İkinci üyeliğim, yönetimin haberi var. Bilinen nickimle konuyu açmadım çünkü hissettiklerimin kötü olduğunun bilincindeyim o yüzden utanıyorum.
Eşim güneydoğulu, ben batılıyım. Evliliğimize aileler karışmadı; koca insanlarsınız kendiniz sevip, anlaşıyorsanız evlenin o zaman dediler. Sağolsunlar hala da iki tarafın ailesi de karışmaz, kimsenin kimseden beklentisi yok, saygılı ve gerektiği kadar iletişimde devam ediyoruz. Şimdi diyeceksiniz sorun ne o zaman? Sorun, içimde aşamadığım duygularda. Kendimi böyle bilmezdim zaten bilseydim evlilik yoluna girmezdim. İçten içe bu kültüre gelin gelmemi hazmedemiyorum, ve böyle hissettiğim içinde üzülüyorum. Eşimin ailesinin bana bir zararı yok, iyi insanlar hatta. Zaten memleketlerinde yaşıyorlar. Evlenmeden önce hiç gidip görmedim, evlendikten sonra bir kere gittik. Ailem en başta kültür farkı yaşarsın, evlenmeden iyi düşün diye uyardılar ancak ben yılda bir-iki güne sabrederim düşüncesindeydim. Aslında içimdeki/bilinçaltımdaki bu kötü düşünce beni rahatsız ediyor olmasaydı sabredebilirdim çünkü dediğim gibi çok iyi insanlar, bir zararları yok bana.
Mantıken baktığımda yaptığım şey çok çirkin, kimsenin kimseden üstünlüğü olamaz, sadece iyi veya kötü insan ayrımı olabilir bunların hepsinin bilincindeyim ama içime söz geçiremiyorum daha doğrusu nasıl geçireceğimi bilmiyorum. Öneriniz var mı, düzelebilir miyim yoksa umutsuz vaka mıyım? Herkesin bir imtihanı olur ya ben kendimin imtihanıyım maalesef bunu farkettim bu süreçte. Ve gerçekten çok üzülüyorum hem kendime, hem eşime, hem ailesine. Kimseyi kırmakta istemiyorum ama kendimede söz geçiremiyorum.
Buarada eşimle alakalı böyle bir düşüncem yok, başbaşayken onun nereli olduğunu hatırlamıyorum bile ancak konu aile/akrabaya gelince öyle hissediyorum. Hissettiklerimi ona da söyledim hatta kendini kurtar benden dedim ama onun bırakmaya niyeti yok, ben de onun için çabalamak istiyorum...
Eşim güneydoğulu, ben batılıyım. Evliliğimize aileler karışmadı; koca insanlarsınız kendiniz sevip, anlaşıyorsanız evlenin o zaman dediler. Sağolsunlar hala da iki tarafın ailesi de karışmaz, kimsenin kimseden beklentisi yok, saygılı ve gerektiği kadar iletişimde devam ediyoruz. Şimdi diyeceksiniz sorun ne o zaman? Sorun, içimde aşamadığım duygularda. Kendimi böyle bilmezdim zaten bilseydim evlilik yoluna girmezdim. İçten içe bu kültüre gelin gelmemi hazmedemiyorum, ve böyle hissettiğim içinde üzülüyorum. Eşimin ailesinin bana bir zararı yok, iyi insanlar hatta. Zaten memleketlerinde yaşıyorlar. Evlenmeden önce hiç gidip görmedim, evlendikten sonra bir kere gittik. Ailem en başta kültür farkı yaşarsın, evlenmeden iyi düşün diye uyardılar ancak ben yılda bir-iki güne sabrederim düşüncesindeydim. Aslında içimdeki/bilinçaltımdaki bu kötü düşünce beni rahatsız ediyor olmasaydı sabredebilirdim çünkü dediğim gibi çok iyi insanlar, bir zararları yok bana.
Mantıken baktığımda yaptığım şey çok çirkin, kimsenin kimseden üstünlüğü olamaz, sadece iyi veya kötü insan ayrımı olabilir bunların hepsinin bilincindeyim ama içime söz geçiremiyorum daha doğrusu nasıl geçireceğimi bilmiyorum. Öneriniz var mı, düzelebilir miyim yoksa umutsuz vaka mıyım? Herkesin bir imtihanı olur ya ben kendimin imtihanıyım maalesef bunu farkettim bu süreçte. Ve gerçekten çok üzülüyorum hem kendime, hem eşime, hem ailesine. Kimseyi kırmakta istemiyorum ama kendimede söz geçiremiyorum.
Buarada eşimle alakalı böyle bir düşüncem yok, başbaşayken onun nereli olduğunu hatırlamıyorum bile ancak konu aile/akrabaya gelince öyle hissediyorum. Hissettiklerimi ona da söyledim hatta kendini kurtar benden dedim ama onun bırakmaya niyeti yok, ben de onun için çabalamak istiyorum...