- Konu Sahibi drbeauty123
-
- #41
Neredeyse tipatip ayni durumdayiz iyi anliyorum seni. Tek fark benimkinin yalniz olmasi ve beni de o yalnizligin icine cekmesi. Her yaptigim batiyor yahu!
23 yasında oldukca güzel bi kızım. ama malesef delirim çıldırdım.. eminimki ileri derecede sorunlarım var şuan. çünkü 2 aydır gözlerim şişene kadar ağlıyorum geceleri.. kendimden nefret ediyorum.
4 senelik bi birlikteliğim var üniversite 1.sınıftan beri.. çok seviyorum başka ama zamanla öyle bi hale geldim ki elimi verdim kolumu kaptırdım..
erkek arkadaşım aşırı kontrolcü biri..
1)oje sürmek yasak..
2) azıcık makyaj yapsam terbiyesiz kızmısın olur adım (kendim bile kendimi sorguluyorum bazen)
3)etek,elbise giymek yasak.. süslü giyinmek yasak neymiş ben 50 yasındamıymışım. topukluyu demiyorum bile..
4) internete girmek yasak facebook yasak.. bunları 4 sene katlandm çünkü her seferinde ikna etti seviyorum bilmem ne diye.. aptalım gözüm kapandı göremedim
5) vee en kötüsü!!!!!!!!!!!!! erkeği geçtim kız arkadaş bile yasak!!!! tüm kız arkadaşlarımla olan ilişkim bittii.. birisi mesaj atsa haftalarca kavga ettik.. okulda görüştügüm arkadaslarımı görünce kenardan pis pis nefretle baktı.. e tabi kızlarda beni ne kadar çekebilir o durumda..
bende gizli gizli bikaç kere görüştüm... sonra olmadı malesef tüm numaraları sildi telefonumu suya attı kimse ulaşamasın diyearkadaşlarım tekrar beni buldu utancımdan diyemedim sebebini.. türlü bahaneler sıraladım derslerim yogun diye..
işin açığı şuan yapayanlızım.. asosyal bi insan degildim asla ama hayatımdaki herşeye müdahale etti kimsesiz çaresiz yapayanlız kaldım..
basta sevgi ugruna katlandm ama şuan kendisi arkadaşlarlaıyla gönlünce geziyor egleniyor maça gidiyor.. O ERKEKMİŞ BEN KIZMIŞIM!!! O istediğini yaparmış..bugün son kavgamı ettim.. herşeyin sorumlusu benim.. bu kadar tavizi baştan vermicektim şimdi yazında bile inanamıyorum aptallıgımaasla haketmedi hiçbi bayan bu kadarını yapmaz.. erkegim diye bana herşeyi yapamaz hayatımı zindan edemez üstelik ben cahil biri degilim tıp eğitimi alıyorum yazıklar olsun bana ve gençliğime güzel yıllarıma.. hala arar sorarsam aptalım demektir (((((((((((((((((((
yalvarıyorum bazen Allaha çaresi ölmekse canımı al rahatlayayım diye..
o kadar yanlızım ki anlatıcak kimsem yok.. buraya yazdım sizinle paylaştım..
Neredeyse tipatip ayni durumdayiz iyi anliyorum seni. Tek fark benimkinin yalniz olmasi ve beni de o yalnizligin icine cekmesi. Her yaptigim batiyor yahu!
Canım benm sözlüm de bana aynısını yapıyor hemde aynısını ama güzel bir dille anlatıyor benmde hoşuma gidiyor sahiplenip koruması.. aranızdaki ilişkiyi kimse bilemez senn için nasıl rahat ediyorsa öyle yap bence ayrılamıyorsan bundan sonra taviz vermeden devam edersin. bide güzel söz yılanı bile yuvasından çıkarır yani güzelce ona durumu izah edersen seni sıkmak istemiceğinden eminm örneğin bana zarar gelmicek insanlarla konuşmak arkadaşlık kurmak istiyorum de ona.. sorunlarını buraya dökmen hiçbirşeyi değiştirmez senn sorunun onla bence güzel bir şekilde konuşursan halledebilceğine inanıyorum seni okadar sahiplenen bi insan seni kaybetmeye gelemez.. umarım içini dökmen seni rahatlatmıştır öpüyorum canım
23 yasında oldukca güzel bi kızım. ama malesef delirim çıldırdım.. eminimki ileri derecede sorunlarım var şuan. çünkü 2 aydır gözlerim şişene kadar ağlıyorum geceleri.. kendimden nefret ediyorum.
4 senelik bi birlikteliğim var üniversite 1.sınıftan beri.. çok seviyorum başka ama zamanla öyle bi hale geldim ki elimi verdim kolumu kaptırdım..
erkek arkadaşım aşırı kontrolcü biri..
1)oje sürmek yasak..
2) azıcık makyaj yapsam terbiyesiz kızmısın olur adım (kendim bile kendimi sorguluyorum bazen)
3)etek,elbise giymek yasak.. süslü giyinmek yasak neymiş ben 50 yasındamıymışım. topukluyu demiyorum bile..
4) internete girmek yasak facebook yasak.. bunları 4 sene katlandm çünkü her seferinde ikna etti seviyorum bilmem ne diye.. aptalım gözüm kapandı göremedim
5) vee en kötüsü!!!!!!!!!!!!! erkeği geçtim kız arkadaş bile yasak!!!! tüm kız arkadaşlarımla olan ilişkim bittii.. birisi mesaj atsa haftalarca kavga ettik.. okulda görüştügüm arkadaslarımı görünce kenardan pis pis nefretle baktı.. e tabi kızlarda beni ne kadar çekebilir o durumda..
bende gizli gizli bikaç kere görüştüm... sonra olmadı malesef tüm numaraları sildi telefonumu suya attı kimse ulaşamasın diyearkadaşlarım tekrar beni buldu utancımdan diyemedim sebebini.. türlü bahaneler sıraladım derslerim yogun diye..
işin açığı şuan yapayanlızım.. asosyal bi insan degildim asla ama hayatımdaki herşeye müdahale etti kimsesiz çaresiz yapayanlız kaldım..
basta sevgi ugruna katlandm ama şuan kendisi arkadaşlarlaıyla gönlünce geziyor egleniyor maça gidiyor.. O ERKEKMİŞ BEN KIZMIŞIM!!! O istediğini yaparmış..bugün son kavgamı ettim.. herşeyin sorumlusu benim.. bu kadar tavizi baştan vermicektim şimdi yazında bile inanamıyorum aptallıgımaasla haketmedi hiçbi bayan bu kadarını yapmaz.. erkegim diye bana herşeyi yapamaz hayatımı zindan edemez üstelik ben cahil biri degilim tıp eğitimi alıyorum yazıklar olsun bana ve gençliğime güzel yıllarıma.. hala arar sorarsam aptalım demektir (((((((((((((((((((
yalvarıyorum bazen Allaha çaresi ölmekse canımı al rahatlayayım diye..
o kadar yanlızım ki anlatıcak kimsem yok.. buraya yazdım sizinle paylaştım..
Canım... Konunu okuduğum an "yok artık!" dedim. Eski konularıma lütfen bi gir bak, yaşadıklarımız o kadar aynı ki harfi harfine resmen benim yaşadığım olayları anlatmışsın. Ben 25 yaşındayım, 5 senelik bi ilişkim var. Inan ki seninle herşeyi aynı yaşamışız. Benim nişanlım da inanılmaz kontrolcü, hastalık derecesinde kıskanç.. Ben de seninle aynı durumdayım ve psikolojim mahvolmuş durumda. Çoğu arkadaşlar buraya bizim yaşadığımız bu durumu "cahillik" olarak adlandırmışlar ama alakası yok. İnsan gerçekten sevince gözü hiçbir şeyi görmüyor. Ben nişanlımı tanımadan önce çok büyük konuşmuştum... Özgürlüğüme çok düşkündüm, "beni kısıtlayan birisiyle asla birlikte olamam" demiştim. Gel gör ki gerçekten çok büyük konuşmuşum... Kendimi birden bire özgürlüğü elinden alınmış, hapis hayatı yaşayan, attığı her adım sorgulanan birisi olarak buldum...
Zamanla attığım adımlar o kadar kısıtlandı, o kadar kısıtlandı ki annemle dışarı çıkmama bile izin vermiyordu. Etrafımda 1 tane kız arkadaşım kalmadı. Kızlarla ne zaman buluşsam nişanlım arayıp burnumdan getirirdi, ben huzursuz olunca arkadaşlarım da huzursuz oluyordu ve artık utancımdan onlarla buluşmak bile istemiyordum... en sonunda arkadaşlarım kendi dayanamadılar ve hepsi teker teker uzaklaştı benden.... O kadar yalnız kaldım ki.... Elimde kalan ve beni hayata bağlayan tek şey üniversitemdi... Ama gel gör ki o da hüsranla sonuçlandı. Okula her gidişimde bana o kadar baskı yaptı ki, tek 1 tane kız ismi bile duymak istemiyorum efendi efendi okuluna git evine dön kimseyle muhattap olma diyordu. Aynı senin yaptığın gibi ben de gizli gizli görüşüyordum kız arkadaşlarımla okula gittiğimde... Sonra bi gün eve geldiğimde okuldan bi kız arkadaşım aradı beni... Orda kıyamet koptu işte... Aldı telefonumu yere attı parçaladı, bundan sonra tek bir kız ismi olmayacak hiç kimse olmayacak hayatında hele o üniversiteden asla hic kimsenin ismini duymak istemiyorum dedi, 2 sene boyunca ağlaya ağlaya gittim ağlaya ağlaya döndüm okuldan. Her günüm ayrı bi eziyet olmuştu... En sonunda dayanamadım ve okulumu dondurdum... Psikolojim o kadar bozuldu ki, söylediği tek bi söze tahammül edemiyordum artık. Iyi olduğumuz zamanlar çok iyiydik ama kıskançlık damarı tuttuğu an sinirden yüzümü tırmalamaya, ağladığımı kimse duymasın diye dişlerimi elime geçirip ellerimi kanattığım oldu. Sana yemin ediyorum.. Zaman onu değiştirdi mi? Hayır. O hala aynı... Kıskançlıkları devam ediyor. Onun kıskançlıkları yüzünden benim yaşadığım sinir krizleri de devam ediyor... Bu sene kavga gürültü zar zor ikna ettim ve dondurduğum okuluma devam etmeye başladım.. Çocukluktan beri hayalini kurduğum üniversitede hayal ettiğim bölümümü okumaya devam ediyorum. Ama mutlu muyum? Hayır değilim.. Okula gitmek bile keyif vermiyor bana artık... Çünkü şu evden her çıkışımda bi problem, bi stres, bi kıskançlık.... Yaşadığım hayattan bile zevk almıyorum artık.... Sanki bi girdabın içindeyim, beni içeri doğru çekiyor ve ben ne yaparsam yapayım kurtulamıyorum.. Ona olan sevgimden 1 an olsun şüphe etmedim, onu çok seviyorum ama bu kıskançlığı nefesimi kesiyor artık.. Kaç kere allahım al canımı kurtulayım, ben kurtulamıyorum bari sen yardım et diye kaç kere yalvardığımı bilirim allaha... Bu hayatta sadece ben yaşıyorum zannederdim bu derece bi olayı, meğer sen de benim gibiymişsin... O yüzden hemen sana yazmak istedim çünkü seni o kadar iyi anlıyorum ki.. Allah hakkımızda herşeyin hayırlısını nasip etsin..
bu kadının doktor olacağına inanamıyorum. yanlış anlaşılmasın aşk meşk meseleleri yüzünden değil bana yazdığı ''dertliyim diye gerizekalı degilim. benle dalaşmaya senin lügatın yetmez. sinir bozmak mı amacın? başka kapıya'' cümlelerinden bu şaşkınlığım.
eğitim hiçbir şeydir, ahlak ve kişilik herşey. son sözüm de budur.
Tek sorum var neden ayrılmıyorsun :S
ayy inanmıyorum..bana robot yazan arkadaşlar.gerçekmisin? yazanlar okumuştum umarım.. inan benimde başta hosuma gidiyodu hatta övünüyodum herşeyimle ilgilenmesiyle.. ve öyle güzel dille yaptı ki dedigin gibi karşı koyamadım yoksa asla işler bu hale gelmezdi.. şuan 4 yılın sonunu böyle özetlerken çok katı ve kötü gelmiş olabilir ama bunlar 1 günde olmadı elbette.. yoksa bana dokunan iyilikleri de çook fazlasıyla oldu deli gibi eglendik gezdik.. gitmediğimiz yer kalmadı yemedigimiz yemek yaşadığımız yerin en lüks restorantları cafeleri..belki de bunun büyüsüne kapıldım.ama artık bu noktada dayanamaz duruma geldim şimdi kendisi benim eski halim gibi rahat ben sorunlu oldum
Konunu okuduğum an "yok artık!" dedim. Eski konularıma lütfen bi gir bak, yaşadıklarımız o kadar aynı ki harfi harfine resmen benim yaşadığım olayları anlatmışsın. O yüzden hala inanamıyorum, şok oldum resmen.
Ben 25 yaşındayım, 5 senelik bi ilişkim var. Inan ki seninle herşeyi aynı yaşamışız. Benim nişanlım da inanılmaz kontrolcü, hastalık derecesinde kıskanç.. Ben de seninle aynı durumdayım ve psikolojim mahvolmuş durumda. Çoğu arkadaşlar buraya bizim yaşadığımız bu durumu "cahillik" olarak adlandırmışlar ama alakası yok. İnsan gerçekten sevince gözü hiçbir şeyi görmüyor. Ben nişanlımı tanımadan önce çok büyük konuşmuştum... Özgürlüğüme çok düşkündüm, "beni kısıtlayan birisiyle asla birlikte olamam" demiştim. Gel gör ki gerçekten çok büyük konuşmuşum... Kendimi birden bire özgürlüğü elinden alınmış, hapis hayatı yaşayan, attığı her adım sorgulanan birisi olarak buldum...
Zamanla attığım adımlar o kadar kısıtlandı, o kadar kısıtlandı ki annemle dışarı çıkmama bile izin vermiyordu. Etrafımda 1 tane kız arkadaşım kalmadı. Kızlarla ne zaman buluşsam nişanlım arayıp burnumdan getirirdi, ben huzursuz olunca arkadaşlarım da huzursuz oluyordu ve artık utancımdan onlarla buluşmak bile istemiyordum... en sonunda arkadaşlarım kendi dayanamadılar ve hepsi teker teker uzaklaştı benden.... O kadar yalnız kaldım ki.... Elimde kalan ve beni hayata bağlayan tek şey üniversitemdi... Ama gel gör ki o da hüsranla sonuçlandı. Okula her gidişimde bana o kadar baskı yaptı ki, tek 1 tane kız ismi bile duymak istemiyorum efendi efendi okuluna git evine dön kimseyle muhattap olma diyordu. Aynı senin yaptığın gibi ben de gizli gizli görüşüyordum kız arkadaşlarımla okula gittiğimde... Sonra bi gün eve geldiğimde okuldan bi kız arkadaşım aradı beni... Orda kıyamet koptu işte... Aldı telefonumu yere attı parçaladı, bundan sonra tek bir kız ismi olmayacak hiç kimse olmayacak hayatında hele o üniversiteden asla hic kimsenin ismini duymak istemiyorum dedi, 2 sene boyunca ağlaya ağlaya gittim ağlaya ağlaya döndüm okuldan. Her günüm ayrı bi eziyet olmuştu... En sonunda dayanamadım ve okulumu dondurdum... Psikolojim o kadar bozuldu ki, söylediği tek bi söze tahammül edemiyordum artık. Iyi olduğumuz zamanlar çok iyiydik ama kıskançlık damarı tuttuğu an sinirden yüzümü tırmalamaya, ağladığımı kimse duymasın diye dişlerimi elime geçirip ellerimi kanattığım oldu. Sana yemin ediyorum.. Zaman onu değiştirdi mi? Hayır. O hala aynı... Kıskançlıkları devam ediyor. Onun kıskançlıkları yüzünden benim yaşadığım sinir krizleri de devam ediyor... Bu sene kavga gürültü zar zor ikna ettim ve dondurduğum okuluma devam etmeye başladım.. Çocukluktan beri hayalini kurduğum üniversitede hayal ettiğim bölümümü okumaya devam ediyorum. Ama mutlu muyum? Hayır değilim.. Okula gitmek bile keyif vermiyor bana artık... Çünkü şu evden her çıkışımda bi problem, bi stres, bi kıskançlık.... Yaşadığım hayattan bile zevk almıyorum artık.... Sanki bi girdabın içindeyim, beni içeri doğru çekiyor ve ben ne yaparsam yapayım kurtulamıyorum.. Ona olan sevgimden 1 an olsun şüphe etmedim, onu çok seviyorum ama bu kıskançlığı nefesimi kesiyor artık.. Kaç kere allahım al canımı kurtulayım, ben kurtulamıyorum bari sen yardım et diye kaç kere yalvardığımı bilirim allaha... Bu hayatta sadece ben yaşıyorum zannederdim bu derece bi olayı, meğer sen de benim gibiymişsin... O yüzden hemen sana yazmak istedim çünkü seni o kadar iyi anlıyorum ki.. Benim nişanlım da seninkisi gibi beni bu kadar kısıtlamasına rağmen arkadaşlarıyla maç izlemeye gider, playstation oynamaya gider, çıkıp dışarda bişeyler içmeye oturmaya gider... Ben ona ben çıkmıyorsam sen de dışarı çıkmıyorsun dediğim de bana tıpkı seninkisi gibi "ben erkeğim, sen kızsın" diyorişte tam da bu noktada çıldırıyorum.... Yaa söylenecek çok şey var inan ki kelimelerle ifade edemiyorum ama şunu bil ki seni çok ama çok iyi anlıyorum aynı şeyleri yaşıyoruz çünkü
Konunu okuduğum an "yok artık!" dedim. Eski konularıma lütfen bi gir bak, yaşadıklarımız o kadar aynı ki harfi harfine resmen benim yaşadığım olayları anlatmışsın. O yüzden hala inanamıyorum, şok oldum resmen.
Ben 25 yaşındayım, 5 senelik bi ilişkim var. Inan ki seninle herşeyi aynı yaşamışız. Benim nişanlım da inanılmaz kontrolcü, hastalık derecesinde kıskanç.. Ben de seninle aynı durumdayım ve psikolojim mahvolmuş durumda. Çoğu arkadaşlar buraya bizim yaşadığımız bu durumu "cahillik" olarak adlandırmışlar ama alakası yok. İnsan gerçekten sevince gözü hiçbir şeyi görmüyor. Ben nişanlımı tanımadan önce çok büyük konuşmuştum... Özgürlüğüme çok düşkündüm, "beni kısıtlayan birisiyle asla birlikte olamam" demiştim. Gel gör ki gerçekten çok büyük konuşmuşum... Kendimi birden bire özgürlüğü elinden alınmış, hapis hayatı yaşayan, attığı her adım sorgulanan birisi olarak buldum...
Zamanla attığım adımlar o kadar kısıtlandı, o kadar kısıtlandı ki annemle dışarı çıkmama bile izin vermiyordu. Etrafımda 1 tane kız arkadaşım kalmadı. Kızlarla ne zaman buluşsam nişanlım arayıp burnumdan getirirdi, ben huzursuz olunca arkadaşlarım da huzursuz oluyordu ve artık utancımdan onlarla buluşmak bile istemiyordum... en sonunda arkadaşlarım kendi dayanamadılar ve hepsi teker teker uzaklaştı benden.... O kadar yalnız kaldım ki.... Elimde kalan ve beni hayata bağlayan tek şey üniversitemdi... Ama gel gör ki o da hüsranla sonuçlandı. Okula her gidişimde bana o kadar baskı yaptı ki, tek 1 tane kız ismi bile duymak istemiyorum efendi efendi okuluna git evine dön kimseyle muhattap olma diyordu. Aynı senin yaptığın gibi ben de gizli gizli görüşüyordum kız arkadaşlarımla okula gittiğimde... Sonra bi gün eve geldiğimde okuldan bi kız arkadaşım aradı beni... Orda kıyamet koptu işte... Aldı telefonumu yere attı parçaladı, bundan sonra tek bir kız ismi olmayacak hiç kimse olmayacak hayatında hele o üniversiteden asla hic kimsenin ismini duymak istemiyorum dedi, 2 sene boyunca ağlaya ağlaya gittim ağlaya ağlaya döndüm okuldan. Her günüm ayrı bi eziyet olmuştu... En sonunda dayanamadım ve okulumu dondurdum... Psikolojim o kadar bozuldu ki, söylediği tek bi söze tahammül edemiyordum artık. Iyi olduğumuz zamanlar çok iyiydik ama kıskançlık damarı tuttuğu an sinirden yüzümü tırmalamaya, ağladığımı kimse duymasın diye dişlerimi elime geçirip ellerimi kanattığım oldu. Sana yemin ediyorum.. Zaman onu değiştirdi mi? Hayır. O hala aynı... Kıskançlıkları devam ediyor. Onun kıskançlıkları yüzünden benim yaşadığım sinir krizleri de devam ediyor... Bu sene kavga gürültü zar zor ikna ettim ve dondurduğum okuluma devam etmeye başladım.. Çocukluktan beri hayalini kurduğum üniversitede hayal ettiğim bölümümü okumaya devam ediyorum. Ama mutlu muyum? Hayır değilim.. Okula gitmek bile keyif vermiyor bana artık... Çünkü şu evden her çıkışımda bi problem, bi stres, bi kıskançlık.... Yaşadığım hayattan bile zevk almıyorum artık.... Sanki bi girdabın içindeyim, beni içeri doğru çekiyor ve ben ne yaparsam yapayım kurtulamıyorum.. Ona olan sevgimden 1 an olsun şüphe etmedim, onu çok seviyorum ama bu kıskançlığı nefesimi kesiyor artık.. Kaç kere allahım al canımı kurtulayım, ben kurtulamıyorum bari sen yardım et diye kaç kere yalvardığımı bilirim allaha... Bu hayatta sadece ben yaşıyorum zannederdim bu derece bi olayı, meğer sen de benim gibiymişsin... O yüzden hemen sana yazmak istedim çünkü seni o kadar iyi anlıyorum ki.. Benim nişanlım da seninkisi gibi beni bu kadar kısıtlamasına rağmen arkadaşlarıyla maç izlemeye gider, playstation oynamaya gider, çıkıp dışarda bişeyler içmeye oturmaya gider... Ben ona ben çıkmıyorsam sen de dışarı çıkmıyorsun dediğim de bana tıpkı seninkisi gibi "ben erkeğim, sen kızsın" diyorişte tam da bu noktada çıldırıyorum.... Yaa söylenecek çok şey var inan ki kelimelerle ifade edemiyorum ama şunu bil ki seni çok ama çok iyi anlıyorum aynı şeyleri yaşıyoruz çünkü
Canm haklısın sende simdi herkez bir değil herşeyi tadında bırakabilirsin ozaman mesleğini ilerlet hayatına devam et bunaltma kendini dediğin gibi çok eğlenmissiniz bunu geçmişte bırakabilirsin.. yeni dostlar edin hatta eski arkadaşlarınla da görüşebilirsin o senn daha kocan değil özgürsün seni ne mutlu ediyorsa öyle yap sen ezik değilsin buna hiç bir zaman izin verme güçlü ol canm kalbin onu istiyor olabilir ama mantıklı olan yolu seçmelisin sen sorunlu değilsin sadece çok bunalmışsın biras hava al arkadaşlarınla gez hatta birlktede gezeriz istanbuldaysan üzülme iyi ol sen yeterki herşey düzelir elbet sen bukadar kafana takma.. ve ne yap bence biliyomusun yeni bir başlangıca hazır ol senn için en iyisi o herkez öyle diyor baksana kendini boşuna yıpratma henüz daha çok erken..
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?