Yazdım yazdım sildim, gerçekten artık sinirden gözüm seğiriyor kızlar ne yapacağımı bilemiyorum.
Öğrencilik yıllarımdan beri çok naif, tatlı bir hanımın evinde kiracıyım. Her zaman bana karşı kibar oldu, arada ziyaretime gelir bazen çay, kahve içeriz birlikte. Eşi yıllar önce vefat etmiş, bana da yakın oturuyor, ilgisini hiç eksik etmedi üzerimden. Bazı durumlarda kira dahi almaz. Beni kendi kızı gibi bellemiş ailemden uzaktayım diye sağ olsun buna bir lafım yok.
Yurtdışında okuyan bir oğlu vardı, kendisini bunca zamandır görmedim ta ki şu son 1-2 aydan beri. Çocuk yurtdışından dönmüş, ev sahibim teyzecik de tanıştırmaya getirdi. Muhabbetimiz var ya, neyse ağırladım ettim. Kızlar çocuk tanıştığımızdan beri dibimde, artık sinirden ağlayacağım. Birkaç örnek vereyim. Misal sabah köpeğimi çıkarıyorum, bir bakıyorum sırıtarak karşımda "Ben de koşuya çıktım ehehe" falan. Akşam geliyor "Bir sıkıntınız var mı, isteğiniz var mı?" diye. Bir de yüzsüz ki. "Yemek yiyoruz" diye göndermeye çalıştım; "Aaa ben de acıkmıştım zaten" diye içeri daldı! "Nişanlım da birazdan gelir" diyorum, "Ne güzel tanışmış oluruz, nişanlın da çok şanslı. Neden yüzük yok parmağında?" falan böyle abuk subuk hareketler. Sinirleniyorum artık.
Ev sahibi teyzeye söyledim vakitsiz geliyor diye biraz kibarca, "Sizi çok sevmiş (ben ve kardeşim), abiniz gibi görün" falan diyor, kadına bir şey diyemedim. Kırmak da istemiyorum. Sevgilime söylesem ayarı yok, ağız burun dalar, elinden alamayız. Evimizden de oluruz, herkese rezil oluruz. Kızlar ben ne yapayım da kazasız belasız kurtulayım şu elemandan bir akıl verin.