Merhaba kızlar
Burada ara sıra yazarım, epeyce bir zamandır forumlara katılıyorum. Önceden okuyanlar bilirler, on yıllık bir ilişkinin ardından uzunca zamandır yalnızdım. 35 yaşıma girmek üzereyim, iyi bir işim kendimce yatırımlarım var ama herkes gibi yalnızlık çektim,zor şeyler yaşadım hastalıklar, ölümler. Biriyle tanıştım daha doğrusu tanıştırıldık.Halim selim kendi halinde biri. 40 yaşında ve hiç evlenmemiş. Bir iki kez görüştükten sonra olmaz dedim, çünkü içime sinmeyen şeyler vardı. Aradan bir kaç ay geçti, aradı beni, 'beni çok çabuk eledin, tanımayı denemedin,bana haksızlık ettin 'dedi. Düşündüm haklı olabilirdi. Tekrar görüşmeye başladık, iki ay oldu. Anlaşmakta bir sorun yok, birlikte iyi vakit geçiriyoruz, samimi olduğum bir iki arkadaşımla tanıştırdım,tepkiler iyi, oturup kalkmasını,insanlarla diyalog kurmasını bilen biri. Ancak ablam biraz tedirgin. Çünkü çalışıyor ama maaşı benimkinin yarısı kadar, bir yatırımı yok. Anne ve babası yaşlı insanlar,onları garantiye almak için kardeşiyle birlikte bir ev almışlar ve o evin kredisi yılbaşında bitiyor. Ondan sonra kendi hayatıma bakacağım diyor. Ablam benim hayat arkadaşım, düşüncelerini önemserim; bu ileride sorun olacak,sen hayatını garantilemişsin onun hiç birşeyi yok diyor. Bende diyorum ki, zaten iki kişi ne kadar yiyeceğiz. Evim var,kira sorunumuz yok, ikimizinde sigortası var,çalışıyoruz. Çalışmayıp yatsaydı bu kadar olumlu düşünmezdim ama gayret etmesi bana iyi görünüyor. Yaşımızda malum bir yere geldi, aşk peşi koşmuyorum ama kanım ısındı gibi. İşi resmiyete dökmeden bir kaç ay görüşelim dedim ama kafam karışık. Bu saatten sonra evliliği becerebilir miyim, maddi konular gerçekten sorun olur mu ? Kafamda bir sürü şey var. Bir de size danışayım dedim. Nasıl bir yol izlemeliyim.
Bu arada sudan çıkmış balık gibiyim, uzun zamandır yalnız olmaktan herhalde, bir ilişki nasıl yaşanır unutmuşum, tutuk kalıyorum çoğu zaman, ne yapacağımı bilemiyorum kızlar, başka bakış açılarına ihtiyacım var, siz ne dersiniz.
Burada ara sıra yazarım, epeyce bir zamandır forumlara katılıyorum. Önceden okuyanlar bilirler, on yıllık bir ilişkinin ardından uzunca zamandır yalnızdım. 35 yaşıma girmek üzereyim, iyi bir işim kendimce yatırımlarım var ama herkes gibi yalnızlık çektim,zor şeyler yaşadım hastalıklar, ölümler. Biriyle tanıştım daha doğrusu tanıştırıldık.Halim selim kendi halinde biri. 40 yaşında ve hiç evlenmemiş. Bir iki kez görüştükten sonra olmaz dedim, çünkü içime sinmeyen şeyler vardı. Aradan bir kaç ay geçti, aradı beni, 'beni çok çabuk eledin, tanımayı denemedin,bana haksızlık ettin 'dedi. Düşündüm haklı olabilirdi. Tekrar görüşmeye başladık, iki ay oldu. Anlaşmakta bir sorun yok, birlikte iyi vakit geçiriyoruz, samimi olduğum bir iki arkadaşımla tanıştırdım,tepkiler iyi, oturup kalkmasını,insanlarla diyalog kurmasını bilen biri. Ancak ablam biraz tedirgin. Çünkü çalışıyor ama maaşı benimkinin yarısı kadar, bir yatırımı yok. Anne ve babası yaşlı insanlar,onları garantiye almak için kardeşiyle birlikte bir ev almışlar ve o evin kredisi yılbaşında bitiyor. Ondan sonra kendi hayatıma bakacağım diyor. Ablam benim hayat arkadaşım, düşüncelerini önemserim; bu ileride sorun olacak,sen hayatını garantilemişsin onun hiç birşeyi yok diyor. Bende diyorum ki, zaten iki kişi ne kadar yiyeceğiz. Evim var,kira sorunumuz yok, ikimizinde sigortası var,çalışıyoruz. Çalışmayıp yatsaydı bu kadar olumlu düşünmezdim ama gayret etmesi bana iyi görünüyor. Yaşımızda malum bir yere geldi, aşk peşi koşmuyorum ama kanım ısındı gibi. İşi resmiyete dökmeden bir kaç ay görüşelim dedim ama kafam karışık. Bu saatten sonra evliliği becerebilir miyim, maddi konular gerçekten sorun olur mu ? Kafamda bir sürü şey var. Bir de size danışayım dedim. Nasıl bir yol izlemeliyim.
Bu arada sudan çıkmış balık gibiyim, uzun zamandır yalnız olmaktan herhalde, bir ilişki nasıl yaşanır unutmuşum, tutuk kalıyorum çoğu zaman, ne yapacağımı bilemiyorum kızlar, başka bakış açılarına ihtiyacım var, siz ne dersiniz.