Bakın iyi bir işim vardı. Sevdiğim bir kocam var. 33 yaşındayım. Artık bebeğin zamanı geldi dedik. 8 ay denedik ve olmadı. İşimi çok büyük bir haksızlıkla kaybettim. Şu an yeni iş arıyorum. İşimi kaybettikten bir hafta sonra falan çubukta çift çizgiyi gördüm. Sevinemedim. Oturdum ağladım nasıl işi bulucam şimdi beni kim alır işe diye. Ve kimyasal gebelikmiş. Şimdi iş aradığımdan bir süre erteledim bebek olayını. Özetle her şey güzel giderken, hayat senden sadece bebek istemiştim derken birden elinizden sahip olduklarınız da gidiyor. Ben gene şükrediyorum giden sadece işim. O yüzden 2 ay üzülmek için çok çok erken. Eşinizle başbaşa olacağınız zamanlarınız çocuklar evlenip gidene kadar bir daha olmayacak. Çocuklu hayatı inşallah yaşayacaksınız ama çocuksuz sadece ikinizin olduğu hayat sadece şu an. Birlikte maceralar yaşadınız mı? Bilmediğiniz bir ülkenin sokaklarında sabaha kadar yürüdünüz mü? Bebekli tatil yapan arkadaşlarımın hepsi bebek dostu oteller bulup bebeğe endeksli tatiller yapıyorlar. Yanlarında anne ya da bakıcı gitmediyse birlikte bile yüzemiyorlar. Hiç yüzmeden gelen arkadaşım var tatile gidip. Ha tabi bebeği ile trekking yapan anneler de var veya seyahatlerimde hep çocuklu yabancı anneler gördüm ama gelin kabul edelim 40ı çıkmadan evden bile çıkarmayan Türk anneleriyiz biz, rahat olamıyoruz. Bebek hayatınıza girip bütün zamanınızı talep etmeden eşinizle doya doya vakit geçirin derim.