- 4 Aralık 2010
- 3.610
- 6.556
- 358
- 35
Merhaba hanımlar.
Eşimle beş yıldır evliyiz.
Kayinvalidemlerle de 2 saatlik mesafede ayri şehirlerde yaşıyoruz. Kayınvalidem bu ara bir ameliyat olacak. Bir ayagimiz sürekli onların şehrinde doğal olarak. Bundan yana hiç bir sorunum yok keşke daha çok imkan olsa gidip gelsek çünkü çok iyi bir insan ben de çok severim. İnşallah çabucak iyileşir.
Mesele şu ki ben çalışıyorum o yüzden eşim gidiyor tek başına iki haftadır aralıklı orada kalıyor. Dün de gitti muhtemelen bir hafta kalır. Haftasonu ben de gidip kayinvalidemi görmek istiyorum, yani öyle eşimle de çok uzun süreli bir ayrılığımız olmuyor şükür
Ama o iki gece bile gidecek olsa ruhum daralıyor. Aşırı özlüyorum. Yatamıyorum bile onsuz. Sürekli görüntülü arar konuşuruz gece filan da. Ama onsuz çok gariban hissediyorum kendimi. Sürekli dokunsalar ağlayacak moddayim.
Ailemle de aynı sehirdeyiz ama uzagiz. Eşim arabayla gitti o yüzden oraya da çocukla otobüs metro olacağı icin gidemiyorim sık. Allah can sağlığı versin de hayat onsuz çok zor geliyor.
Yalniz yaşadığım dönemlerim de oldu bekarken okul için, iş için filan. Çok da severdim yalnız yaşamayı. Yani mesele yalnız kalmak değil onsuz olmak.
Ben mi anormalim. Sizler için durum nasıl?
Bazen şehir dışı yurt dışı gezileri oluyor onda da aynı his. Kayınvalideye özel de değil. Bu kadar üzülmek istemiyorum hayat ne getirir bilemeyiz sonuçta Allah korusun da. Ama nasıl baş edebilirim bu durumla
Şimdiden teşekkürler.
Eşimle beş yıldır evliyiz.
Kayinvalidemlerle de 2 saatlik mesafede ayri şehirlerde yaşıyoruz. Kayınvalidem bu ara bir ameliyat olacak. Bir ayagimiz sürekli onların şehrinde doğal olarak. Bundan yana hiç bir sorunum yok keşke daha çok imkan olsa gidip gelsek çünkü çok iyi bir insan ben de çok severim. İnşallah çabucak iyileşir.
Mesele şu ki ben çalışıyorum o yüzden eşim gidiyor tek başına iki haftadır aralıklı orada kalıyor. Dün de gitti muhtemelen bir hafta kalır. Haftasonu ben de gidip kayinvalidemi görmek istiyorum, yani öyle eşimle de çok uzun süreli bir ayrılığımız olmuyor şükür
Ama o iki gece bile gidecek olsa ruhum daralıyor. Aşırı özlüyorum. Yatamıyorum bile onsuz. Sürekli görüntülü arar konuşuruz gece filan da. Ama onsuz çok gariban hissediyorum kendimi. Sürekli dokunsalar ağlayacak moddayim.
Ailemle de aynı sehirdeyiz ama uzagiz. Eşim arabayla gitti o yüzden oraya da çocukla otobüs metro olacağı icin gidemiyorim sık. Allah can sağlığı versin de hayat onsuz çok zor geliyor.
Yalniz yaşadığım dönemlerim de oldu bekarken okul için, iş için filan. Çok da severdim yalnız yaşamayı. Yani mesele yalnız kalmak değil onsuz olmak.
Ben mi anormalim. Sizler için durum nasıl?
Bazen şehir dışı yurt dışı gezileri oluyor onda da aynı his. Kayınvalideye özel de değil. Bu kadar üzülmek istemiyorum hayat ne getirir bilemeyiz sonuçta Allah korusun da. Ama nasıl baş edebilirim bu durumla
Şimdiden teşekkürler.