2 yıllık evliyim. Bir kere büyük kavgamız oldu. Balayından döndüğümüz ilk gün kayınvalidemin, evimize 30 yaşındaki kazık kadar kaynımı yatıya göndermek istemesi yüzünden olmuştu. Çok çok haklıydım, asla geri adım atmadım. Şu an evimize bana sormadan sinek bile çağıramaz.
Arada elbette ki tartışmalarımız, can sıkıntıları oluyor. Önemli olan karşılıklı geçinmek istemek. Sabır, alttan alma, halden anlama bunlar evliliğin anahtarı bence. Bugün bir arkadaşımla görüştüm, onlar evleneli bir sene olmadı. Yılbaşında eşiyle plan yapmak istemiş, eşi annesini çağırmış. Kavga etmişler, eşi demiş ki "beni zorlama senle ailem arasında tercih yapmam gerekirse ailemi seçerim." Bu bence uzaktan bir arkadaşa bile söylenmez kaldı ki karşındaki eşin. Bu lafın bence telafisi yok.
Bunun haricinde bazı basit şeyleri görmezden gelmek gerekiyor. (Sözlü ve fiziksel şiddet, aldatma olmadığını varsayıyorum) bazen kendinden çok onu düşünmek gerekiyor. Örneğin benim eşim ben hamileyken doğum günümü kutlamamıştı o duygusallıkla oturup ağlamıştım üzüntüden ama doğum hediyesi olarak yaptığı sürprizi ömrümce unutmayacağım. Bir yer eksikse bir yerden telafisi olmalı evlilikte. Yapmaz yapmaz bir kere yapar tam yapar. Mesela bana evlilik teklifi de etmedi. Çiçeğini tektaşını almış gelmiş bana uzatmış açsana diyo

hala der ki sanki hayır mı dicektin, ne saçma şey evlilik teklif etcez diye adamlar maymun oluyo

biraz odunluk var kendisinde ama ben bunu tolere edebilirim. Edebileceğimi öğrendim. Sizin hangi hareketleri kabullenip hangilerini edemediğinizle alakalı bu. Benim için normal bir evlilikte kabul edilemez şeyler aşırı ailecilik, bekar gibi takılma ve cimriliktir. Eşimde ilk başlarda biraz ailecilik vardı zamanla azaldı. Ama azalmayabilirdi de. Bu onun evliliğini sürdürmekte gönüllü olduğunu gösterir bence. Sorunuza gelecek olursak evet ben çok şükür evliliğimde mutluyum. Eşimin karakteri ve benim ondan beklentilerim birbirine denk. Eğer ben her gün romantik sürprizler bekleyen biri olsaydım çok mutsuz olurdum mesela. Size tavsiyem her şeye kafanızı takıp üzülmeyin, nihayetinde insanız. Kimse mükemmel değil, kimse yüzde yüz uyumlu değil. İnsan kendi ailesiyle bile sorunlar yaşayabiliyor, bu yaşa kadar iki farklı ailede yetişmiş insanın da bocalaması çok normal. Kendinize zaman verin.