Hayırlı güzel geceler diliyorum hepinize kk :)
Bir yıla yakın bir zaman önce, kişilik olarak çok beğendiğim biriyle evlendim. O kadar ki ona olan saygım ve sevgimde en ufak olumsuz değişme olmadı. Çünkü beni hiçbir konuda hayal kırıklığına uğratmadı. Tam olarak evlilik için yaratılmış bir adam gibi. Sorumluluk sahibi, fedakar, dürüst, sevgi dolu, saygılı..
Sorun benim...
Evet sorun benim çünkü evliliğe hazır olmadığımı evlendikten sonra anladım. Eşimi her ne kadar sevsem dahi ailesini sevemedim mesela. Ve bu ne kadar büyük bir sorun tahmin edebilirsiniz. Ben rahatlığı seviyormuşum... Ne kaynana kasintiligini, ne büyük büyük sorumluluklari, ne evdeki binbir türlü işi...
Ben aşk insanıymisim. Evet aşık oldum. Bunu dibine kadar yaşamalıymisim. Gezmeli tozmali ama anasının her türlü saçmalığına katlanmak zorunda kalmamaliymisim.
Belki de boş bir insanmışım ben..
Eşimin babası İsviçreye gidiyor bir ay sonra iş için yaklaşık 2-3 yıl. Annesi haliyle yalnız kalicak. Ve eşim ara ara annesini bize getireceğini söyledi yatılı olarak bir haftalik sürelerle mesela. Ağzımdan ilk çıkan şey, yaaa hayır. Açıklayamadim bile. Sadece hazır değilim böyle bir şeye diyebildim. Şu an kpss çalışıyorum, evdeyim. Ama ciddi bir programım var. Gerek uyku düzenim, gerek çalışma sürem vs. Her şey mahvolacak. Ona hizmet mi edeceğim ders mi çalışacağım..
Çok büyük tartıştık. Bana dediği şey, inşallah bu durumu hayatında asla yaşamazsın. Dilim tutuldu ama yine de lafımdan dönmedim, içimden de gelmedi. Ben hiç hazır değilmişim kızlar... Bana akıl verin ne yapacağımı bilmiyorum.