O kadar normal bir durum ki bence, ben de aynen böyleyim. Benim hamileliğim de planlıydı. İlk 4 ay sizin gibi çok zor geçti, pişman bile oldum hamile kaldığıma. Şuanda da nasıl seveceğim, nasıl benimseyeceğim. İlk bebeğim gibi sevebilir miyim? gibi sorular var içimde. Kalp atışını duyduğumda da ağlamadım, ağlayanlar var mesela ne bileyim.Herkese merhaba
Bugün itibariyle 9 haftalık hamileyim. Planlı bir hamilelikti. Hamileliğimi öğrendiğim ilk günlerde her şey çokça heyecan vericiydi. Fakat çok uzun sürmedi.
Bulantılarımın başlamasıyla birlikte kendimi değişik ruh halleri içerisinde buldum. Hiçbir şeyden zevk alamıyorum. Yemek hazırlamak hatta yemek yemek bile tam işkence. Bugün rahatça yiyebildiğim yiyeceği ertesi gün son derece iğrendirici bulabiliyorum. Doğru düzgün yemek yiyemediğim için haliyle güçsüz ve bitkin hissediyorum.
Çalışan bi bayanım. İdare etmekte çok zorlanıyorum artık. İçimden hiçbir şey yapmak gelmiyor. Eşim sağolsun her konuda destekçi. Fazlasıyla yoğun çalıştığı halde ev işlerine çok yardımcı oluyor. Yemeğimi bile hazırlayıp önüme getiriyor. Böyle olunca da vicdan yapıyorum tabi.
Mide bulantım azalsa bile ya belim ağrıyo ya sırtım ya da başka bir yerim. Bütün bu ağrılar da mutsuz hissetmeme neden oluyor.
Hepsinden daha önemli gördüğüm bi durum var. Bazen hamile olduğum için gerçekten mutlu muyum diye soruyorum kendime. Hatta bazen hamile olduğumu bile unutuyorum. Bunun nedeni hamilelikten dolayı yaşadığım değişik ruh halleri olabilir mi sizce?
Etrafımdaki hamile arkadaşlarım ultrasona girmek için can atıyor gün sayıyor. Daha şimdiden anne olduklarını söylüyorlar. Ama ben henüz öyle hissedemiyorum. Onlar kadar hevesli bulmuyorum kendimi. Onlar mı abartıyor bende mi bir sorun var çözemiyorum.
Henüz bebeğimin hareketlerini hissetmediğim için mi benimseyemedim hamileliği?
Yeterince iyi bir anne olamayacak mıyım diye düşünmeden duramıyorum. Ya bebeğime yetemezsem?
Bu durum hep böyle mi devam edecek yoksa kendime zaman vermeli miyim?
Uzun oldu kusura bakmayın. Fikirlerinize çok ihtiyacım var. Şimdiden hepinize teşekkür ederim. Hayırlı cumalar..
Tek böyle hisseden benmişim gibi düşünmeye başlamıştım neredeyse.İlk 3 ay ben de alışamadım. Aynı şeyleri yaşadım hamileden çok hasta gibi hissediyordum. 3 ayı geçtikten sonra da hamileliği tam kabullenemedim. Oysa 2 yıldır istediğim bir bebekti. Hormonlardan alt üst oldum sanırım. Psikiyatra gittim mecburen ilaç başladık. 3 ay dolasıya kadar da bitkisel şurup kullanmıştım adını tahmin edersin. Ama şurup çok etkili değildi,mecburen geçirdim o zamanları. Daha bu hafta bebek için alınacakları düşünmeye başladım adapte olmaya başladım. Bulantı ilacı verdi mi doktorun?
Sizin bir de düşük tehlikeniz varmış. Allah yardımcınız olsun. Sağlıklı bir şekilde kucağınıza almak nasip olsun inşallah.normal sanirim hissettiklerin . ben de 13 haftalik hamileyim . 6 . haftadan beri bulantilarim vardusuk tahlikem de oldugu icin sadece uzaniyorum tum gun . annem bakiyor bana .ise de gidemedigim icin kendimi cok ise yaramaz hissediyorum insallah bulantilar gecince bu hislerimiz gecer
Tek böyle hisseden benmişim gibi düşünmeye başlamıştım neredeyse.
Evet bi ilaç verdi doktorum ama hiçbir işe yaramadı nedense. Tuzlu çubukla bütünleştim diyebilirim.
Çok teşekkür ederim fikirleriniz için. Galiba hepsi hormonların etkisidnden. Umarım geçicidir. Size de hayırlı doğumlar.O kadar normal bir durum ki bence, ben de aynen böyleyim. Benim hamileliğim de planlıydı. İlk 4 ay sizin gibi çok zor geçti, pişman bile oldum hamile kaldığıma. Şuanda da nasıl seveceğim, nasıl benimseyeceğim. İlk bebeğim gibi sevebilir miyim? gibi sorular var içimde. Kalp atışını duyduğumda da ağlamadım, ağlayanlar var mesela ne bileyim.
Ama şunu biliyorum ki bu durumlar normal... İlk hamileliğimde de böyleydi. Doğumdan sonra da şıp diye normale dönmüyorsunuz, ama zamanla hormonların da devreye girmesiyle inanılmaz bir bağ oluşuyor bebeğinizle aranızda... Bence şuan sadece kendinizi mutlu etmenizi sağlayacak şeylere vakit ayırmaya çalışın ve kontrol/vitamin tarzı şeyleri aksatmayın. Hayırlı doğumlar şimdiden.
Henüz gebeliğiniz çok yeni. Bide gebeliğin verdiği sorunlardan dolayı yaşadığınız şey gayet doğal. Yavaş yavaş karnınız büyüsün hareketlerini hissetmeye başladığınızda tam manasıyla anlıyosunuz. Bende öyle olmuştu.Herkese merhaba
Bugün itibariyle 9 haftalık hamileyim. Planlı bir hamilelikti. Hamileliğimi öğrendiğim ilk günlerde her şey çokça heyecan vericiydi. Fakat çok uzun sürmedi.
Bulantılarımın başlamasıyla birlikte kendimi değişik ruh halleri içerisinde buldum. Hiçbir şeyden zevk alamıyorum. Yemek hazırlamak hatta yemek yemek bile tam işkence. Bugün rahatça yiyebildiğim yiyeceği ertesi gün son derece iğrendirici bulabiliyorum. Doğru düzgün yemek yiyemediğim için haliyle güçsüz ve bitkin hissediyorum.
Çalışan bi bayanım. İdare etmekte çok zorlanıyorum artık. İçimden hiçbir şey yapmak gelmiyor. Eşim sağolsun her konuda destekçi. Fazlasıyla yoğun çalıştığı halde ev işlerine çok yardımcı oluyor. Yemeğimi bile hazırlayıp önüme getiriyor. Böyle olunca da vicdan yapıyorum tabi.
Mide bulantım azalsa bile ya belim ağrıyo ya sırtım ya da başka bir yerim. Bütün bu ağrılar da mutsuz hissetmeme neden oluyor.
Hepsinden daha önemli gördüğüm bi durum var. Bazen hamile olduğum için gerçekten mutlu muyum diye soruyorum kendime. Hatta bazen hamile olduğumu bile unutuyorum. Bunun nedeni hamilelikten dolayı yaşadığım değişik ruh halleri olabilir mi sizce?
Etrafımdaki hamile arkadaşlarım ultrasona girmek için can atıyor gün sayıyor. Daha şimdiden anne olduklarını söylüyorlar. Ama ben henüz öyle hissedemiyorum. Onlar kadar hevesli bulmuyorum kendimi. Onlar mı abartıyor bende mi bir sorun var çözemiyorum.
Henüz bebeğimin hareketlerini hissetmediğim için mi benimseyemedim hamileliği?
Yeterince iyi bir anne olamayacak mıyım diye düşünmeden duramıyorum. Ya bebeğime yetemezsem?
Bu durum hep böyle mi devam edecek yoksa kendime zaman vermeli miyim?
Uzun oldu kusura bakmayın. Fikirlerinize çok ihtiyacım var. Şimdiden hepinize teşekkür ederim. Hayırlı cumalar..
ALLAHın izni ile hepsi geçecek bunları yaşamayan anne adayı yok kadar az.Herkese merhaba
Bugün itibariyle 9 haftalık hamileyim. Planlı bir hamilelikti. Hamileliğimi öğrendiğim ilk günlerde her şey çokça heyecan vericiydi. Fakat çok uzun sürmedi.
Bulantılarımın başlamasıyla birlikte kendimi değişik ruh halleri içerisinde buldum. Hiçbir şeyden zevk alamıyorum. Yemek hazırlamak hatta yemek yemek bile tam işkence. Bugün rahatça yiyebildiğim yiyeceği ertesi gün son derece iğrendirici bulabiliyorum. Doğru düzgün yemek yiyemediğim için haliyle güçsüz ve bitkin hissediyorum.
Çalışan bi bayanım. İdare etmekte çok zorlanıyorum artık. İçimden hiçbir şey yapmak gelmiyor. Eşim sağolsun her konuda destekçi. Fazlasıyla yoğun çalıştığı halde ev işlerine çok yardımcı oluyor. Yemeğimi bile hazırlayıp önüme getiriyor. Böyle olunca da vicdan yapıyorum tabi.
Mide bulantım azalsa bile ya belim ağrıyo ya sırtım ya da başka bir yerim. Bütün bu ağrılar da mutsuz hissetmeme neden oluyor.
Hepsinden daha önemli gördüğüm bi durum var. Bazen hamile olduğum için gerçekten mutlu muyum diye soruyorum kendime. Hatta bazen hamile olduğumu bile unutuyorum. Bunun nedeni hamilelikten dolayı yaşadığım değişik ruh halleri olabilir mi sizce?
Etrafımdaki hamile arkadaşlarım ultrasona girmek için can atıyor gün sayıyor. Daha şimdiden anne olduklarını söylüyorlar. Ama ben henüz öyle hissedemiyorum. Onlar kadar hevesli bulmuyorum kendimi. Onlar mı abartıyor bende mi bir sorun var çözemiyorum.
Henüz bebeğimin hareketlerini hissetmediğim için mi benimseyemedim hamileliği?
Yeterince iyi bir anne olamayacak mıyım diye düşünmeden duramıyorum. Ya bebeğime yetemezsem?
Bu durum hep böyle mi devam edecek yoksa kendime zaman vermeli miyim?
Uzun oldu kusura bakmayın. Fikirlerinize çok ihtiyacım var. Şimdiden hepinize teşekkür ederim. Hayırlı cumalar..
Geçenlerde böyle bir konu daha açılmıstıHerkese merhaba
Bugün itibariyle 9 haftalık hamileyim. Planlı bir hamilelikti. Hamileliğimi öğrendiğim ilk günlerde her şey çokça heyecan vericiydi. Fakat çok uzun sürmedi.
Bulantılarımın başlamasıyla birlikte kendimi değişik ruh halleri içerisinde buldum. Hiçbir şeyden zevk alamıyorum. Yemek hazırlamak hatta yemek yemek bile tam işkence. Bugün rahatça yiyebildiğim yiyeceği ertesi gün son derece iğrendirici bulabiliyorum. Doğru düzgün yemek yiyemediğim için haliyle güçsüz ve bitkin hissediyorum.
Çalışan bi bayanım. İdare etmekte çok zorlanıyorum artık. İçimden hiçbir şey yapmak gelmiyor. Eşim sağolsun her konuda destekçi. Fazlasıyla yoğun çalıştığı halde ev işlerine çok yardımcı oluyor. Yemeğimi bile hazırlayıp önüme getiriyor. Böyle olunca da vicdan yapıyorum tabi.
Mide bulantım azalsa bile ya belim ağrıyo ya sırtım ya da başka bir yerim. Bütün bu ağrılar da mutsuz hissetmeme neden oluyor.
Hepsinden daha önemli gördüğüm bi durum var. Bazen hamile olduğum için gerçekten mutlu muyum diye soruyorum kendime. Hatta bazen hamile olduğumu bile unutuyorum. Bunun nedeni hamilelikten dolayı yaşadığım değişik ruh halleri olabilir mi sizce?
Etrafımdaki hamile arkadaşlarım ultrasona girmek için can atıyor gün sayıyor. Daha şimdiden anne olduklarını söylüyorlar. Ama ben henüz öyle hissedemiyorum. Onlar kadar hevesli bulmuyorum kendimi. Onlar mı abartıyor bende mi bir sorun var çözemiyorum.
Henüz bebeğimin hareketlerini hissetmediğim için mi benimseyemedim hamileliği?
Yeterince iyi bir anne olamayacak mıyım diye düşünmeden duramıyorum. Ya bebeğime yetemezsem?
Bu durum hep böyle mi devam edecek yoksa kendime zaman vermeli miyim?
Uzun oldu kusura bakmayın. Fikirlerinize çok ihtiyacım var. Şimdiden hepinize teşekkür ederim. Hayırlı cumalar..
kalp atşında ben de hiç duygulanmadımO kadar normal bir durum ki bence, ben de aynen böyleyim. Benim hamileliğim de planlıydı. İlk 4 ay sizin gibi çok zor geçti, pişman bile oldum hamile kaldığıma. Şuanda da nasıl seveceğim, nasıl benimseyeceğim. İlk bebeğim gibi sevebilir miyim? gibi sorular var içimde. Kalp atışını duyduğumda da ağlamadım, ağlayanlar var mesela ne bileyim.
Ama şunu biliyorum ki bu durumlar normal... İlk hamileliğimde de böyleydi. Doğumdan sonra da şıp diye normale dönmüyorsunuz, ama zamanla hormonların da devreye girmesiyle inanılmaz bir bağ oluşuyor bebeğinizle aranızda... Bence şuan sadece kendinizi mutlu etmenizi sağlayacak şeylere vakit ayırmaya çalışın ve kontrol/vitamin tarzı şeyleri aksatmayın. Hayırlı doğumlar şimdiden.
kalp atşında ben de hiç duygulanmadım
Arkadaslarım ay nasılll heyecanlandı mı falan dediler , yooo dedim bana uzaylıymısım gibi baktılar
ben kesede de heyecanlanmamıstım
kalp atısından sonrakı ılk randevuda bıraz gozlerım doldu ,ilk defa gordugumde o da üzüntü gibiydi yani yazık, bana muhtaç içimde vs diye
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?