Yaşamayan anlayamaz. Komşunun oğluyla aramızda bir yaş vardı. Beni ders çalıştırmak için gönderirlerdi, daha ilk okuldaydık. Ne ders çalıştırması. Ödevlerini bana yaptırırdı, üzerine bir de surtunurdu soyunup. Aklıma geldikçe sinir oluyorum kendime aileme. Ağlardım gitmeyeceğim diye. Ayıp olur derdi ailem. Şu anda kızım dedesine anneannesine gitmek istemezse zorlama kucaklamak için çocuk istemiyor derim. Ayıp lafını hiç kullanmam. 2 yaşında ama kararlarına isteklerine elimden geldiğince saygı duymaya çalışıyorum. Istemedigini yatırmıyorum. Her söylediğini dinliyorum. Istemedigi kisiyle yalniz bırakmıyorum. Kızım benim yasadiklarimi yasamasin diye çabalıyorum. Kızım buyudukce bu tarz insanlar karşına çıkacak diye ödüm kopuyor. Gezmese hiç rahat oturduğunu bilmen. Ayri odada övünüyorlarsa 10 dakikaya bir kontrol ederim. Kızım buyudukce ben o travmaları tekrar tekrar yaşayıp ağlıyorum. Üniversitede iken ben o insanlarla görüşmek istemiyorum. Siz akşam oturmasına gidebilirsiniz, düğününe vs gidebilirsiniz, ben görüşmek istemiyorum, bitti dedim. Sebebini açıklamadım. O zamandan beri görmem görüşmem. Ne zaman kızım oldu o anılar geri canlandı. Her akşam ağlıyorum aklıma geldiği için. Içime kapanıp insanlardan soyutlamak istiyorum kendimi. Kafamda sürekli bu konu olduğu için sohbetlere kendimi veremiyorum. Esimi görmek dahi istemiyorum. Ilaç kullanıyorum depresyondan dolayı. Ama bu konuyu bir kimseye anlatamiyorum. Alah kimseye yaratmasın.