Merhabalar;
48 yaşında çalışan bir kadınım.
Özel sektörde satış pazarlama sorumlusu olarak çalışıyorum.
Eşimden 12 yıl önce ayrıldım. 24 yaşında bir oğlum var.
kendi düzenimi kurdum. Oğlum, annem ve ben yaşıyoruz.
Hayatıma birini almayı hiç düşünmedim. Ama yaşımın ilerlediği ve oğlumun kendi düzenini kuracağını bildiğim için bu sıralarda evlilik yapmayı düşünmeye başladım. Annem 76 yaşında, Rabbim uzun ömürler versin. Ona bir şey olursa yalnız kalmak beni düşündürmeye başladı. Yaşım ilerliyor ve oğlumda evlenip kendi düzenini kuracak. Ben de yaşlandığımda yalnız kalmak istemediğimi fark ettim. Şimdiye kadar böyle bir şey düşünmemiştim. Her şeyi kendim hallediyordum, halletmeye de devam ediyorum. Asıl sizden tavsiye almak istediğim sorun şu...
Yaklaşık 7 ay önce birisi ile tanıştım. Haymanalı Kürt. Nasıl oldu bilmem, insanlar konusunda ayırım yapmam. Herkesin hayatı eşit değil. Kimi okumuştur, kimi zenginlik içindedir, kimi de çalışmak zorundadır. Ama bu kişiyle birbirimizden çok farklı olsak da 7 aydır görüşüyoruz. Bu 7 ayın çoğu tartışma ve anlaşmazlıkla geçiyor. Uzun süredir biriyle görüşmediğim için midir bilmiyorum ilgisi çok hoşuma gidiyor. Konuşmadığımda özlüyorum. Ama kendini fazla geliştirmemiş birisi. Ben olsun diyorum kendi kendime. Onun yaşam koşulu da bu şekildeymiş diyorum. Anlayışlı olmaya çalışıyorum. Ama olmuyor. Ben işim gereği şehir dışına çok fazla çıkan birisiyim. Kıskançlık yapıyor. Bende kıskancım. Onun için anlayışla karşılıyorum. Mesaj gönderdiği veya aradığı zaman , o kadar yoğunluğumun içinde dönüş yapmaya çalışıyorum. Hiç zaman bulamasam da , müsait değilim diye bilgilendiriyorum. Ben onu aradığımda bu inceliği göstermiyor. Ona sürpriz yapmak için habersiz köyüne gitmeye karar verdim. Kendisi köyde olduğunu söylemişti. Köye yaklaştığımda, yanına gelmek üzere olduğumu söyledim. Müsait olmadıklarını söyledi. Apar topar geri döndüm. Belki bendede suç vardı. Habersiz gitmemeliydim. Sorduğumda köylerinde dedikodu olacağını annesinin müsait olmadığını söyledi. Üzüldüm, kırıldım ama atlattım.
Başka bir zaman oğlu (14) hastaneye yattı. Telefonla konuştuğumuzda çok üzgün olduğunu, bana ihtiyacı olduğunu söyledi. Yanında olmak adına sabah erkenden işten izin alarak hastaneye gittim. Kapıda karşıladı beni ama hastane odasına gitmedik. Hastane kafeteryasında oturduk, teselli ettim, moralini yüksek tutmasını söyledim. Garibime giden hastanede herkesin olduğunu söyledi ama beni kimsenin yanına götürmedi. 48 yaşındayım, oturup kalkmasını, nerde nasıl konuşulmasını bilen bir insanım. Buna çok içerledim. Aramız bozuldu. Çok kırılmıştım. Ailesinden çekiniyorsa iş arkadaşım diyebilirdi. Bunu atlatmam kolay olmadı. Bu arada oğlu hastaneden çıktı. Ama beni rahat bırakmıyor. Telefonda engelledim. Başka numaradan arıyor. Sonuçta özür dilemeler, açıklamalar... Aramız düzeldi. Ciddi bir konuşma yaptım. Benim değer yargılarım bunlar , Önemli olan saygı ve davranışlar gibi. Beni bırakmıyor,, bende onun yanında kendimi iyi hissediyorum. Bazı hareketlerini ve huylarını değiştirmesi gerektiğini söyledim. Ablası, kardeşi bu olaylarda onu suçluyorlar.
Şimdi sormak istediğim...
Ben bu kişiyle evlilik yapabilir miyim? Ya da insanların huyları değişir mi?
Daha anlatılacak çok şey var ama, bu kadarla yetinelim.
Tavsiyelerinizi bekliyorum.