Merhaba arkadaşlar ben 23 yaşında 3 senelik evliyim.eşimle ailelerimizden ayrı şehirlerde oturuyoruz eşim fabrikada çalışıyo onunla geçiniyorz ailesinin durumu bize göre çok iyi.eşim bu işe gireli 9 ay oluyo ama psikolojik sıkıntılar yaşıyo çalışamıyo iş yerini sevmiyo kötü durumda sürekli rapor alıyo onun bu hali beni çok üzüyo ben çalışmıyorm eşim evin tek oğlu 2 bekar 1evli kız kardeşleri var ablasıyla annesi çok yakın oturuyorlar.eşimin ailesi bizi memlekete çağırıyo kayınpederimn kamyonu var o çalıştırıyo eşime gel ben öğreteym sonra sen çalışırsın diyo kamyon işi şehirler arası bi gidecek 2 günden aşağı eve dönmeyecek ayrıcaeşim memlekete gidince ailemle birlikte otururuz diyo evde 1 yaşlı dede kayınvalide kayınpeder yaz tatillerinde ve diğer tatillerde gelen 2 bekkar görümce okuyolar çünkü ben karşı çıkıyorm eşime kesnlikle aynı evde olmaz diyorum zaten eşim kamyonda çalışırsa onunla değilde eşimin ailesiyle evlenmiş gibi olacağım kayınvalidem çok bilmiş bi kadın bense tam tersi sessiz hakkını savunamayan biriyim ama bi yandan eşimi düşünüyorum burada iyice eriyo durmak istemiyo burada kafam çok karışık benm ailemde başka bi şehirde artık çok bunaldım eşimi düşüneyim diyorm herşeyin kötü olmasından korkuyorm bide üstüne üstlük vajinismus rahatsızlığım var eşime bu konudada eksiklik yaşıyorm ve tüm aile biliyo iki taraflı bu durumu eşimin böyle rahatsız olmasından bile beni sorumlu tutuyolar intiharı düşünüyorm hergün şeytanın bi oyunumu bilmiyorm ama hep aklımda ama imanım sayesinde engelliyorm bunu bi kurtuluş olmadığını biliyorm boşanmayı düşünüyorum eşimi çok seviyorm ayrıca kaçarak evlendik aileme karşı mahcubum onlara hiçbirşey yansıtamıyorm çıkmaz içindeyim böyle ne eşime destek olabiliyorum nede karar verebiliyorm kafam karmakarışık çok kötü durumdayım galiba sırf eşim için onun mutlu olması için kendimi feda etcem memlekete gitmeyi kabul etcem siz olsaydınız napardınız