Sizlere biraz eşimden bahsetmek istiyorum. Artık kendimden şüphe etme seviyesindeyim. 36 yaşındayım. Çalışıyorum. Eşimle 9 yıldır tanışıyoruz 5 yıldır evliyiz. Flört döneminde dünyanın en harika erkeği olduğu, kadın ruhundan anladığı yanılgısına kapılıp evlenme kararımda bu özelliklerinin %100 etkisi olmuştu. Ancak evlilik sürecinde gariplikler yaşamaya başladım. Mesela hiçbir tartışmadan haklı çıkamıyordum asla kabul etmiyordu haksız da olunabileceğini. Üstelik neden haklı haksız davası güdüyorsun diyerek konuyu saptırıyordu. Bir kere olsun özür dilediğini veya gönlümü aldığını görmedim. Herhangi bir problem varsa bunun müsebbibi muhakkak bendim o asla hata yapmazdı. Depresif ve melankolik bir karakter olduğumu biliyordu ve bunu çok iyi kullanmaya başladı. Nasıl olsa bu kız mutsuz, nasıl olsa geçimsiz. Eline karakterimle ilgili bütün kozları vermiştim çünkü. Sanki kendi maskesi görünmesin diye bir çeşit kurban seçilmiştim.
Dışardan gören birisi için çok tatlı, cana yakın, hoşsohbet, espritüel biridir. Bu özelliklerini inkar edemem. Evlilik içinde beni dövüyor sövüyor da diyemem. Ama bir çeşit psikolojik savaş içindeyim sanki kurallarını hiç bilmediğim…
Mesela eşimin çocukluğunu, çocuklukta yaşadığı üzüntüleri vb şeyleri bilmem. Hatırlamıyorum der. Seni daha derinlemesine tanımak istiyorum derim tanıyorsun ya işte der. Neye zaafı var, nelere sinirlenir, basacağım damarı nedir ben bunların hiçbirini bilmiyorum arkadaşlar. Yüzeysel bir ilişki içindeyim deyim yerindeyse. Devamlı onun çok iyi bir insan olduğu, insanların ben yerine ona inanacağı, zaten geçimsizlik konusunda mimli olduğum konusunda manipüle edildiğimi hissediyorum. Manipülasyonlarına karşı koyduğum zamanlarda aramız bozuluyor soğuk savaş başlıyor. Evde poker face gezen bir eşim var. Hatta hayatı poker face yaşayan.
Kendim için gittiğim bunları anlattığım psikiyatrist narsistik kişilik bozukluğu olabileceğini belirtti. Hayatımda ilk defa antidepresan kullanmaya başladım. Ben onu tehlikeli buluyorum artık. Bu durumları yaşayan var mı aranızda. Yüzeysel iyi aile babası olmayı, eve kahvaltılık almayı, evlilik icabı yapması gereken yükümlülükleri yapıyor olmayı yeterli görüyor. Beraber zaman geçirme teklifimi hep reddediyor. Beni alıp bir yemeğe götürmez aynı zamanda cimrilik te var. Bu arada kendi işini yapıyor. Ama 5 yıldır doğru düzgün para kazandırmayan hobi gibi takıldığı bir iş. O konuda da manipüle ediliyorum. İşleri oturtmaya çalışıyorken bana anlayış göstermiyorsun diye. 3,5 yaşında ikizlerimiz var. Çok ilgili bir babadır. Ama ben duygusuzluktan yoruldum. Anlayışlı maskesinin arkasına saklanmasından yoruldum. Ailemi bırakıp onun şehrine gelmiş biriyim bir de. Normal olmayan bir şeyler var hissediyorum. Kendimi onun projesinin bir parçası gibi hissediyorum. Okuyanlara teşekkür ederim. Biraz uzun olduysa affola.
Yazik ya ne anneler var Allahim
