Şuan değil ama ilerde bende istiyorum. Şuan hazır olmadığımı düşünüyorum ve kendi evladımda olduğundan dolayı aceba ayrım yapar mıyım yada eşim yapar mı bundan emin olamıyorum. Siz yalnızsınız ve hamile kalma olasılığınızda çok düşük ise bence bir evlat edinmemek için hiçbir sebebiniz yok. Eminim tüm sevginizi,ilginizi ona verebileceksiniz ama yinede kafanızı karıştıran sorularınız varsa herşeyden tam emin olmadan bu işe girmeyin. Çünkü gerçektende büyük bir sorumluluk istiyor bir çocuğu büyütmek hiç kolay değil tüm hayatınızda o olacak artık.
Dini kısıma ben de takılmıyorum zira benim dedem köyde cami hocasıydı ve kendi beş çocuğunun dışında yetim iki kız büyütmüş bir insan.
Rahmetli dedem bunlara çok kızardı eskiden böyle yetim çocuk oldu mu insanlar sahiplenip büyütürmüş oysa şimdi yok din açısından yok babası katil annesi şöyle genetik önemli v.s.
Bunlara çok kızıyorum
Merhaba Hanımlar
Epeydir üzerinde düşündüğüm bir konu var, 35 yaşımı doldurdum, evli değilim. Pek de evleneceğim gibi görünmüyor, evlensem bile yumurta sayımda çok ciddi bir azalma var, hamile kalmam kalsam da sağlıklı olarak hamileliği tamamlamam mümkün görünmüyor zira bir de rahim ağzı ameliyatı geçirdim.
İyi bir işim,kurulu bir düzenim, evim barkım var, bir çocuk evlat edinmek içimden geçiyor uzun zamandır, araştırdım yasal olarak bir engel yok, 30 yaşını geçmiş insanlar bekar olsalar da evlat edinebiliyorlar. Bu konuda çok düşündüm ama bir evlat sahibi olmak büyük bir sorumluluk, vazgeçilebilecek bir şey değil. Yapabilir miyim, bir çocuğu büyütebilir miyim, özellikle anne olan arkadaşların fikirlerine ihtiyacım var. Aslında herkesin fikri çok önemli, çevrenizde evlat edinmiş insanlar var mı, bu çocukların yetişme sürecinde nasıl bir yol izlemek gerekir. Çocuklarla olan ilişkim yeğenlerimden ibaret ama insanın kendisinin sahip olması başka bir şey. İçinizde anne olan, öğretmen olan, çocuklarla ilgili meslekle uğraşanlar var, fikirlerinizi almak istiyorum. Zira başka bakış açıları çok önemli, bu konu çok hassas, yanlış vereceğim bir karar günahsız bir yavruya zarar versin istemem. Fikirlerinizi belirtirseniz çok sevinirim
Teşekkür ederim desteğiniz için, bu insan hayatı için çok önemli bir adım, hazır olmadan atamam zaten, içimdeki anne olma heyecanını dizginleyip mantığımla olabilecek her şeyi düşünmeye çalışıyorum
Kesinlikle çok iyi düşünmelisiniz gecelerce uykusuz kalabilirsiniz hasta olmasada uykusu olmadığından uyumayabilir başında beklemek zorundasınızdır, yemek yemek istemez en az 3-4 saati sadece 2 kaşık yemek yesin diye uğraşabilirisniz, tüm ev düzeninizi alt üst edebilir, bütün planlarınızı ertelemek zorunda kalabilirsiniz onun maddi manevi tüm ihtiyaçlarını karşılamak durumundasınız. Ve bunlardan da önemlisi merhamet duygunuzun yüksek olması şart. Çocukları çok seviyor musunuz? Ve sorumluluk duygunuz nasıl?
Harika bir istek olmakla beraber Türkiyede süreç öyle zor ki, üstelik isteğiniz birkaç aylık bebek ise. Yıllarca bekleyen aileler tanıyorum. Genelde kız cocuk talebi olduğu ve prosedür (-haklı olarak) ağır olduğu icin zaman alabiliyormuş.
Allah gönlüne göre versin canım. Kalbin cok güzel.
Sağol canım, Allah razı olsun
Benim için uygun olanında bebek değil 2-3 yaşlarında bir çocuk olduğu düşünüyorum ama dediğin süreç çok uzun. Kurumla görüştüm önceliği evli olan çiftlere veriyorlarmış, telefonda görüştüğüm yetkili çok uzun süre bekleyebilirsiniz dedi
Hasta bakma konusunda uzmanım, rahmetli annem 9 yıl yattı.
Merhamet duygum biraz fazlaca gelişmiş, ben ölmekte olan bir sokak hayvanını bile canını teslim edene kadar iki gün başında bekleyebildim, onlarca sahipsiz hastaya baktım hastane dönemlerimizde, adını bile bilmediğim insanların altını değiştirdim.
Ama çocuk çok başka, yapamadığın yerde bırakılacak bir sorumluluk değil. O yüzden korkularım var, doğru iletişim kurabilir miyim, duygusal ihtiyaçlarını karşılayabilir miyim, kendime bir sürü soru soruyorum; kardeşimle bu konuyu konuştum 1,5 yaşında bir oğlu var, doğurmadığın bir çocuğa bu sabrı göstermek çok zor, öz annesi gibi olamazsın keza babası da olmayacak, üzülürse vebalinin altından kalmazsın dedi, biraz sarsıldım açıkçası. Ama ablam destekçim; birlikte yaşıyoruz biz, korkma yetemediğin yerde ben varım, elele verir büyütürüz diyor (onun 22 yaşında bir kızı var), sonuçta o annelikte tecrubeli. Bir cesaret geliyor, sonra bir korku alıyor içimi, konuyu bu yüzden açtım zaten, tarafsız insanların fikrini almak için. Yorumunuz için çok teşekkür ederim
Sen niyetine gir Allah yardım eder canımıniçi. Çok mutlu oldum senin adına. Sorumluluğu ağır olmakla birlikte sen bunun altından kalkacak kadar güçlü bir kadınsın.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?