Ben de 4. Son çocuğum. Annem bana da der iyi ki dogurmusum diye. Evin en küçüğü olmak benim için hep dezavantajdı. Bir de 3 kızım bir yana oğlum bir yana diye sürekli söyleyen bir anne varsa insan kendini ezik ve gereksiz hissediyor.Bu kazara olmuş çocukların suçu neyanlış anlamayın bende evin 4. Çocuğuydum kazara olmuşum hepsi evlendi gitti bir tek ben kaldım yanında şimdi diyor iyi ki dogurmusum
Kız ne carlıyon kadına. Bir karanlık odalarda tutmayacagim demedigin kalmış zaten. İnsan bu kadar istemiyorsa tek korunmayla kalmaz. Hapi var, iğnesi var varda var.Bakın şimdi bir carlarım size, sonra da hormonlardan der geçerim kenara.
Sevgisiz bir insan değilim ben. Hangi cümlemden sevgisiz olduğuma kanaat getirdiniz mesela?
Bi' doğsun karanlık odalarda mı tutacağım dedim? Aç bırakıp süründüreceğim mi dedim? Ne dedim?
Hayır olacak illaki diye bir sey yok ilk hamilelikte pek yoktu benim ikincide oldu. Sen onun hareketlerini bir gör kalbi artarken o nokta gibi şeyin tik tik attığını falan... doğurup kucağına alınca da neden daha once yapmamışız diyeceksin :) kiloymuş vs hiic takma. Hepsi gidiyor ne göbek ne kilo. Seni koşulsuz sevecek seni en cok sevecek bir minik :)Mide bulantıları yardır yardır gelecek belli ki, aldım mesajınızı.
Aksi gibi burnum çok keskin bir şekilde koku alır.Neyse ki yaz dönemi değil, ter kokusu çok az olacaktır.
Ay ben mi yazdım acaba dedim. 15 yıllık evliyim. Çocuk istemiyorum, sevmiyorum. Şu anda 12. Haftamız bitti. Her doktora gidişimde kimyasal gebelik, dış gebelik, kalp atışı yoktur diye diye 12. Hafta oldu. Benim dışımda herkes ultrasona bakıp uşşş az şuna bak ne kadar güzel diyip duruyor. Allahtan hayırlısı olsun ne diyim. Vardır bir bildiği.@Koalina lütfen gel ve yorum yaz, lütfen.
Ağlamak ile çığlık atmak arasında gidip geliyorum.
Erken yaşta evlendim, evlenirken amacım üremek değil, sevdiğim adamla aynı evde olmaktı. Hatta üniversiteyi bıraktım evlendiğim için, sonra beni eşim okuttu.
10 küsur yıldır da evliyim.
Kendimi bildim bileli emin olduğum tek şey çocuk istemediğimdi. Hatta bir tık üstü, çocuk sevmem. Bir çocuğa tebessüm etmem için çok sevimli ya da güzel olması gerekir. Ağladığı anda araziyim.
Bunca yıl gayet güzel korun, bir kere bile kürtaj ya da hamilelik deneyimin olmasın, sonra pat!
Yıllardır deli gibi uğraşanlar, ilaçlar kullananlar, çocuk diye yalvaranlar varken elbette çocuk istemeyen birisi hamile kalacaktı, çünkü hayat böyledir. Murphy kanunları geçerlidir.
Önce evde test yaptım, 2 tane. 5 dakika bile beklemeye gerek kalmadı, anında iki çizgi.
Testler aynı markaydı, bozuktur dedim, ama içten içe hissediyorum, zaten hayatımda ilk defa test yapma gereği duydum.
Koştur koştur git sağlık ocağına. Sabah 10a kadar kan alıyorlarmış. Devlete gidersem mesai bitimine çıkarmış. (saat daha 11)
Koş özel hastaneye. Sonuç? Beta denilen bir şey varmış 4000e yakınmış, gözüm aydınmış. Ama kese diye bir şey varmış, o olmazsa dış gebelikmiş yani gebelik yokmuş. Randevu al, ultrasona gir.
Bir gözünüz aydın silsilesini de orada ye. Nasıl bir suratım varsa artık
"şoktasınız galiba"
"istenmeyen gebelik galiba"
"3. çocuğunuz falan mı çok mu geldi"
gibi laflar duydum sık sık.
Bunlar söylenirken eşim ayağıyla beni dürtüyor. Benim yerime cevap veriyor. Ben hayatım boyunca uğramayacağıma emin olduğum kadın doğum bölümünde irite bir şekilde etrafa bakıyorum, kadınlar birbirlerini anlayan, onaylayan bakışlarla bakıyor. Yanımda bir çocuk olmadığına göre karnımda var demek, ben de onlardanım demek, herkes mutlu, ben içime böğürüyorum.
Tek kalmış bir prezervatif, kutusu olmayan, tek duran, onun yanında da jelatini daha açılmamış yeni kutu. Sevişme anında kim jelatini, arkasından kutuyu, arkasından da prezervatifi sırasından koparır? Tek başına duran varken kimse yapmaz işte. Yapmazsan böyle oluyor demek. Yırtıldı belki de.
Keyfi kürtaja karşıyım, haliyle benim için seçenek değil.
Zaten bütün bunlar olurken eşin ne alemde derseniz, eşim çocuk istiyordu ama ben istemediğim için ve çocuk %99 annenin alanı olduğu için baskı yapmıyordu. Şu an çok mutlu ama mutsuz olduğum için anlık mutluluk yaşayabiliyor. Adama yine huzur yok yani.
Gerçekten anlamıyorum. Çocuk isteyenlerin beni anlamayacağını da biliyorum. Peki ben sizden ne istiyorum?
4 haftalık mıymış neymiş, 2-3 hafta sonra bir şey için gidecektik unuttum ne için olduğunu da, ben (olumsuzluk harici) hiçbir şey hissetmiyorum. Annelik mannelik yok içimde. Ben nasıl alışacağım? Bana tavsiye verin.
Arkadaşım "kızım-oğlum" diyerek karnını sev dedi. Ben karnımı ellediğimde tek düşündüğüm "zaten 8-9 kilo fazlam vardı, bir de bu çıktı" oluyor. Diyetisyene gideceğim, neden? En faydalı besinler nedir diye değil, en az kiloyu alarak nasıl atlatırım onu öğrenmek için.
Çok mutsuzum. Umutsuzum. Hayatın artık bittiğini düşünüyorum. İpoteklendi hayatım.
Bu yazdıklarımı okumak zorunda olan, tedavi gören arkadaşım senin için de mutsuzum. Benim bunları yazmam yerine senin mutlulukla "hamileyim" diye konu açman gerekiyordu. Lütfen bana kızma. Hayat adil değil, bunu bilmiyor muyduk zaten?
Sizin duygularınızı anlayabilir miyim bilmiyorum ama kendimden bir örnek vereyim. Çocuk pek sevmem, yani kendimi bildim bileli bir çocuğu sevimli bulup alıp sevmişliğim yoktur. Ama sizden farklı olarak asla çocuk yapmam da dememiştim, olmasına nötrdüm sanırım. İlk çocuğum sizin gibi sürpriz oldu. Dünyam başıma yıkılmadı, demek dünyaya gelmek istedi dedim. Pek olumsuz duygu hatırlamıyorum o dönemlere ait.Bakın şimdi bir carlarım size, sonra da hormonlardan der geçerim kenara.
Sevgisiz bir insan değilim ben. Hangi cümlemden sevgisiz olduğuma kanaat getirdiniz mesela?
Bi' doğsun karanlık odalarda mı tutacağım dedim? Aç bırakıp süründüreceğim mi dedim? Ne dedim?
Hangi kadın dogurdugu çocugunu sevmemişkiBu kadar istemiyorsanız doğurmayın bence, çocuğun günahı ne? Sevgisiz bir anneyle büyümek zorunda kalmasın.
Sizi şu sekilde cok cok iyi anlıyorum ve duygularınızı içten hissettim; iki cocugum var ve büyük konuşmak istemiyorum(ne zaman konuşsam basıma gelir) 3.yü kesinlikle istemiyorum.yani o kadar istemiyorumki bazen kendimi allahım menopoza gireyim(yaş 31) diye dua ederken buluyorum@Koalina lütfen gel ve yorum yaz, lütfen.
Ağlamak ile çığlık atmak arasında gidip geliyorum.
Erken yaşta evlendim, evlenirken amacım üremek değil, sevdiğim adamla aynı evde olmaktı. Hatta üniversiteyi bıraktım evlendiğim için, sonra beni eşim okuttu.
10 küsur yıldır da evliyim.
Kendimi bildim bileli emin olduğum tek şey çocuk istemediğimdi. Hatta bir tık üstü, çocuk sevmem. Bir çocuğa tebessüm etmem için çok sevimli ya da güzel olması gerekir. Ağladığı anda araziyim.
Bunca yıl gayet güzel korun, bir kere bile kürtaj ya da hamilelik deneyimin olmasın, sonra pat!
Yıllardır deli gibi uğraşanlar, ilaçlar kullananlar, çocuk diye yalvaranlar varken elbette çocuk istemeyen birisi hamile kalacaktı, çünkü hayat böyledir. Murphy kanunları geçerlidir.
Önce evde test yaptım, 2 tane. 5 dakika bile beklemeye gerek kalmadı, anında iki çizgi.
Testler aynı markaydı, bozuktur dedim, ama içten içe hissediyorum, zaten hayatımda ilk defa test yapma gereği duydum.
Koştur koştur git sağlık ocağına. Sabah 10a kadar kan alıyorlarmış. Devlete gidersem mesai bitimine çıkarmış. (saat daha 11)
Koş özel hastaneye. Sonuç? Beta denilen bir şey varmış 4000e yakınmış, gözüm aydınmış. Ama kese diye bir şey varmış, o olmazsa dış gebelikmiş yani gebelik yokmuş. Randevu al, ultrasona gir.
Bir gözünüz aydın silsilesini de orada ye. Nasıl bir suratım varsa artık
"şoktasınız galiba"
"istenmeyen gebelik galiba"
"3. çocuğunuz falan mı çok mu geldi"
gibi laflar duydum sık sık.
Bunlar söylenirken eşim ayağıyla beni dürtüyor. Benim yerime cevap veriyor. Ben hayatım boyunca uğramayacağıma emin olduğum kadın doğum bölümünde irite bir şekilde etrafa bakıyorum, kadınlar birbirlerini anlayan, onaylayan bakışlarla bakıyor. Yanımda bir çocuk olmadığına göre karnımda var demek, ben de onlardanım demek, herkes mutlu, ben içime böğürüyorum.
Tek kalmış bir prezervatif, kutusu olmayan, tek duran, onun yanında da jelatini daha açılmamış yeni kutu. Sevişme anında kim jelatini, arkasından kutuyu, arkasından da prezervatifi sırasından koparır? Tek başına duran varken kimse yapmaz işte. Yapmazsan böyle oluyor demek. Yırtıldı belki de.
Keyfi kürtaja karşıyım, haliyle benim için seçenek değil.
Zaten bütün bunlar olurken eşin ne alemde derseniz, eşim çocuk istiyordu ama ben istemediğim için ve çocuk %99 annenin alanı olduğu için baskı yapmıyordu. Şu an çok mutlu ama mutsuz olduğum için anlık mutluluk yaşayabiliyor. Adama yine huzur yok yani.
Gerçekten anlamıyorum. Çocuk isteyenlerin beni anlamayacağını da biliyorum. Peki ben sizden ne istiyorum?
4 haftalık mıymış neymiş, 2-3 hafta sonra bir şey için gidecektik unuttum ne için olduğunu da, ben (olumsuzluk harici) hiçbir şey hissetmiyorum. Annelik mannelik yok içimde. Ben nasıl alışacağım? Bana tavsiye verin.
Arkadaşım "kızım-oğlum" diyerek karnını sev dedi. Ben karnımı ellediğimde tek düşündüğüm "zaten 8-9 kilo fazlam vardı, bir de bu çıktı" oluyor. Diyetisyene gideceğim, neden? En faydalı besinler nedir diye değil, en az kiloyu alarak nasıl atlatırım onu öğrenmek için.
Çok mutsuzum. Umutsuzum. Hayatın artık bittiğini düşünüyorum. İpoteklendi hayatım.
Bu yazdıklarımı okumak zorunda olan, tedavi gören arkadaşım senin için de mutsuzum. Benim bunları yazmam yerine senin mutlulukla "hamileyim" diye konu açman gerekiyordu. Lütfen bana kızma. Hayat adil değil, bunu bilmiyor muyduk zaten?
Sizi şu sekilde cok cok iyi anlıyorum ve duygularınızı içten hissettim; iki cocugum var ve büyük konuşmak istemiyorum(ne zaman konuşsam basıma gelir) 3.yü kesinlikle istemiyorum.yani o kadar istemiyorumki bazen kendimi allahım menopoza gireyim(yaş 31) diye dua ederken buluyorum
Eger birgün kazayla hamile kalırsam sizin şu hissettiklerinizi misli ile hissedecegim
Ama şunu da biliyorumki dogduktan sonra kosulsuz seviliyorlar
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?