi dayanışma vardı öyle gördüm hep. Maddi konularda da oyleydiler manevi konularda da.
Eşimin aile tarafında hep bizden bi beklenti var manen de madden de tuhaf bi durum gibi geliyor. Bilmiyorum kaç kayın aile vardır torunlarının doğumuna misafir gibi gelen ki o yıllarda eşimin memleketinde yaşıyorduk benim kimsem yoktu oralarda hastane de yanliz bırakır falan üstelik ilk doğumum ay ne

Çok anlayışsız bir aile imiş resmen kendilerini tatile misafirliğe gider gibi görmüşler. Yeni doğum yapmış birinin evine öyle cümbür cemaat bir de yatılı gidilir mi hiç. Benim şanssız tarafım evlendiğimde anne ve babam hayatta değildi 23 yaşında evlendim ve ikisini de 10 lu yaşlarimda kaybettim. Eşimin ailesini kendi ailem gibi görmek istedim o anne sıcaklığını aradım hep ve her bayram her tatil hep yanlarında geçirdim giderken de hiç eli boş gitmedik. Maddi şeylerden inanın hiç bahsetmiyorum bile çok şükür ihtiyacım da yok çalışıyorum Allah sağlık verdiği sürece de çalışırım kendi yagimda kavrulurum kayınaile tarafından evimde bir iğne dahi yoktur hoş olmasında ama doğum zamanında bile yalnız bırakmaları, onca hastalık ve sıkıntı çektiğimde sanki suçlusu benmişim gibi işte şans şans bize marazli gelin denk geldi gibi bir laf işitmem bunları hiç unutamıyorum.
Ya aslında eş aileside en az eş kadar önemli. Ömür boyu hayatında olacak insanlar sonuçta. O yüzden çok dikkat etmek lazım ama gençken insan o kafada olmuyor maalesef. Saçma sapan insanları tepemize çıkarıp sonrada saygısızlıklarina katlanmak zorunda kalıyoruz. Ama hadlerini bildirmek gerekiyor kesinlikle. Mesela sen hasta oldun diye seni suçlayıp bize marazlı gelin denk geldi dediklerinde banada sorumsuz kayınvalide denk geldi napalim demen gerekiyor. Yoksa baş edemezsin böyleleriyle.
Bende 24 yaşımda evlendim, eşimi seviyordum gözüm aileyi hiç görmedi. Aslında baya ipucu vermişlerdi ama anlamak istemedim galiba. Mesela evlilik sürecinde hiçbir şeyle ilgilenmediler. Maddi desteği bırak insan bir çıkıp gelir, hazırlıklar ne alemde bakar, ev bulmaya yardım eder... Hiçbiri yok. Eşimin arkadaşları bize ev arıyor, eşim sağdan soldan aldığı borçlarla ihtiyaçlari karşılıyor, ailesinden bir Allah'ın kuluda birşeye ihtiyacıniz varmı diye sormuyor. Annem o zaman sürekli bunlar nasıl anne baba, bu nasıl evlat evlendirmek diyordu ama ben hiç duymuyordum. Evlendikten sonrada evde ne ihtiyaç olsa bize söylemeye başladılar. Dediğin gibi sanki biz onların ebeveynleriyiz gibi. Eşimi arayıp kardeşine bot lazım diyorlardı mesela. Ya ben koca evi döşemişim senin ruhun duymamış, bir çift bota ihtiyacın olunca beni mi arıyorsun utanmadan? Durumları gayet iyi, kendi evlerinde oturuyorlar, maaşları var ama alacaklı gibi mutlaka bizden birşey istemeleri lazım. Biz anne babayız, çocuğumuz için birşey yapalım yok, çocuğumuz neden bize birşey yapmıyor var sadece.
 
Merhabalar hanımlar, eşimin ailesi çok tuhaf ve anormal insanlar saygı sevgi aidiyet hissi hiç yok alışamadım hiç onlara yıllar geçmesine rağmen. Merak ediyorum bi ben mi böyleyim yoksa herkes benim gibi mi? Yorum yazarsanız sevinirim...
Biz iki uç noktayız biz en batı onlar güneydoğu. aynı sokaktayız ve iyi anlaşıyoruz.2006 dan beri:)küçük sorunlarımız oldu ama birbirimizi öyle kabul ettik. Bide ben Çok söyleneni takıp üzülen biri değilim ondanda kaynaklıdır.
 
Çok haklısınız işte o yıllarda 20 li yaslardaydim ve haliyle bi aile sıcaklığı beklentisi ile davrandığım için öyle olacak diye umdum. Evlenirken de onlardan bi beklentiye hiç girmedim çalışan kendi kendine yeten insanlardık ekonomik anlamda gözümde hiç bir zaman lüks de ve havalı şeylerde olmadı, eşimle de zaten iş yerinden tanışmıştık kendi gelirimize göre eşya da aldık ev de tuttuk düğün de yaptık belediye düğün salonunda imkanlar ölçüsünde onlardan bir talebimiz olmadı. İlk yıllarımda Her islerine kosturduk maddi olarak da manevi olarak da. Dogum benim onlari tanimamdaki donum noktam oldu. O zaman anladım ki islerini gördüğüm sürece maddi manevi onlar için bir anlamım vardi. Benim onlara ihtiyaç duyduğum bir dönemde hiç biri yoktu... Simdi artık 40 li yaslardayim ve bazı şeyleri daha mantık süzgecinden gecirebiliyorum.
 
Ya aslında eş aileside en az eş kadar önemli. Ömür boyu hayatında olacak insanlar sonuçta. O yüzden çok dikkat etmek lazım ama gençken insan o kafada olmuyor maalesef. Saçma sapan insanları tepemize çıkarıp sonrada saygısızlıklarina katlanmak zorunda kalıyoruz. Ama hadlerini bildirmek gerekiyor kesinlikle. Mesela sen hasta oldun diye seni suçlayıp bize marazlı gelin denk geldi dediklerinde banada sorumsuz kayınvalide denk geldi napalim demen gerekiyor. Yoksa baş edemezsin böyleleriyle.
Bende 24 yaşımda evlendim, eşimi seviyordum gözüm aileyi hiç görmedi. Aslında baya ipucu vermişlerdi ama anlamak istemedim galiba. Mesela evlilik sürecinde hiçbir şeyle ilgilenmediler. Maddi desteği bırak insan bir çıkıp gelir, hazırlıklar ne alemde bakar, ev bulmaya yardım eder... Hiçbiri yok. Eşimin arkadaşları bize ev arıyor, eşim sağdan soldan aldığı borçlarla ihtiyaçlari karşılıyor, ailesinden bir Allah'ın kuluda birşeye ihtiyacıniz varmı diye sormuyor. Annem o zaman sürekli bunlar nasıl anne baba, bu nasıl evlat evlendirmek diyordu ama ben hiç duymuyordum. Evlendikten sonrada evde ne ihtiyaç olsa bize söylemeye başladılar. Dediğin gibi sanki biz onların ebeveynleriyiz gibi. Eşimi arayıp kardeşine bot lazım diyorlardı mesela. Ya ben koca evi döşemişim senin ruhun duymamış, bir çift bota ihtiyacın olunca beni mi arıyorsun utanmadan? Durumları gayet iyi, kendi evlerinde oturuyorlar, maaşları var ama alacaklı gibi mutlaka bizden birşey istemeleri lazım. Biz anne babayız, çocuğumuz için birşey yapalım yok, çocuğumuz neden bize birşey yapmıyor var sadece.
Çok haklısınız işte o yıllarda 20 li yaslardaydim ve haliyle bi aile sıcaklığı beklentisi ile davrandığım için öyle olacak diye umdum. Evlenirken de onlardan bi beklentiye hiç girmedim çalışan kendi kendine yeten insanlardık ekonomik anlamda gözümde hiç bir zaman lüks de ve havalı şeylerde olmadı, eşimle de zaten iş yerinden tanışmıştık kendi gelirimize göre eşya da aldık ev de tuttuk düğün de yaptık belediye düğün salonunda imkanlar ölçüsünde onlardan bir talebimiz olmadı. İlk yıllarımda Her islerine kosturduk maddi olarak da manevi olarak da. Dogum benim onlari tanimamdaki donum noktam oldu. O zaman anladım ki islerini gördüğüm sürece maddi manevi onlar için bir anlamım vardi. Benim onlara ihtiyaç duyduğum bir dönemde hiç biri yoktu... Simdi artık 40 li yaslardayim ve bazı şeyleri daha mantık süzgecinden gecirebiliyorum.
 
Merhabalar hanımlar, eşimin ailesi çok tuhaf ve anormal insanlar saygı sevgi aidiyet hissi hiç yok alışamadım hiç onlara yıllar geçmesine rağmen. Merak ediyorum bi ben mi böyleyim yoksa herkes benim gibi mi? Yorum yazarsanız sevinirim...
İçimden boğmak istediğim ama kocamın hatrina sustugum insanlar da var sevip saygı duyduğumda.☺️ Kültürümüz farklı yaşam tarzımız farklı yapacak bişey yok
 
Back
X