Aynen bunların bilincindeyim hatta çevremde de örnekleri var. Yabancıladım işte bu zamana kadar hissetmediğim o şeyi hissettim. Tam olarak sorun şu diyemiyorum çünkü bulduğum herşeyi mantıklı düşününce çürütüyorum zaten. İşte o farklılığı bir hoşgörüyle yok saymayı başarabilsem...Batılıyla evlenip ailesi seni hakir görse böyle düşünebilir miydin merak ettim. Doğulusu batılısı yok bu işin insan olmakla ilgisi var. Evlenmiş yuva kurmuşsunuz neyi aşamıyorsunuz nelerini gördünüz mesela ?
Şahsınıza kötü davranış yokmuş daha ne bekliyorsunuz ki bence çok yanlış düşünüyorsunuz. Psikolog yardımı almayı deneyin belki size iyi gelir. Biraz ön yargınız var kırmaya çalışın.İkinci üyeliğim, yönetimin haberi var. Bilinen nickimle konuyu açmadım çünkü hissettiklerimin kötü olduğunun bilincindeyim o yüzden utanıyorum.
Eşim güneydoğulu, ben batılıyım. Evliliğimize aileler karışmadı; koca insanlarsınız kendiniz sevip, anlaşıyorsanız evlenin o zaman dediler. Sağolsunlar hala da iki tarafın ailesi de karışmaz, kimsenin kimseden beklentisi yok, saygılı ve gerektiği kadar iletişimde devam ediyoruz. Şimdi diyeceksiniz sorun ne o zaman? Sorun, içimde aşamadığım duygularda. Kendimi böyle bilmezdim zaten bilseydim evlilik yoluna girmezdim. İçten içe bu kültüre gelin gelmemi hazmedemiyorum, ve böyle hissettiğim içinde üzülüyorum. Eşimin ailesinin bana bir zararı yok, iyi insanlar hatta. Zaten memleketlerinde yaşıyorlar. Evlenmeden önce hiç gidip görmedim, evlendikten sonra bir kere gittik. Ailem en başta kültür farkı yaşarsın, evlenmeden iyi düşün diye uyardılar ancak ben yılda bir-iki güne sabrederim düşüncesindeydim. Aslında içimdeki/bilinçaltımdaki bu kötü düşünce beni rahatsız ediyor olmasaydı sabredebilirdim çünkü dediğim gibi çok iyi insanlar, bir zararları yok bana.
Mantıken baktığımda yaptığım şey çok çirkin, kimsenin kimseden üstünlüğü olamaz, sadece iyi veya kötü insan ayrımı olabilir bunların hepsinin bilincindeyim ama içime söz geçiremiyorum daha doğrusu nasıl geçireceğimi bilmiyorum. Öneriniz var mı, düzelebilir miyim yoksa umutsuz vaka mıyım? Herkesin bir imtihanı olur ya ben kendimin imtihanıyım maalesef bunu farkettim bu süreçte. Ve gerçekten çok üzülüyorum hem kendime, hem eşime, hem ailesine. Kimseyi kırmakta istemiyorum ama kendimede söz geçiremiyorum.
Buarada eşimle alakalı böyle bir düşüncem yok, başbaşayken onun nereli olduğunu hatırlamıyorum bile ancak konu aile/akrabaya gelince öyle hissediyorum. Hissettiklerimi ona da söyledim hatta kendini kurtar benden dedim ama onun bırakmaya niyeti yok, ben de onun için çabalamak istiyorum...
Ay o etnik kökene de dile de kurban olun siz...Kibirli olmak istemiyorum işte ben, zaten dışarıya bunu belli de etmiyorum ama içim içimi yiyor.
Tam olarak neyin rahatsız ettiğini ben de bilmiyorum çünkü hepsine mantıklı açıklama buluyorum ama o his geçmiyor. Bilmiyorum, hiç memleket olayı olmasaydı yani etnik kökenleri yine aynı olsaydı ama bizim bulunduğumuz şehirde yaşıyor olup, kendi dillerini o kadar yoğun konuşmayıp türkçelerini geliştirmiş olsalardı böyle hissetmezdim belkide.
Aynen okumuş etmiş insanların yabancı varken kendi aralarında kendi dillerini konuşmaları ayrı fiyasko zaten ama çok şükür eşimde bunun farkına vardı orta yolda buluştuk en azından eşim çabalıyor ben de gerisine takılmıyorum. Bilmiyorum benim yaşadığım koşullarla orasının aynı olmaması belki etkendi memleketten ziyade belki kendi memleketli olsaydı aynı koşullarda yine yabancılayacaktım. Koşulları çıkartırsak farkta rahatsız ediyor misal ben oturuyorum ve çevremde herkes kendi dillerini konuşuyor eşim bir iki çevirsede her zaman çeviremiyor sonuçta oradaki o yalnızlık ve farklı hissini ilk yaşayışımı hiç unutamıyorum.Şimdi bu ailede Türkçesini geliştirmemis kaç kişi var mesela? Yas ortalamalari çok mu yüksek?
Kardeşleri falan varsa onlar da varken kendi dillerinde mi konuşuyorlar siz varken?
Yani öyle yapiliyorsa yaptıkları ayıp.
Hala tam neye takildiginizi anlamadığım için konuyu açmaya çalışıyorum:)
Doğuda belli bir yaşın üstünde olan insanların bir kısmı Türkçe bilmiyor. Eğitim alma imkanları olmamış. Köylerinin dışına çıkamamışlar. Doğu hakkında hiçbir bilgisi olmayan bir insan bile tahmin edebilir neden konuşamadıklarını.Kibirli olmak istemiyorum işte ben, zaten dışarıya bunu belli de etmiyorum ama içim içimi yiyor.
Tam olarak neyin rahatsız ettiğini ben de bilmiyorum çünkü hepsine mantıklı açıklama buluyorum ama o his geçmiyor. Bilmiyorum, hiç memleket olayı olmasaydı yani etnik kökenleri yine aynı olsaydı ama bizim bulunduğumuz şehirde yaşıyor olup, kendi dillerini o kadar yoğun konuşmayıp türkçelerini geliştirmiş olsalardı böyle hissetmezdim belkide.
15 yıldır o tarafta olduğunuza göre baya bi benimsemişsiniz ne güzel.Bende eşimde egeliyiz . 15 yıldır güneydoğu da görev yapıyoruz . Arapça Kürtçe öğrendik , bir doğulu kadar olmasa da güzel halay cekiyoruz .sizi buradaki insanları beğenmesenize iten şey ne cok merak ettim ? Haaa bu arada kaynanatorde beni istememişti İzmirli değilim diye sanki İzmirli olanların neyi varvelhasıl insanlar memleketleriyle yargılanmaz cok itici
Dili öğrenmeye çalışmak yerine anadilini konuşan insanları aşağılamak. Kürt değilim, izmirde yaşıyorum, kürtçe öğrenmek gibi bir hevesim var. Keşke çevremde birileri olsa da kapsam bişeyler, öğreten biri olsa. Çünkü bu dil bu ülkenin bir parçası. Ne güzel okumuş etmiş insanlar ana dillerine özlerine sahip çıkıyorlar karşılarında süper ırkçı bir insan varken bile. Helal olsun.Aynen okumuş etmiş insanların yabancı varken kendi aralarında kendi dillerini konuşmaları ayrı fiyasko zaten ama çok şükür eşimde bunun farkına vardı orta yolda buluştuk en azından eşim çabalıyor ben de gerisine takılmıyorum. Bilmiyorum benim yaşadığım koşullarla orasının aynı olmaması belki etkendi memleketten ziyade belki kendi memleketli olsaydı aynı koşullarda yine yabancılayacaktım. Koşulları çıkartırsak farkta rahatsız ediyor misal ben oturuyorum ve çevremde herkes kendi dillerini konuşuyor eşim bir iki çevirsede her zaman çeviremiyor sonuçta oradaki o yalnızlık ve farklı hissini ilk yaşayışımı hiç unutamıyorum.
Hahahahaahsjshshdh hakir görme uzmanı ahsjajjsjsjsBakın konu sahibi hakir görme uzmanı da anlayamadıysa artık ne derece anormalsiniz tahmin edemezsiniz.
Sonunda demek istediğimi anlayan çıktı yav.Benim için insanlar ikiye ayrılır: iyi yönü ağır basanlar ve kötü yönü ağır basanlar.
Gerisini sorgulamam. Dini, dili, mezhebi, ırkı, milleti vs... Hiçbiri bir insanı diğerinden üstün yapmaz.
Çocukluğunuzda çevrenizdekiler doğu insanıyla ilgili önyargılı insanlar mıydı? Yanınızda böyle konular sık geçer miydi? Çocukluktan bilinçaltına yerleşmiş düşünceleri atması zordur.
Öz eliştirinizi yapmışsınız zaten ne denilebilir ki. Aynı ülkede yaşıyoruz yani kültür farklılığı olsada bilmediğimiz duymadığımız bi kültür farkı da yok. Yani şok etkisi yaratmaz diye düşünüyorum. Sanırım siz kendinizi yakıştıramıyorsunuz. Ya da yakın hissedemiyorsunuz. İnsanoğlu doyumsuz işte kimisi soğan ekmek yeseydim huzurum olsaydı der. Kimisinin de huzuru olur kendine dert bulur. Eleştiremiyorum siziİkinci üyeliğim, yönetimin haberi var. Bilinen nickimle konuyu açmadım çünkü hissettiklerimin kötü olduğunun bilincindeyim o yüzden utanıyorum.
Eşim güneydoğulu, ben batılıyım. Evliliğimize aileler karışmadı; koca insanlarsınız kendiniz sevip, anlaşıyorsanız evlenin o zaman dediler. Sağolsunlar hala da iki tarafın ailesi de karışmaz, kimsenin kimseden beklentisi yok, saygılı ve gerektiği kadar iletişimde devam ediyoruz. Şimdi diyeceksiniz sorun ne o zaman? Sorun, içimde aşamadığım duygularda. Kendimi böyle bilmezdim zaten bilseydim evlilik yoluna girmezdim. İçten içe bu kültüre gelin gelmemi hazmedemiyorum, ve böyle hissettiğim içinde üzülüyorum. Eşimin ailesinin bana bir zararı yok, iyi insanlar hatta. Zaten memleketlerinde yaşıyorlar. Evlenmeden önce hiç gidip görmedim, evlendikten sonra bir kere gittik. Ailem en başta kültür farkı yaşarsın, evlenmeden iyi düşün diye uyardılar ancak ben yılda bir-iki güne sabrederim düşüncesindeydim. Aslında içimdeki/bilinçaltımdaki bu kötü düşünce beni rahatsız ediyor olmasaydı sabredebilirdim çünkü dediğim gibi çok iyi insanlar, bir zararları yok bana.
Mantıken baktığımda yaptığım şey çok çirkin, kimsenin kimseden üstünlüğü olamaz, sadece iyi veya kötü insan ayrımı olabilir bunların hepsinin bilincindeyim ama içime söz geçiremiyorum daha doğrusu nasıl geçireceğimi bilmiyorum. Öneriniz var mı, düzelebilir miyim yoksa umutsuz vaka mıyım? Herkesin bir imtihanı olur ya ben kendimin imtihanıyım maalesef bunu farkettim bu süreçte. Ve gerçekten çok üzülüyorum hem kendime, hem eşime, hem ailesine. Kimseyi kırmakta istemiyorum ama kendimede söz geçiremiyorum.
Buarada eşimle alakalı böyle bir düşüncem yok, başbaşayken onun nereli olduğunu hatırlamıyorum bile ancak konu aile/akrabaya gelince öyle hissediyorum. Hissettiklerimi ona da söyledim hatta kendini kurtar benden dedim ama onun bırakmaya niyeti yok, ben de onun için çabalamak istiyorum...
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?