Hayattan keyif alamıyorum

ucgunlukdunya .!.:

Kesin konuşuyorum çünkü biliyorum. Neden böyle bir yalan söyler bende bilmiyorum ama, yalan olduğuna eminim. Koruyucu aile olmak için başvurup 1 yıldır bekleyen tanıdığım var mesela, 3 ayda bir evlerine gelip psikologla denetim yapıyorlar. Mümkün değil 2 ayda koruyucu aile olunması. Hele ki 23 günlük bebeğin verilmesi falan. Yalan olduğu o kadar belli ki.

Genişletmek için tıkla...

NDA .!.:

Peki dediğiniz gibi olsun. Sizin süreciniz nasıl oldu?

Genişletmek için tıkla...

NDA .!.:

Evet merkezdeyim. Siz?

Genişletmek için tıkla...

NDA .!.:

Siz anlatınca zaten içimde olan sevgi daha da perçinlendi çok istiyorum sadece kuşlara zarar verir mi diye düşünüyorum, kuşlarımın da özellikle biri konuşuyor epey, omzuma konup annecim diyen bir kuş, veremem de onları, ama kediyi gerçekten çok canı gönülden istiyorum, kısmet artık, çok teşekkürler fikir için

Genişletmek için tıkla...

9184 .!.:

Kuşlar varken tavsiye etmem benim de vardı kuşlarım kedim daha yavruyken kafese atlamaya çalışıyordu.. kuşları sahiplendirdim...
Kedi kuştan daha fazla arkadaş oluyor bence ama ikisinin bir arada olması çok risk. Duvara falan asılmasının da yeterli olmayacağını düşünürüm ben ....

Genişletmek için tıkla...

phirne .!.:

37 yaşındayım, hayatta sonucundan memnun olduğum nadir iyi kararlar verdim. bir çok pişmanlığım var ama bunların içindeki en büyük hata ve en büyük pişmanlığım çocuk sahibi olmaktır. sonsuz bir çileden başka bir şey değil. her zaman yetersiz ve çaresiz hissettiren haybeye bir uğraş. bomboş bir yatırım. annelik ayaklarda pranga. çocuksuz insanlara çok özeniyorum o yüzden ne kadar şanslı olduğunuzu söylesem belki size küfür gibi gelir. siz çok istediğiniz için umarım çocuğunuz olur ve ondan sonra bugünkü dingin hayatınızı nasıl hatırlayacağınızı çok merak ediyorum.

Genişletmek için tıkla...

NDA .!.:

Merhaba arkadaşlar. Uzun bir süredir hiçbir şeyden keyif alamıyorum. 7 yıllık evliyim çocuğumuz olmadı yaşım 41 şu an. 10 kez tüp bebek tedavisi denedik iyi doktorlarda olmadı maalesef. Kader dedik. 3 yıl önce çocuk esirgeme kurumuna başvurduk, sıramız gelmeden sıradan çıktık maalesef. 40 yaş üstüne 0-1 yaş verilmiyor bulunduğum şehirde. Diğer yaş grupları da zaten çok az geldiğinden bu maceramız da sona erdi. Eşim şehir dışında çalışıyor, haftanın yarısı orda yarısı burda gibi. Hatta bazen sadece haftasonu burda kalıyor. Belli bir düzenimiz yok. Bu düzensizlik benim canımı çok sıkıyor. Kendimi hala bekar gibi hissediyorum. Eşim yok diye doğru dürüst yemek yapmıyorum geçiştiriyorum. Hoş, olduğunda da tencere yemekleri pek sevmez, hazır şeyleri daha çok seviyor. Ailem bana yakın arada o yapar yemeklerimi. Yani sorun yemek değil tabi ki ama evde ne tencere kaynıyor ne de bir ses, eğlence var. Yaşıtlarımın hepsinin çocuğu var, bizim olmadığı için görüştüğümüz kişiler de azaldı hatta hiç kalmadı desem yeridir. Çalışıyorum öğretmenim, okulda da hiç arkadaşım yok gibi. Arkadaşlarımla konuşacak vaktim de olmuyor okulda sorun bu sanırım.(teneffüsümüz yok ondan) konuşabileceğimiz dertleşebileceğim, akıl alabileceğim bir kişi bile yok. 7 yıldır aynı apartmanda oturuyorum kimse kapımı çalmaz. Görünüş olarak sevecen, yardımsever, mütevazı, özümde iyi bir insan olduğumu düşünüyorum ve tanıyanlar da öyle söylerler. Ama bundan mıdır bilmiyorum unutulan, akıla gelmeyen, tercih edilmeyen biri oldum sanki. Çevreme bakıyorum insanlar birbirleriyle nasıl samimiler yakınlar, imreniyorum. Dertleşecek arkadaşım yok, beni sadece dinleyip beni ben olduğum için seven arayan soran hiçkimse yok ailem dışında. Ailemle de her şeyi konuşamıyorum, annem özelllikle üzülünce hemen kafaya takıp dertleniyor. Eşim zaten kendi havasında geldiği günler telefondan kaldırmaz başını. İçimden hiçbir şey yapmak gelmiyor. Evde çocuk odamızla ilgili hayallerim vardı, ama çocuk olmayınca o odayı resmen çöp odaya çevirdim. Elime geçeni oraya koyuyorum, ve toplamak da gelmiyor içimden. Evde ses olsun diye muhabbet kuşları aldık, onlar bile ev sessizken, tv kapalıyken ötmüyorlar sessiz sessiz duruyorlar. Bütün gün evde tek başıma sessizlikten deliriyorum. Dışarlardan, diğer katlardan konuşma sesleri çocuk sesleri geliyor ama bizim ev o kadar sessiz ki. Bazen dışarı çıkayım diyorum ama yek başıma sıkılıyorum. Eskiden kendi kendime yeterdim sıkılmazdım yalnızlıktan ama bu sıralar yalnızlık beni boğuyor. Arada ailem eşim dışında telefonum çalsın birileri halimi sordun gel kahve içelim ya da geliyorum sana desin istiyorum ama maalesef koca bir hüsran. Her şey benden kaynaklı farkındayım ama 41 yaşında bu iletişimsizlik, sevgisizlik, düşüncesizlik çok daha fazla sinirimi bozuyor. Bazen annem ve babamla dışarıya çıkıyorum, onda da sadece tek bir gayem var, özellikle annem mutlu olsun diye. İnsanlar kendilerini çocuklarına adarlar onları gezdirirler ya, ben de aynısını annem için yapıyorum. Ablam başka şehirde olduğu için onlarla yakından ilgilenmek benim görevim, seve seve de yapıyorum ama benim tek derdim bu olmuş bakıyorum da. Hayatımda eksikler var. Manevi olarak elimden geldiğince ibadetlerimi yapmaya çalışırım, ama beni anlayan birilerine acil ihtiyacım var sanırım. Çok uzun oldu umarım sonuna kadar okuyanlar olur aranızda, lütfen bana bir şeyler yazın..

Genişletmek için tıkla...

NDA .!.:

Merhaba arkadaşlar. Uzun bir süredir hiçbir şeyden keyif alamıyorum. 7 yıllık evliyim çocuğumuz olmadı yaşım 41 şu an. 10 kez tüp bebek tedavisi denedik iyi doktorlarda olmadı maalesef. Kader dedik. 3 yıl önce çocuk esirgeme kurumuna başvurduk, sıramız gelmeden sıradan çıktık maalesef. 40 yaş üstüne 0-1 yaş verilmiyor bulunduğum şehirde. Diğer yaş grupları da zaten çok az geldiğinden bu maceramız da sona erdi. Eşim şehir dışında çalışıyor, haftanın yarısı orda yarısı burda gibi. Hatta bazen sadece haftasonu burda kalıyor. Belli bir düzenimiz yok. Bu düzensizlik benim canımı çok sıkıyor. Kendimi hala bekar gibi hissediyorum. Eşim yok diye doğru dürüst yemek yapmıyorum geçiştiriyorum. Hoş, olduğunda da tencere yemekleri pek sevmez, hazır şeyleri daha çok seviyor. Ailem bana yakın arada o yapar yemeklerimi. Yani sorun yemek değil tabi ki ama evde ne tencere kaynıyor ne de bir ses, eğlence var. Yaşıtlarımın hepsinin çocuğu var, bizim olmadığı için görüştüğümüz kişiler de azaldı hatta hiç kalmadı desem yeridir. Çalışıyorum öğretmenim, okulda da hiç arkadaşım yok gibi. Arkadaşlarımla konuşacak vaktim de olmuyor okulda sorun bu sanırım.(teneffüsümüz yok ondan) konuşabileceğimiz dertleşebileceğim, akıl alabileceğim bir kişi bile yok. 7 yıldır aynı apartmanda oturuyorum kimse kapımı çalmaz. Görünüş olarak sevecen, yardımsever, mütevazı, özümde iyi bir insan olduğumu düşünüyorum ve tanıyanlar da öyle söylerler. Ama bundan mıdır bilmiyorum unutulan, akıla gelmeyen, tercih edilmeyen biri oldum sanki. Çevreme bakıyorum insanlar birbirleriyle nasıl samimiler yakınlar, imreniyorum. Dertleşecek arkadaşım yok, beni sadece dinleyip beni ben olduğum için seven arayan soran hiçkimse yok ailem dışında. Ailemle de her şeyi konuşamıyorum, annem özelllikle üzülünce hemen kafaya takıp dertleniyor. Eşim zaten kendi havasında geldiği günler telefondan kaldırmaz başını. İçimden hiçbir şey yapmak gelmiyor. Evde çocuk odamızla ilgili hayallerim vardı, ama çocuk olmayınca o odayı resmen çöp odaya çevirdim. Elime geçeni oraya koyuyorum, ve toplamak da gelmiyor içimden. Evde ses olsun diye muhabbet kuşları aldık, onlar bile ev sessizken, tv kapalıyken ötmüyorlar sessiz sessiz duruyorlar. Bütün gün evde tek başıma sessizlikten deliriyorum. Dışarlardan, diğer katlardan konuşma sesleri çocuk sesleri geliyor ama bizim ev o kadar sessiz ki. Bazen dışarı çıkayım diyorum ama yek başıma sıkılıyorum. Eskiden kendi kendime yeterdim sıkılmazdım yalnızlıktan ama bu sıralar yalnızlık beni boğuyor. Arada ailem eşim dışında telefonum çalsın birileri halimi sordun gel kahve içelim ya da geliyorum sana desin istiyorum ama maalesef koca bir hüsran. Her şey benden kaynaklı farkındayım ama 41 yaşında bu iletişimsizlik, sevgisizlik, düşüncesizlik çok daha fazla sinirimi bozuyor. Bazen annem ve babamla dışarıya çıkıyorum, onda da sadece tek bir gayem var, özellikle annem mutlu olsun diye. İnsanlar kendilerini çocuklarına adarlar onları gezdirirler ya, ben de aynısını annem için yapıyorum. Ablam başka şehirde olduğu için onlarla yakından ilgilenmek benim görevim, seve seve de yapıyorum ama benim tek derdim bu olmuş bakıyorum da. Hayatımda eksikler var. Manevi olarak elimden geldiğince ibadetlerimi yapmaya çalışırım, ama beni anlayan birilerine acil ihtiyacım var sanırım. Çok uzun oldu umarım sonuna kadar okuyanlar olur aranızda, lütfen bana bir şeyler yazın..

Genişletmek için tıkla...

phirne .!.:

37 yaşındayım, hayatta sonucundan memnun olduğum nadir iyi kararlar verdim. bir çok pişmanlığım var ama bunların içindeki en büyük hata ve en büyük pişmanlığım çocuk sahibi olmaktır. sonsuz bir çileden başka bir şey değil. her zaman yetersiz ve çaresiz hissettiren haybeye bir uğraş. bomboş bir yatırım. annelik ayaklarda pranga. çocuksuz insanlara çok özeniyorum o yüzden ne kadar şanslı olduğunuzu söylesem belki size küfür gibi gelir. siz çok istediğiniz için umarım çocuğunuz olur ve ondan sonra bugünkü dingin hayatınızı nasıl hatırlayacağınızı çok merak ediyorum.

Genişletmek için tıkla...

Mutlusonsuz91 .!.:

Ablacım üzülmeyin aynı şehirde olsak inanın sizle komşuluk arkadaşlik etmek çok isterdim bazen böyle geçişler olabiliyor insanda bizlerde de oldu ara sıra bunalmalar. bende çocuk istiyorum bizimde halen olmadı hepimize en kısa zamanda hayırlı sağlıklı evlat nasip etsin Rabbim inşallah

Genişletmek için tıkla...

ucgunlukdunya .!.:

Size yazdıktan sonra yönetmeliğe tekrar baktım, acil korunma kararı alınmışsa GEÇİCİ KORUYUCU AİLE yanına yerleştirilebiliyor çocuk. 2 ay gibi kısa bir sürede muhtemelen böyle olmuştur. SÜREKLİ KORUYUCU AİLE olmak için aynı prosedür devam ediyor. İki durum arasında fark var yani.

Genişletmek için tıkla...

eminmirac .!.:

Ben ilçedeyim, merkeze pek yolum düşmüyor ama bir denk geldiğinde sizinle görüşmek isterim

Genişletmek için tıkla...

mel_dem .!.:

Bebek icin denemekten vazgecmeyin ustelik tam anlamiyla bir sorun yokken.Bir tanidigim 10.tup bebek denemesinde üçüz dogurdu ve arkasindan kendi kendine hamile kalarak bir tane daha dogurdu.Pes etmeyin 41 yaş geç bir yaş degil.Bende 40 yasinda dogurdum anne oldum.

Genişletmek için tıkla...

mel_dem .!.:

Bebek icin denemekten vazgecmeyin ustelik tam anlamiyla bir sorun yokken.Bir tanidigim 10.tup bebek denemesinde üçüz dogurdu ve arkasindan kendi kendine hamile kalarak bir tane daha dogurdu.Pes etmeyin 41 yaş geç bir yaş degil.Bende 40 yasinda dogurdum anne oldum.

Genişletmek için tıkla...

ucgunlukdunya .!.:

Merak ettim, Eşiniz ve ailesi neden hemen kabul etmediler evlatlık çocuğa bakmayı? Bunun için eşinizi ikna etmek durumunda kalmanıza üzüldüm. Amacım sizi kırmak, üzmek değildi.

Genişletmek için tıkla...

akatsiya .!.:

Ay bi susmadın sana ne sana ne sana mı anlatacak ruh emici

Genişletmek için tıkla...

NDA .!.:

Ne mutlu size, Allah ayırmasın sizi güzel evladınızdan. Bizim süreçlerimiz çok uzun ve külfetli belki bilirsiniz. Deneyebileceğimiz en müsait tarih de seneye yaz o zaman da 42 yaşında olacağım, yani doktorların demesine göre bu tedavilerde ay bile farkediyor, kısmet diyelim bakalım

Genişletmek için tıkla...

NDA .!.:

Merhaba arkadaşlar. Uzun bir süredir hiçbir şeyden keyif alamıyorum. 7 yıllık evliyim çocuğumuz olmadı yaşım 41 şu an. 10 kez tüp bebek tedavisi denedik iyi doktorlarda olmadı maalesef. Kader dedik. 3 yıl önce çocuk esirgeme kurumuna başvurduk, sıramız gelmeden sıradan çıktık maalesef. 40 yaş üstüne 0-1 yaş verilmiyor bulunduğum şehirde. Diğer yaş grupları da zaten çok az geldiğinden bu maceramız da sona erdi. Eşim şehir dışında çalışıyor, haftanın yarısı orda yarısı burda gibi. Hatta bazen sadece haftasonu burda kalıyor. Belli bir düzenimiz yok. Bu düzensizlik benim canımı çok sıkıyor. Kendimi hala bekar gibi hissediyorum. Eşim yok diye doğru dürüst yemek yapmıyorum geçiştiriyorum. Hoş, olduğunda da tencere yemekleri pek sevmez, hazır şeyleri daha çok seviyor. Ailem bana yakın arada o yapar yemeklerimi. Yani sorun yemek değil tabi ki ama evde ne tencere kaynıyor ne de bir ses, eğlence var. Yaşıtlarımın hepsinin çocuğu var, bizim olmadığı için görüştüğümüz kişiler de azaldı hatta hiç kalmadı desem yeridir. Çalışıyorum öğretmenim, okulda da hiç arkadaşım yok gibi. Arkadaşlarımla konuşacak vaktim de olmuyor okulda sorun bu sanırım.(teneffüsümüz yok ondan) konuşabileceğimiz dertleşebileceğim, akıl alabileceğim bir kişi bile yok. 7 yıldır aynı apartmanda oturuyorum kimse kapımı çalmaz. Görünüş olarak sevecen, yardımsever, mütevazı, özümde iyi bir insan olduğumu düşünüyorum ve tanıyanlar da öyle söylerler. Ama bundan mıdır bilmiyorum unutulan, akıla gelmeyen, tercih edilmeyen biri oldum sanki. Çevreme bakıyorum insanlar birbirleriyle nasıl samimiler yakınlar, imreniyorum. Dertleşecek arkadaşım yok, beni sadece dinleyip beni ben olduğum için seven arayan soran hiçkimse yok ailem dışında. Ailemle de her şeyi konuşamıyorum, annem özelllikle üzülünce hemen kafaya takıp dertleniyor. Eşim zaten kendi havasında geldiği günler telefondan kaldırmaz başını. İçimden hiçbir şey yapmak gelmiyor. Evde çocuk odamızla ilgili hayallerim vardı, ama çocuk olmayınca o odayı resmen çöp odaya çevirdim. Elime geçeni oraya koyuyorum, ve toplamak da gelmiyor içimden. Evde ses olsun diye muhabbet kuşları aldık, onlar bile ev sessizken, tv kapalıyken ötmüyorlar sessiz sessiz duruyorlar. Bütün gün evde tek başıma sessizlikten deliriyorum. Dışarlardan, diğer katlardan konuşma sesleri çocuk sesleri geliyor ama bizim ev o kadar sessiz ki. Bazen dışarı çıkayım diyorum ama yek başıma sıkılıyorum. Eskiden kendi kendime yeterdim sıkılmazdım yalnızlıktan ama bu sıralar yalnızlık beni boğuyor. Arada ailem eşim dışında telefonum çalsın birileri halimi sordun gel kahve içelim ya da geliyorum sana desin istiyorum ama maalesef koca bir hüsran. Her şey benden kaynaklı farkındayım ama 41 yaşında bu iletişimsizlik, sevgisizlik, düşüncesizlik çok daha fazla sinirimi bozuyor. Bazen annem ve babamla dışarıya çıkıyorum, onda da sadece tek bir gayem var, özellikle annem mutlu olsun diye. İnsanlar kendilerini çocuklarına adarlar onları gezdirirler ya, ben de aynısını annem için yapıyorum. Ablam başka şehirde olduğu için onlarla yakından ilgilenmek benim görevim, seve seve de yapıyorum ama benim tek derdim bu olmuş bakıyorum da. Hayatımda eksikler var. Manevi olarak elimden geldiğince ibadetlerimi yapmaya çalışırım, ama beni anlayan birilerine acil ihtiyacım var sanırım. Çok uzun oldu umarım sonuna kadar okuyanlar olur aranızda, lütfen bana bir şeyler yazın..

Genişletmek için tıkla...