Bak.yontemi bulmuşsun. .kural koymak..bunu kızarak bağırarak degil normal sesle sebebini açıklayarak yapınca soun olmaz..insallah..kendiçocuğun içinBenim kardeşim şehir dışında yaşıyor 3,5 yaşında dünya tatlısı bir oğlu var. Yiğenimi çok seviyorum yanlış anlaşılmasın bazı sıkıntılardan dolayı 10 gündür benim evimdeler. 5 aylık hamileyim ilk gebeliğim buraya bile girip konu açarken zor fırsat buldum inanın. Şimdi geleyim konuma yiğenim şehir dışında olduğu için genelde en fazla 5 gün bir arada kaldık çok yoğun çalışmamdan dolayı.Tekrarlıyorım çok seviyorum her gün telefonda görüşüyorduk. Ama hamilelikten mi lütfen akıl verin sinirlerim geriliyor çünkü çocuk hiç durmuyor gelip yatağımı batırıyor yastıkları yere atıyor mesela sürekli gürültü yapıyor gece lambasını kırmış sonra ışığın anahtarını kırmış sürekli annesine bağırıyor ağlıyor film izliyoruz ona TV açıyoruz git çizgi film izle diye inatlaşıyor gitmiyor. Asla laf dinlemiyor asla bazen uyarıyorum ama kardeşim kırılır diye de korkuyorum çocuk kuralsız sanki. Mesela geldiğinde bilgisayara koşuyordu bende asla dedimm oynamazsın tablete asla dokunamazsın şimdi ortada bile olsa tablet dokunmuyor. Kural koydum beni dinliyor ama annesini asla dinlemiyor. Çocuğa süreli kural koymak istemiyorum çocuk sonuçta ama zarar veriyor uyarmak lazım. Birde korkuyorum bemim çocuğum da böylemi olacak her çocuk böylemi. Çocuğum olursa çokta bastırmak istemiyorum pasif olsun istemiyorum yada aşırı şımarık. Sanırım dünyanın en zor işi çocuk yetiştirmek. Dengeyi bulmak çok zor..Birde insan kendi çocuğuna daha mı sabırlı olur yoksa yiğende çocuğun gibi mi oluyor binevi farkı yok mu. Ben söylediğimde bu konuyu sen nasıl teyzesin o senin yiğenin diyorlar iyide ben zaten onu çok seviyorum. Yada hamile olduğum için mi ben abartıyorum hormonlardan.
Benimkiler daha küçük ve daha beter.Uyarıyor ama nafile dinlemiyor yiğenimi dede ve babanne büyüttü kardeşim çalıştığı için aslında onunda suçı yok sizce ben mi abartıyorum. Her çocuk böylemi?
Ilk gebeliginiz ise çocuğunuz henüz yok demekki. Bazı seyler dağınıklık falan normal. Yapma etme demeyle anlayacak yaşta degil. Ama her zaman sınırlar olmalı. Herseye de izin verilmemeli. Benim ilk kızım bahsettiğiniz yaşta resmen melek gibiydi. Hic bir sıkıntısını görmedim çok şükür. Ama küçük olan daha hareketli bir çocuk. Ikisini de ben büyütüyorum yani ben de sorun olsa dicem ikisi de aynı olurdu. Ama şu da bir gercek ki bazı anneler gerçekten çok simartiyorlar. Onlari görünce ya benimkiler de çocuk demek istiyorum. Her zaman sınırlar olmalı ve koyulmalı benceSanırım benim hormonlarımdan dolayı ben abartıyorum daha ılımlı yaklaşacağım daha sabırlı olmaya çalışacağım.
Kisiden kisiye degisir mesela bnm 4 yeğenim 1 kızım var kızıma kızarım belki ama onlara asla kıyamam sizin konuşarak anlatmaya çalışın bide sabredin geçici süre sizdeler sonuçta her cocuk dağıtır hoplar zıplar döker kırar ama uyarıyı dinleyenler de vardır diye düşünüyorum mesela kızım asla dediğim şeyi yapmaz yetistirilme tarzıyla alakalı diye dusunuyorumMerak ettiğim insan kendi çocuğuna daha mı özverili yoksa yiğen ve çocuğun arasında fark yok mu aynımı onu anlamadım buzları yeğenim çocuğum giib diyor. Bende düşünüyorum ben kötü bir anne mi olacağım sürekli uyarıyorum çocuğu. Acaba bunaltıyormuyum?
Alışsan iyi olur.2 yaş sendromu diye bir gerçek var.Bu arada ne kadar çok kural koyarsan o kadar inatlaşır.Az kural az hayır!O tablete dokunmuyorsa sen söylediğin içindir annesi söylese inadına dokunur.27 aylık oğlum gözümüzün içine bakarak onlarca tabak bardak kırmıştır.Bizde sakinliğimizi koruyarak yerdeki camları toplayıp bunu yapmaması gerektiğini camların ellerine batabileceğini kendisini ve bizi yaralayabileceğini defalarca sabırla anlatıyoruz.Bu bir süreç geçicek yani.Bu arada evet insan kendi çocuğuna tabii ki daha sabırlı oluyor.Bütün çocuklar böyle mi kısmına gelirsek %70 i böyle bu doğal bir süreç onlar bebek ergen.Neyse canım zaten yaşayıp görceksin.Bu arada ablam dahil kimseye gitmiyorum.En son oğlum 9 aylıkken gitmiştim.Farklı şehirlerde olduğumuz için kalmam lazım.Hele şimdi iki bebeyle kimseye gitmem.Bu konuyuda okuyunca insanın kardeşi bile demek ki böyle rahatsız olup forumlarda konu açıyormuş.Otur evinde büyüt bebeleriBenim kardeşim şehir dışında yaşıyor 3,5 yaşında dünya tatlısı bir oğlu var. Yiğenimi çok seviyorum yanlış anlaşılmasın bazı sıkıntılardan dolayı 10 gündür benim evimdeler. 5 aylık hamileyim ilk gebeliğim buraya bile girip konu açarken zor fırsat buldum inanın. Şimdi geleyim konuma yiğenim şehir dışında olduğu için genelde en fazla 5 gün bir arada kaldık çok yoğun çalışmamdan dolayı.Tekrarlıyorım çok seviyorum her gün telefonda görüşüyorduk. Ama hamilelikten mi lütfen akıl verin sinirlerim geriliyor çünkü çocuk hiç durmuyor gelip yatağımı batırıyor yastıkları yere atıyor mesela sürekli gürültü yapıyor gece lambasını kırmış sonra ışığın anahtarını kırmış sürekli annesine bağırıyor ağlıyor film izliyoruz ona TV açıyoruz git çizgi film izle diye inatlaşıyor gitmiyor. Asla laf dinlemiyor asla bazen uyarıyorum ama kardeşim kırılır diye de korkuyorum çocuk kuralsız sanki. Mesela geldiğinde bilgisayara koşuyordu bende asla dedimm oynamazsın tablete asla dokunamazsın şimdi ortada bile olsa tablet dokunmuyor. Kural koydum beni dinliyor ama annesini asla dinlemiyor. Çocuğa süreli kural koymak istemiyorum çocuk sonuçta ama zarar veriyor uyarmak lazım. Birde korkuyorum bemim çocuğum da böylemi olacak her çocuk böylemi. Çocuğum olursa çokta bastırmak istemiyorum pasif olsun istemiyorum yada aşırı şımarık. Sanırım dünyanın en zor işi çocuk yetiştirmek. Dengeyi bulmak çok zor..Birde insan kendi çocuğuna daha mı sabırlı olur yoksa yiğende çocuğun gibi mi oluyor binevi farkı yok mu. Ben söylediğimde bu konuyu sen nasıl teyzesin o senin yiğenin diyorlar iyide ben zaten onu çok seviyorum. Yada hamile olduğum için mi ben abartıyorum hormonlardan.
Bizim ülkede kural öğretmek " çocuğumun psikililijisi bozılıyırrrrr" diye algılandığı için ve çoçuğa sanki büyümeyecek bir canlı gibi davranıldığı için, sorunlu yetişkinlerle dolu ortalık.
Çok erkek yeğenim var ve erkek çocuklarından bezmiş durumdayım. Hoş ben genel olarak erkekleri, ataerkil toplumu sevmem :))) bazen otobüse bir biniyorum hep erkek, çok sinirleniyorumyetmiyor sokakta oynayan çocukların çoğu erkek, bir şehrin meydanına gidiyorsun hep erkek. Sokaklarımız her boydan yastan ve kilodan erkekle dolu
Oğlunuz olursa ilerde öyle düşünmezsiniz.Hamileyken doktor önce kiz dedi sonraki randevuda erkege benziyor deyince cok üzülmüstüm.Sonra kizim oldu.Ben hep kiz isterdim.Baska cocuklarim olsa onlarin da kiz olmasini isterdim.Erkek cocuklarinin arabalarlar vs oynamasi bile sinirlerimi bozuyor.Hep aklimda sakin, fotbolla, silahlarla ilgilenmeyen, ilgili, merakli ve insancil bir erkek resmi var.Gördügüm bütün erkek cocuklarini dikkatle izliyorum aklimdaki resme uyacak olan cocugu bulur muyum diye.Bu arada benim erkek kardesim böyleydi.Fotboldan siddetten, kiz muhabbetinden kesinlikle hoslanmazdi.Tek basina bir sürü sey ögrendi.Elektrikci, tesisatci, saat tamircisi,terzi, fizik mühendisi, tasarim programcisi oldu.Kesinlikle ataerkil biri degil.
Merak ettiğim insan kendi çocuğuna daha mı özverili yoksa yiğen ve çocuğun arasında fark yok mu aynımı onu anlamadım buzları yeğenim çocuğum giib diyor. Bende düşünüyorum ben kötü bir anne mi olacağım sürekli uyarıyorum çocuğu. Acaba bunaltıyormuyum?
oglum olsa muhtemelen böyle düsünmezdim.Kizim oldugu icin mutluyum.Benim icin cok gec maalesef.Ikinci bir cocugum muhtemelen olamiyacak.Oğlunuz olursa ilerde öyle düşünmezsiniz.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?