Selam hanımlar.
Şu an ağlayarak yazıyorum çünkü artık gerçekten kalbim çok acıyor.
Konu kv yine. Önceki konularıma bakabilirsiniz. Önceden her cuma evinde kalıyorduk ama artık eşim bunu değiştirdi, kalmıyoruz acil bir şey olmadıkça. Ve her hafta iki gün onları ziyaret ediyoruz.
Eşim yabancı, ve ben ailesinr her gidişimde bir türk yemeği yapıyorum. Annesi çoğunluğunu yapıyor yemeklerin ve ben tek çeşit ama zor bir şey yapıyorum.
Geçen gidişimde benden börek yapmamı istedi. Ben de mantı yapayım dedim (mantı yok orda, kendim açıcam). Eşimin annesi ikisini de yapalım dedi, yufka yoktu ve açmamı istedi onu da. Başta ikisi birden olmaz dediysem de gitti malzeme aldırdı, yufka aldırmadı. Ben de üzülmesin diye yaptım. Ama sırtım tutuldu.. Elimi kestim.. Öyle yoruldum öyle üzüldüm ki.. Hayata yemek yapmak için mi geldim tüm gün diye hayıflandım durdum. Eşim yanımızda yoktu, geldiğinde yemekleri görünce çok üzüldü bana ve eve dönünce birkaç gün yemek yapmamı istemedi benden.
Benim de annesine duygularım geçmedi. Sorun şu ki ben yarın türkiyeye gelicem iki haftalığına. Eşim de annesini gidip görmemi istedi hoşçakal demek için. Ona göre haklıydım ama affetmem gerekiyormuş hemen. Ben istemedim ama ses etmedim ona ve gidelim dedim. O tabi benden candan bir davranış görmeyince üzüldü baya ve biz de konuları açınca bu sefer annesini savunmaya geçti. Ve sonuç olarak ailesine de gitmedik.
Yarın sabah uçağım var. O kadar üzgünüm ki. Oturdum ağlıyorum. Bıktım gerçekten. Annesinin akılsızlığından bıktım. Eşimin sürekli yakasına yapışmasından, bizi her Allahın günü çağırmasından beni böyle sıkmasından bıktım...