5 yila yakin bir süredir evliyim. Her evliliğin dinamiği farklı bence. Bence en olmazsa olmazı saygı ve merhamettir. Mesela ben hastayken, kocamın gözünde bir üzüntü yoksa, hiçbirşey yok gibi kahvesini iciyorsa, ki ben buna merhametsizlik derim, ağzıyla kuş tutsa beni mutlu edemez. Ama bir başkası için, aman ben hastayım işte yatıyorum adam da icsin kahvesini şeklinde olabilir. Yani biraz karşılıklı beklentilere bağlı.
Aksam eve geldiğinde mutlaka vakit geciririz, gunumuzun nasıl geçtiğini anlatiriz. Hamilelik biraz sekteye uğrattı ama boool bol misafir çağırır, misafirliğe gideriz. Bir programı varsa, bana haber vermeden plan yapmaz. Ailene gelmek istemiyorum dedigimde, kizmadan sen bilirsin der. Ne ben, ne de esim, hic bir zaman bir olay veya bir kişi için birbirimizi ikinci plana atmadik. Onceligimiz birbirimiz. Ben onun gozune bakıyorum, o benim. Işi yogunsa, yorgunda, benim canım aciyor. Benim için yoğun bir gunse, sen simdi yemek yemegi unutursun deyip öğlen kapima yemek gönderiyor.
He kavga olmuyor mu, illa ki aynı fikirde olmadığımız şeyler oluyor. Ama kişisel halr getirmiyoruz, gurur meselesi yapmiyoruz. Senin dedigin, benim dediğim haline cevirmiyoruz. Bir sorun varsa, otelemiyoruz, konusuyoruz. Hele kusluk asla olamaz, ikimiz de izin vermeyiz. Çok ağır bir kavga olsa bile, onur kırıcı şeyler soylemeyiz. Gun içinde ufak bir cumleyle,küçük bir detayla, belki bir iltifatla, sevgimizi belli ederiz. Hem hala ilk günkü gibi heyecanla bekliyorum aksam eve gelmesini. Dünyaya bin kere gelsem, bin kere eşimle evlenirdim