- 3 Nisan 2014
- 6.862
- 4.434
- 178
Az önce birsuru sey yazdim kaydetmeden sildi konuyu. Simdi kendimi de sizi de sikmadan yazayim tekrar.
Disarda iletisimi olmayan sohbeti olmayan biriyim. Yani konusabildigim kadari ile konusmaya muhabbet ortami oluşturmaya calisiyorum ama çocukluktan gelme bazı kastigim durumlar var insan iletisimlerimde. Ornegin 31 yaşında yim uni mezunuyum calisiyorum. Ve 1tane
bile arkadaşım yok. Acaip bir sekilde
yalnizlik yasiyorum anlayacağınız.
Onceki is yerimden de simdikinden de
telefonlastigim biseyler
paylasabildigim 1tane bile arkadasim
yok. NEDEN?? çünkü içi dolu
muhabbet edemiyorum. Kendimi
sevdiricem saydiricam diye bazen de
sacma bi sekilde çiğ davraniyor, basit
konusuyorum. Acikcasi kafamda zaten
bu endiselerle dolu oldugundan rahat
da degilim konusurken cogu zaman.
Böyle olunca da insanlar beni basite
aliyor arkadaslik kurmuyor. Ben
arkadassiz kaldikca da hep mutsuz ve
gerginim. Mutsuz ve gergin okdukca
da insanlarla kaynatip bi ortam
olusturamiyorum. Kisacasi tam bir
KISIR DONGU
Bu çocukluktan kalma bunu asacagim
inşallah mucadele ediyorum. Kendi
degerimi hissetmeye calisiyorum.
Okuduğum kitaplarin etkisi yavas
yavas olmaya basladi
Diğer asıl konu ben disardaki
insanlara karsi onlarin sevgisini
arkadasliklarini kazanicam diye bazen
hakkimi bile yedirecek sekilde iletisim
kurarken evde aileme zaman zaman terör estiriyorum sinirlendigimde. Ofkemi yenemiyorum. Uzatiyorum da uzatiyorum acaip kalp kiriyorum. Kardesim abla sen bu dilindn cehennemliksin diyor. O derece buyutuyorum kavgayi ankayacaginiz cunku frenleyemiyorum. Sonra kendime gelince de cok üzülüyorum. Bi kere kalp kirdigimdan oburu de vicdanim rahat etmiyor. Etmesin de zaten cunku resmen haklarini yiyorum hakaret ediyorum. Aslinda herseyi dilimden soyluyorum kalpten degil ama sonucta söylüyorum. Vicdanim da sonradan acaip sizliyor cunku disardaki insanlara hakkimi savunurken boyle aslan degilim belki birçok insan evde baska disarda baska ama benim bu farklar cok buyuk. Disarda çok mulayim evde kavgaci gibiyim. Aslinda evdeki bu halimde mutsuzlugumdan kaynakli. Gonlum beynim rahat olsaydi bu kadar uzatmazdim evdeki kavgalari ama dedigim gibi disarda sosyal yonden bir yer edinememis olmam sürekli zihnimde agirlik ve stres olusturuyor. Yine de boyle 2li davranmak kisilik bozuklugu mudur yoksa ben cok mu kötüyüm ki brn kendimi oyle görüyorum. Kötüyüm bence. Bu durumlari nasıl aşabilirim sizce?? Psikolog ve psikiyatrist onerisi yapmayin lutfen gittim fayda bulamadim.
ya anlamıyorum insanları neden bu kadar önemsiyorsunuzki, olduğunuz gibi davranın annenizin babanızın yanında nasıl rahatsanız onlarada öyle davranın, başka insanlar altın kaplamadan yapılmadı, bu arada ailenize karşı yaptığınız haksızlığın farkındasınız,buraya yazıp günah çıkartmak yerine davranışlarınızı değiştirmelisiniz,ozaman vicanınız rahat eder
sevdim bu sözü. Saol. Aile baska tabii. Yine de arkadas cevresi de olmali insanin biseyler paylasacagi
