- 10 Kasım 2010
- 4.050
- 3.283
Merhaba hanımlar, konum çok karışık inşallah kafamı toplayıp yazabilirim iyi bir psikiolojide değilim çünkü..
İlk annemle başlamak istiyorum. Annem babamdan çok eziyet görmüş bir kadın aileside arkasında durmamış eziyetlere göz yummuslar. Küçük yaşta evlendiği için doğum kontrolü nerde bana hamile kalmış babam olacak herif çocuğu aldır bosanacagim diye tutturmuş ben 4 yada 5 yaşlarındayken annem evden kaçmaya karar vermis annem almış karşısına beni başlamış ben gitcem kızım seni sonra alacağım seninle biraz ayrı kalacağız diye. Ben başlamışım ağlamaya beni bırakma demeye yani insanlara güven bağım ilk burda koptu herkes beni terk edecekmiş gibi hissediyorum. Annem gitmedi ama ben ne zaman bir kabugumdan çıkmaya çalışsam bu yüzüme vuruldu. Anneme göre bu olay o kadar normalki ben algilayamiyorum. Bu arada aradan uzun yıllar geçti biz annemle 17 yaşlarımda falan arkadaş gibi takılmaya başladık platonik aşkım sonra sevgililerim falan her derdimi anlatıyordum. Oda beni dinleyip akıl veriyordu. Tek sırdaşım annemdi. Bu arada sevgilim oldu bu güvensiz bağlanma nedeniyle saçma sapan davranışlara ilişkimi bitiremedim. Terk edilmeyide terk etmeyide yediremedim hiçbir zaman aradan yıllar geçti annem boşandı bizi babama bıraktı biraz babamla kaldık maaşımı eline vermiyorum diye kavga çıkardı babam. Bizde annemin arkasından gittik biraz anneannemlerde yaşadık. Sonra kendi evimize çıktik. 3 senelik sevgilimden ayrıldım ağır depresyon halindeyim hem annemle babamla hem eski sevgilimle terk edilmiş olmak beni bunalıma soktu. Annem bosanirken hep sen üniversite yi bitir öyle bosancam yok sen şöyle yap böyle olacak tüm derdini bana yıktı. Evlilikten korkar oldum. Hayatımda ne arkadaşım nede böyle ciddi düşüneceğim biri vardı. Sonra annem beni eşimle tanıştırdı. Yakışıklı hoş çocuktu ama çok ısınamadım sonra şans vermeye devam ettim annemin gözünde eşim ilah resmen ben kötü bişey söylesem ben kötü oluyordum kısacası annem benden kurtulmak istiyordu. Sevgiliyle pandemi girdi araya bulusamiyorduk annemle aynı iş yerinde olduğu için onlar sık sık gorusuruyordu ben bana uygun olmayan bir hareketini gördüğümde ayrılmak istiyordum bağlanmadan annemle eşim konuşup ben anlamadan Nisan olayını sözler verildi. Bu arada eşim beni kendini zarar vermekle tehdit ediyordu her ayrıldığımız da dedim ya ben fevri inatçı kız eşim ilah ben 1 sene olmadan evlenmek istemiyorum dedim nisanimda annemle eşim üzerime geldiler erken olacakmış nikah, eşimde bir sürü söz verdi seninle şuraya gitcez ailemle anlasamazsan aile apartmanından tasinacagiz diye, pandemi yüzünden ailesini 2 yada 3 kez gördüm resmen annem kendi ailesinin yaptığını bana yaptı. Eşimin ailesini zaten sevmiyorum cahil insanlar yatak odamıza girip kirli donlarimizi karıştırmayı marifet sanan insanlar eşim ailesine toz kondurmayan evlendikten sonra ben evlatlık alinmisim gibi muamele yapmalari başladı. Psikolojik ve fiziksel şiddete maruz kaldım buna rağmen annemin gözünde ben suçluyum ona tüm bunları anlattığım da ben napabilirim çık gel diyor hiç arkamda değil cok yanlız hissediyorum kendimi ve cok korkuyorum. Hatam beni manipüle etmelerine izin vermek sevmediğim içimin almadığı bir aileye gelin gitmek pohpohladiklari eşin foss çıkması biz anne eşim ben kavga ettik bu nedenlerle annem beni alıp goturecekmis benden çok bıkmış derdimi ona anlatmamdan eşimde kızdı ben yokmuyum burda ailen benim için bitmiştir lafı yapıyor ben napacahimi bilmiyorum. Bir yanım diyorki çok işten tazminatını al farklı bir yerde iş bul çalış numaranı herşeyimi değiştir bir yanımda diyorki sen bunları yapamayacak kadar korkaksin git at kendini herkes kendini düşünsün diyor.
İlk annemle başlamak istiyorum. Annem babamdan çok eziyet görmüş bir kadın aileside arkasında durmamış eziyetlere göz yummuslar. Küçük yaşta evlendiği için doğum kontrolü nerde bana hamile kalmış babam olacak herif çocuğu aldır bosanacagim diye tutturmuş ben 4 yada 5 yaşlarındayken annem evden kaçmaya karar vermis annem almış karşısına beni başlamış ben gitcem kızım seni sonra alacağım seninle biraz ayrı kalacağız diye. Ben başlamışım ağlamaya beni bırakma demeye yani insanlara güven bağım ilk burda koptu herkes beni terk edecekmiş gibi hissediyorum. Annem gitmedi ama ben ne zaman bir kabugumdan çıkmaya çalışsam bu yüzüme vuruldu. Anneme göre bu olay o kadar normalki ben algilayamiyorum. Bu arada aradan uzun yıllar geçti biz annemle 17 yaşlarımda falan arkadaş gibi takılmaya başladık platonik aşkım sonra sevgililerim falan her derdimi anlatıyordum. Oda beni dinleyip akıl veriyordu. Tek sırdaşım annemdi. Bu arada sevgilim oldu bu güvensiz bağlanma nedeniyle saçma sapan davranışlara ilişkimi bitiremedim. Terk edilmeyide terk etmeyide yediremedim hiçbir zaman aradan yıllar geçti annem boşandı bizi babama bıraktı biraz babamla kaldık maaşımı eline vermiyorum diye kavga çıkardı babam. Bizde annemin arkasından gittik biraz anneannemlerde yaşadık. Sonra kendi evimize çıktik. 3 senelik sevgilimden ayrıldım ağır depresyon halindeyim hem annemle babamla hem eski sevgilimle terk edilmiş olmak beni bunalıma soktu. Annem bosanirken hep sen üniversite yi bitir öyle bosancam yok sen şöyle yap böyle olacak tüm derdini bana yıktı. Evlilikten korkar oldum. Hayatımda ne arkadaşım nede böyle ciddi düşüneceğim biri vardı. Sonra annem beni eşimle tanıştırdı. Yakışıklı hoş çocuktu ama çok ısınamadım sonra şans vermeye devam ettim annemin gözünde eşim ilah resmen ben kötü bişey söylesem ben kötü oluyordum kısacası annem benden kurtulmak istiyordu. Sevgiliyle pandemi girdi araya bulusamiyorduk annemle aynı iş yerinde olduğu için onlar sık sık gorusuruyordu ben bana uygun olmayan bir hareketini gördüğümde ayrılmak istiyordum bağlanmadan annemle eşim konuşup ben anlamadan Nisan olayını sözler verildi. Bu arada eşim beni kendini zarar vermekle tehdit ediyordu her ayrıldığımız da dedim ya ben fevri inatçı kız eşim ilah ben 1 sene olmadan evlenmek istemiyorum dedim nisanimda annemle eşim üzerime geldiler erken olacakmış nikah, eşimde bir sürü söz verdi seninle şuraya gitcez ailemle anlasamazsan aile apartmanından tasinacagiz diye, pandemi yüzünden ailesini 2 yada 3 kez gördüm resmen annem kendi ailesinin yaptığını bana yaptı. Eşimin ailesini zaten sevmiyorum cahil insanlar yatak odamıza girip kirli donlarimizi karıştırmayı marifet sanan insanlar eşim ailesine toz kondurmayan evlendikten sonra ben evlatlık alinmisim gibi muamele yapmalari başladı. Psikolojik ve fiziksel şiddete maruz kaldım buna rağmen annemin gözünde ben suçluyum ona tüm bunları anlattığım da ben napabilirim çık gel diyor hiç arkamda değil cok yanlız hissediyorum kendimi ve cok korkuyorum. Hatam beni manipüle etmelerine izin vermek sevmediğim içimin almadığı bir aileye gelin gitmek pohpohladiklari eşin foss çıkması biz anne eşim ben kavga ettik bu nedenlerle annem beni alıp goturecekmis benden çok bıkmış derdimi ona anlatmamdan eşimde kızdı ben yokmuyum burda ailen benim için bitmiştir lafı yapıyor ben napacahimi bilmiyorum. Bir yanım diyorki çok işten tazminatını al farklı bir yerde iş bul çalış numaranı herşeyimi değiştir bir yanımda diyorki sen bunları yapamayacak kadar korkaksin git at kendini herkes kendini düşünsün diyor.
