Çünkü edilemez sıkıntı zihinde ise insana kimse yardım edemez . Kendinden ve ilaçlardan başka .Çok fazla empati yapan duygusal insanlarda oluyor bu. İnsan öyle bir noktaya geliyorki ya tamamen herkesten sıyrılıp bencil oluyor yada intihar ediyor. Keşke demek için çok geç. Allah affetsin. Yalnız başkalarını üzmemek için yapılmaması da mantıksız oluyor o başkaları neden yardım etmiyor sağlığında neden mutlu edemiyor?
Evet kesinlikle öyle, iyileşse bile depresif durumlar ağır tetikleyicilerde direkt akla geliyor.Depresyon çok ciddi bir sorun. Hastalık daha doğrusu.
Arada bir bu durumu bilmeyen, anlamayan bilinçsizler çıkıp "amaağğn, antidepresan moda olmuş, herkes kullanıyo, insan ilaçsız tedavisiz de kendini iyileştirebilir, içmeyin, almayın" bıdı bıdı demiyor mu, ifrit oluyorum...
Ya bir de bir şey daha ekleyeyim. Bence intihar düşüncesi insana bir kere yerleşti mi gitmiyor sanki. İntihara meyil gerçekten var. Ben de bir ara depresyon tedavisi görmüştüm, o zaman da intihar düşünceleri geçerdi aklımdan. Kaç yıldır hala çok bunalsam aklımın kenarından geçer yani. Sanırım da bu hep böyle gidecek. Her dibi gördüğümde yaşamak istememek filan. Meyli olan insanı her fırsatta yokluyor bu düşünceler cidden.
Bir yorumda akrep burcu demişsiniz.Çünkü edilemez sıkıntı zihinde ise insana kimse yardım edemez . Kendinden ve ilaçlardan başka .
Virginia woolf un çok sevdiği bie esi vardı mesela
Öyleki intihar mektubunda "bana verebileceğin en büyük mutluluğu verdin. kimsenin yapamayacağı şeyleri yaptın. iki insanın birlikte daha mutlu olabileceğini sanmıyorum" vs yazmıştır ama yetmemiş olası sonu değiştirememiş.
Erkek arkadaşımın inancı yoktu . Bizim fakültede çoğu insanın yok aslında, olsaydı bu onu durdurur muydu bilmiyorum. Ama zaten inanç olması için biraz daha farklı bir kişiliğe sahip olmalıydı . O değildi.Bir yorumda akrep burcu demişsiniz.
Burçlara inanmam ama bir akrep olarak söyleyeyim, vardır bizlerin hep karanlık bir tarafı.
Bilinmeze olan merak, kimsenin görmediği bir yüzümüz ve aslında başkalarının bildiği sadece karakterimizin yarısı.
Bir amaca tutunmazsanız, o bilinmezlik kafanızı doldurursa çıkamazsınız.
Zaman zaman özellikle çocuklarımdan önce çokça o ruh haline girerdim ama yalnızken, kimse bilmezdi.
En ufacık bir şeye bile çektiğim acı tarifsiz büyük olur, atlatamazdım ama kimselerin ruhu duymazdı.
Beni engelleyen inancım oldu.
Kaybettiğiniz eski sevgiliniz de o karanlıkta kaybolmuş, varoluş amacını sorgular ve hiçbir şeyi değiştirememekten yorulup, tutunacak minicik bir hikaye bulamamıştır.
O girdaba bir tutulan, çıkış yolu bulamaz.
Diyorum ya çok üzüldüm, sizleri düşünemiyorum.
Allah affetsin, sizlere sabır versin.
Bu yorumunuza kesinlikle katılmıyorum, dini konuya girmek istemiyorum ama din dediğimiz şey, insanlar bir arada birbirlerine kötülük etmeden yaşasın diye var.Erkek arkadaşımın inancı yoktu . Bizim fakültede çoğu insanın yok aslında, olsaydı bu onu durdurur muydu bilmiyorum. Ama zaten inanç olması için biraz daha farklı bir kişiliğe sahip olmalıydı . O değildi.
yedek düşüncem resmen:/ intiharDepresyon çok ciddi bir sorun. Hastalık daha doğrusu.
Arada bir bu durumu bilmeyen, anlamayan bilinçsizler çıkıp "amaağğn, antidepresan moda olmuş, herkes kullanıyo, insan ilaçsız tedavisiz de kendini iyileştirebilir, içmeyin, almayın" bıdı bıdı demiyor mu, ifrit oluyorum...
Ya bir de bir şey daha ekleyeyim. Bence intihar düşüncesi insana bir kere yerleşti mi gitmiyor sanki. İntihara meyil gerçekten var. Ben de bir ara depresyon tedavisi görmüştüm, o zaman da intihar düşünceleri geçerdi aklımdan. Kaç yıldır hala çok bunalsam aklımın kenarından geçer yani. Sanırım da bu hep böyle gidecek. Her dibi gördüğümde yaşamak istememek filan. Meyli olan insanı her fırsatta yokluyor bu düşünceler cidden.
Ah tatlım keşke yanında olsam uzun uzun sohbet etsek çay içsek mısır yesek makyaj yapıp tipimizle alay etsek... İnşallah iyi olursun ama tek diyeceğim abdest al ve kuran oku emin ol rahatlayacaksın. İlaçların varsa kullan. Ben üç saatlik tanıdığım bir insanın ölüm haberini aldığımda yıkılmıştım seni anlıyorum. Tek isteğim rahatlamaya çalış ve arkadaşın içşn bol bol dua etUzun başlıkları çok sevmiyorum lakin biraz uzun olabilir hepinizden özür diliyorum.
Bir kaç sene önce intihar edebilme kapasitesi en riskli bolumde olan biriydim . Çok fazla tetikleyici vardı ben depresyondaydım ve bir çok şey .. şimdi o günler geçti . Ama tetikleyiciler hala hayatımda, bazen eski yoğunluğuna geliyor ama daha kısa süreli ...
Ama konu ben değilim . Bu öğlen bir arkadaşımın intihar haberini aldim ..
Eski sevgilim diyebiliriz . 3 sene önce bir dönem her gün saatlerce konuşurdum hayatındaki çoğu şeyi bilirdim . Hatta ilk optugu kadin bendim ama olmadı sürdüremedik .
Çok hassas biriydi ; bi seferinde farelerin üzerinde yapılan deneylere katlanamıyorum diyip dersten çıkmıştı. Insanların görmediği acilari fazlasıyla hissederdi. Ama ilişki kurabilme yeteneği mi zayıftı/ bencil miydi biz mi anlayamadık onu bilmiyorum .
Yalnız olduğunu düşünüyorum. Daha önce 2 kere daha teşebbüs etmişti . Ve çokça yardim da aldı hastanede de yattı . Ama olmadi . Dün gece bir otel odasında hayatına son vermiş .
Buraya yazıyorum hem bu yoldan geçenler için hem de onun anısı için .
Yoğun intihar psikolojisi öyle bir şey ko yaşanmadan asla anlaşılmıyor . Yoğun ataklarda zaten kimse ölümümü umursamaz diye düşünüyorsun, kardeşim bile unutur .
Ama gerçek bu degil bunu bugün öylesine net anladım ki;
"Intihar çektiğin acıları geride kalanlara dağıtmaktır " diye bir söz var . Keisnlikle doğru ...
Eğer o arkadaşım onu tanıyan herkesin şuan dağıttığı aciyi taşıyacağını öngörebilseydi bunu yapmazdi belki .
Ama eminimki oda kimsenin umursamayacaguni sandı . Beyin yoğun depresif ataklarda bütün norotransmiitterlerini geri çekiyor; yani böyle düşünmesi bile fizyolojik .
Yani dogal ama gerçek degil .
Ben dağıttığı ve bana düşen aciyi bir hayat boyu kalbimde taşıyacağım .
Öncelikle başın sağolsun aynı acıyı ben de yaşadım çok zor ahkam kesenler oldu cennet e giremez diye. Allah ım çok iyi biriydi inş cennetliktir.Uzun başlıkları çok sevmiyorum lakin biraz uzun olabilir hepinizden özür diliyorum.
Bir kaç sene önce intihar edebilme kapasitesi en riskli bolumde olan biriydim . Çok fazla tetikleyici vardı ben depresyondaydım ve bir çok şey .. şimdi o günler geçti . Ama tetikleyiciler hala hayatımda, bazen eski yoğunluğuna geliyor ama daha kısa süreli ...
Ama konu ben değilim . Bu öğlen bir arkadaşımın intihar haberini aldim ..
Eski sevgilim diyebiliriz . 3 sene önce bir dönem her gün saatlerce konuşurdum hayatındaki çoğu şeyi bilirdim . Hatta ilk optugu kadin bendim ama olmadı sürdüremedik .
Çok hassas biriydi ; bi seferinde farelerin üzerinde yapılan deneylere katlanamıyorum diyip dersten çıkmıştı. Insanların görmediği acilari fazlasıyla hissederdi. Ama ilişki kurabilme yeteneği mi zayıftı/ bencil miydi biz mi anlayamadık onu bilmiyorum .
Yalnız olduğunu düşünüyorum. Daha önce 2 kere daha teşebbüs etmişti . Ve çokça yardim da aldı hastanede de yattı . Ama olmadi . Dün gece bir otel odasında hayatına son vermiş .
Buraya yazıyorum hem bu yoldan geçenler için hem de onun anısı için .
Yoğun intihar psikolojisi öyle bir şey ko yaşanmadan asla anlaşılmıyor . Yoğun ataklarda zaten kimse ölümümü umursamaz diye düşünüyorsun, kardeşim bile unutur .
Ama gerçek bu degil bunu bugün öylesine net anladım ki;
"Intihar çektiğin acıları geride kalanlara dağıtmaktır " diye bir söz var . Keisnlikle doğru ...
Eğer o arkadaşım onu tanıyan herkesin şuan dağıttığı aciyi taşıyacağını öngörebilseydi bunu yapmazdi belki .
Ama eminimki oda kimsenin umursamayacaguni sandı . Beyin yoğun depresif ataklarda bütün norotransmiitterlerini geri çekiyor; yani böyle düşünmesi bile fizyolojik .
Yani dogal ama gerçek degil .
Ben dağıttığı ve bana düşen aciyi bir hayat boyu kalbimde taşıyacağım .
Su an atak gecirmiyor musunuz? Ayni sorun bende De var . Yillardir panik atakla mucadele ediyorum. Ilac kullaniyorum. Biraktigim anda intiharin esiginde buluyorum kendimi Asla mantikli dusunemiyorumLisedeyken bi yila yakin panik atak krizleri geciriyordum hemde neredeyse her hafta oluyordu.simdi evlendim hayatim degisti universiteye kadar bile en ufak sorunda ataklar geri geliyordu.cok uzuldum arkadasiniza kimse yadirgamasin cunku intihar eden kisi akli basinda bi sekilde hareket etmiyor zaten.allah kimseyi sasirtmasin kimseyi acilarla basa cikamayacak kadar dertlendirmesin.psikoloji fiziksel bi hastaliktan daha kotudur bence.basin agrir ilac alirsin gecer ama psikolojimiz bozuldu mu tedavi olsan da izleri hep bi sekilde kaliyor.panik atak krizlerinde neler yasadigimi bi ben biliyorum.
Aynen öyle..Bir kere yerleştimi akıldan hiç çıkmıyorDepresyon çok ciddi bir sorun. Hastalık daha doğrusu.
Arada bir bu durumu bilmeyen, anlamayan bilinçsizler çıkıp "amaağğn, antidepresan moda olmuş, herkes kullanıyo, insan ilaçsız tedavisiz de kendini iyileştirebilir, içmeyin, almayın" bıdı bıdı demiyor mu, ifrit oluyorum...
Ya bir de bir şey daha ekleyeyim. Bence intihar düşüncesi insana bir kere yerleşti mi gitmiyor sanki. İntihara meyil gerçekten var. Ben de bir ara depresyon tedavisi görmüştüm, o zaman da intihar düşünceleri geçerdi aklımdan. Kaç yıldır hala çok bunalsam aklımın kenarından geçer yani. Sanırım da bu hep böyle gidecek. Her dibi gördüğümde yaşamak istememek filan. Meyli olan insanı her fırsatta yokluyor bu düşünceler cidden.
Su an kucuk dozlarda gecirdigim oluyor.mesela kotu bi haber alirsam biri tarafindan haksizliga ugrarsam yani uzulecegim biseyler olursa geciriyorum.eskiis kadar yogun yasamiyorum kizim var onunla tutunmaya calisiyorum esimde destek oluyor.evlendikten sonra baya duzeldim ozellikle dogumdan sonra cok iyi oldum diyebilirimSu an atak gecirmiyor musunuz? Ayni sorun bende De var . Yillardir panik atakla mucadele ediyorum. Ilac kullaniyorum. Biraktigim anda intiharin esiginde buluyorum kendimi Asla mantikli dusunemiyorum
Benim de oyle aslinda. Ameliyat vs gibi durumlarda cok sikinti yasiyorum. Anestezi doktorlari cok cekiyor benden. Allah daha beterinden korusun. Bir arkadasim sebepsiz yere yataktan cikamayacak duruma geliyor mesela. Tekrar yasamazsiniz insallahSu an kucuk dozlarda gecirdigim oluyor.mesela kotu bi haber alirsam biri tarafindan haksizliga ugrarsam yani uzulecegim biseyler olursa geciriyorum.eskiis kadar yogun yasamiyorum kizim var onunla tutunmaya calisiyorum esimde destek oluyor.evlendikten sonra baya duzeldim ozellikle dogumdan sonra cok iyi oldum diyebilirim
Cok sukur simdi cok gucluyum ama o zamanlardan kalma oldugunu dusundugum sinirli yapim var.herseye asiri sekilde tepki gosterip sinirleniyorum.Benim de oyle aslinda. Ameliyat vs gibi durumlarda cok sikinti yasiyorum. Anestezi doktorlari cok cekiyor benden. Allah daha beterinden korusun. Bir arkadasim sebepsiz yere yataktan cikamayacak duruma geliyor mesela. Tekrar yasamazsiniz insallah
O da gecer insallah zamanla. Allah hepimize saglik sihhat versin.Cok sukur simdi cok gucluyum ama o zamanlardan kalma oldugunu dusundugum sinirli yapim var.herseye asiri sekilde tepki gosterip sinirleniyorum.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?