Evet, çok şeyi öğrettin bana. Ağlarken gülmeyi, düşmüşken kalkmayı.. Unuttuklarımı hatırlattın, hiç farkına varmadığım şeylerle tanıştırdın beni.
Ve tüm bunları yaptıktan sonra gittin.
Bir keresinde demiştin "seni sevmesem yanında olmam" şimdi daha iyi anlıyorum, sancılarımı, uykusuz gecelerimi, eksik kalan kahkahalarımızı, uzun susuşlarımızı... Daha iyi anlıyorum. Giderek daha iyi. Beni sevmekten vazgeçtiğin anı dün gibi hatırlıyorum.
Ama şu var... İçimdeki sen sustu artık. İnan seni görmek ya da duymak sıradan bi insandan farksız benim için. Bu belki acı... Bu kadar kolay mı olmalıydı? Hayır.
Bundan sonra yanımda duracak insan yüzüğünü taşıyacağım kişi olacak, bu da o zaman sana dokunacak.
Teşekkürler, büyümeyi de öğrettiğin için!