evlilik insanı bu hale getiriyor demek ki, kendinden bile şüphe ediyorsun. böyle bi insan değilim, değildim ama eşim hep bunu söylüyor.
eşimin abisi bi kaza sonucu bakıma muhtaç kaldı. yani yemeğini kendi yiyor tuvaletine kendi gidiyor ama bastonla yürüyor o da tam değil felan. bilinç yerinde.
sürekli onunla ilgilenmesi lazım bu durumu en başından biliyordum. ama bu kadar değil....2 hafta önce tatile gittik 1 hafta yoktuk yanlarında geldiğimizden beri üzer,nde suçluluk duygusu mu hissediyor nedir akşam 5 de çıkıyor işten 6da yemeği yiyoruz yemeği yediği gibi abisini alıp gezdirmeye çıkıyor.artık 9-10 kaçta gelirse. geliyor yalan yok ilgileniyor benimle de ama zaten 11- 11:30 da da yatıyoruz. dün gene böyle oldu.çok kırıldım ama hiiiç belli etmedim. bu günde gene çıkıyoruz biz dedi. "çık bakalım yarında beni gezdirirsin artık" dedim gülerek. bu lafıma alındı paşam. hep kendimi düşünüyormuşum. bencilmişim, hep kendimi abisiyle yarıştırıyormuşum. çok normal ve yumuşak bi şekilde "cnm her kadın böyle bi erkekten korkar 1-2 haftadır hep yemeği yiyip kaçar gibi çıkıyorsun evden haliyle bende korktum alışkanlık haline getirirsin yanlız kalırım diye beni anla" diyorum. ama yok anlamıyor.
evet kızlar ilgileniyor benimle ilgisi hiç eksik olmaz öper, sarılır, konuşur, dinler ama işte abisiyle ilişkisi zaruride olsa bnm önüme geçiyor gibi hissediyorum ve bunun ilerki zamanlarda daha da artacağından ve önce abisi,ailesi sonra ben geleceğimden korkuyorum.
haksız mıyımm allah aşkına:
eşimin abisi bi kaza sonucu bakıma muhtaç kaldı. yani yemeğini kendi yiyor tuvaletine kendi gidiyor ama bastonla yürüyor o da tam değil felan. bilinç yerinde.
sürekli onunla ilgilenmesi lazım bu durumu en başından biliyordum. ama bu kadar değil....2 hafta önce tatile gittik 1 hafta yoktuk yanlarında geldiğimizden beri üzer,nde suçluluk duygusu mu hissediyor nedir akşam 5 de çıkıyor işten 6da yemeği yiyoruz yemeği yediği gibi abisini alıp gezdirmeye çıkıyor.artık 9-10 kaçta gelirse. geliyor yalan yok ilgileniyor benimle de ama zaten 11- 11:30 da da yatıyoruz. dün gene böyle oldu.çok kırıldım ama hiiiç belli etmedim. bu günde gene çıkıyoruz biz dedi. "çık bakalım yarında beni gezdirirsin artık" dedim gülerek. bu lafıma alındı paşam. hep kendimi düşünüyormuşum. bencilmişim, hep kendimi abisiyle yarıştırıyormuşum. çok normal ve yumuşak bi şekilde "cnm her kadın böyle bi erkekten korkar 1-2 haftadır hep yemeği yiyip kaçar gibi çıkıyorsun evden haliyle bende korktum alışkanlık haline getirirsin yanlız kalırım diye beni anla" diyorum. ama yok anlamıyor.
evet kızlar ilgileniyor benimle ilgisi hiç eksik olmaz öper, sarılır, konuşur, dinler ama işte abisiyle ilişkisi zaruride olsa bnm önüme geçiyor gibi hissediyorum ve bunun ilerki zamanlarda daha da artacağından ve önce abisi,ailesi sonra ben geleceğimden korkuyorum.
haksız mıyımm allah aşkına: