- 16 Eylül 2017
- 7.708
- 13.954
- 248
- 29
- Konu Sahibi hardyandholl
-
- #21
Memurlar net foruma takıl.Senin gibi insan çok.Ama çok da avcı var dikkatHepinize teşekkür ederim cevaplarınız için. Ben de hep hobi edinmek istiyorum ama korona girince araya çoğu yere gidemiyorum. 2 haftadır da evden çalışıyoruz yoğun bir şekilde yemeği bile bazen yiyesim gelmiyor yorgunluktan... İşleri bitirince de direkt olarak depresif mooda giriyorum bazen 1 saat ağladığım oluyor
Hepinize teşekkür ederim cevaplarınız için. Ben de hep hobi edinmek istiyorum ama korona girince araya çoğu yere gidemiyorum. 2 haftadır da evden çalışıyoruz yoğun bir şekilde yemeği bile bazen yiyesim gelmiyor yorgunluktan... İşleri bitirince de direkt olarak depresif mooda giriyorum bazen 1 saat ağladığım oluyor
deli gibi kavga etmedik çocukça şeylerdi... yeni hayata alışmaya çalışıyorum diyelimÖzgür olacağım diye atandığında seviniyorsun, yalniz kalınca üzülüyorsun. Annen kardeşin geliyor kalmak için, annenle kavga ediyorsun
Tatlım sen ne istiyorsun
Açıkçası ben de bu mutsuzluğumun nedenini hayatımda birisi olmamasına bağlıyorum. Çünkü benim planımlarımda tek başıma yaşamak hep vardı. Tek başıma alışverişe gitmeyi, yemek yapmayı, sinemaya gitmeyi vs çook seviyorum. Evle ilgilenmeyi de seviyorum ama sevgilim olsa sanırım her şey daha kolay olurduBana yalnız yasama korkusu ya da hüznü gercekten çok anlamsız geliyor. Uzaklara gelin gelme mevzusu da öyle. Belli bir yaştan sonra bir düzen, size özel bir yaşam ve yasam alanı yaratma arzusu duymamanız gercekten çok ilginç. Yargılamak için değil gercekten anlayamadigim için yazıyorum. Üniversite için ankara'ya gittim ben. Yüksek lisansımı da bitirip başka bir ilde çalışmaya başladım. Arkadaşsizliktan ya da ailemden uzak olduğum için değil ama sevgilim olmadığı zamanlar yalnızlık duygusu yaşadım. Değilse evim, hayatım, maaş kartım ve tamamen bana ozel bir hayat beni cok murlu etti.
deli gibi kavga etmedik çocukça şeylerdi... yeni hayata alışmaya çalışıyorum diyelim
Yeni hayata alışmaya çalışmıyorsun. Mutlu olmak için sürekli bir şeyleri beklemeyi kendine hayat felsefesi edinmişsin. "Atanırsam şöyle güzel olacak böyle güzel olacak, evim arabam olsa daha güzel olacak, evet atandım ama sevgilim olsa daha güzel olacak, sevgilim var evet ama evlenmek daha güzel olacak, evlendik ama..... " diye gider bu. Mutlu olmayı şartlara bağlama. Içinde bulunduğun durumla mutlu olmasını öğren. Annen hayatta, uzakta olsa da biliyorsun ki arayınca sesini duyacağım, ( benim annem de babam da hayatta değil) (babanla alakalı bir şey yazmamışsın ) kardeşin var, sağlığın yerinde, rahat rahat nefes alabiliyorsun , canin isteyince engelsiz dolaşabiliyorsun. Elin ayağın tutuyor. Bunlar çok büyük mutluluk ve şükür sebebiAçıkçası ben de bu mutsuzluğumun nedenini hayatımda birisi olmamasına bağlıyorum. Çünkü benim planımlarımda tek başıma yaşamak hep vardı. Tek başıma alışverişe gitmeyi, yemek yapmayı, sinemaya gitmeyi vs çook seviyorum. Evle ilgilenmeyi de seviyorum ama sevgilim olsa sanırım her şey daha kolay olurdu
Sevgili, eş, çocuk, anne, baba, kardeş...maalesef bunların hiçbirisi kalıcı değil. Kendiniz kendinizle mutlu olun.Açıkçası ben de bu mutsuzluğumun nedenini hayatımda birisi olmamasına bağlıyorum. Çünkü benim planımlarımda tek başıma yaşamak hep vardı. Tek başıma alışverişe gitmeyi, yemek yapmayı, sinemaya gitmeyi vs çook seviyorum. Evle ilgilenmeyi de seviyorum ama sevgilim olsa sanırım her şey daha kolay olurdu
Bende seninle hemen hemen aynı durumdayım. Farklı bir şehre atandım ailemden uzak ve yapayalnız herseyle tek başıma mücadele etmek zorundayım. Küçük bir ilçe ve yapacak bir aktivite, hobi v.s. yok. Özelden yazarsan konuşabiliriz çünkü Ankaraya komsu bir ildeyim.Herkese merhaba. Ben 23 yaşındayım ve şubat ayında Ankara'ya atandım. Üniversite dahil her zaman ailemin yanındayım. İlk defa tek başıma yaşıyorum. Başlarda özgür olacağımı düşünüp çok mutlu olmuştum ama şubat ayından beri neredeyse her gün işten geldikten sonra benim ne işim var bu şehirde diye kendi kendime üzülüyorum. Burada üniversiteden arkadaşlarım var ama hepsi evli ve kendi düzenlerini kurdukları için benimle sürekli buluşamıyorlar. Buluştuklarında da eşlerini yanlarında getirmek istiyorlar. Ben de bundan hoşlanmıyorum. Uzun zamandır bir ilişkim olmadığı içindir belki ama onları görünce kendimi daha da yalnız hissediyorum.
Annemler geçen aylarda gelip kardeşimle birlikte benim evimde kaldılar. Başlarda çok mutluydum ama sonra ergen kızlar gibi annemle kavga etmeye başladım. Bana alınmaz annem biliyorum ama sonra onlar gidince de birde bunun yüzünden çok kızdım.
İçimde sanki hiç dolmayacak bir boşluk var gibi hissediyorum ve ne yapmam gerektiğini gerçekten bilmiyorum. Buraya da biraz da olsa içimi dökmek için yazdım... Verebileceğiniz tavsiyeler varsa dinlemek çok isterim
23 yaşındasınız ve bütün arkadaşlarınız evli mi?Herkese merhaba. Ben 23 yaşındayım ve şubat ayında Ankara'ya atandım. Üniversite dahil her zaman ailemin yanındayım. İlk defa tek başıma yaşıyorum. Başlarda özgür olacağımı düşünüp çok mutlu olmuştum ama şubat ayından beri neredeyse her gün işten geldikten sonra benim ne işim var bu şehirde diye kendi kendime üzülüyorum. Burada üniversiteden arkadaşlarım var ama hepsi evli ve kendi düzenlerini kurdukları için benimle sürekli buluşamıyorlar. Buluştuklarında da eşlerini yanlarında getirmek istiyorlar. Ben de bundan hoşlanmıyorum. Uzun zamandır bir ilişkim olmadığı içindir belki ama onları görünce kendimi daha da yalnız hissediyorum.
Annemler geçen aylarda gelip kardeşimle birlikte benim evimde kaldılar. Başlarda çok mutluydum ama sonra ergen kızlar gibi annemle kavga etmeye başladım. Bana alınmaz annem biliyorum ama sonra onlar gidince de birde bunun yüzünden çok kızdım.
İçimde sanki hiç dolmayacak bir boşluk var gibi hissediyorum ve ne yapmam gerektiğini gerçekten bilmiyorum. Buraya da biraz da olsa içimi dökmek için yazdım... Verebileceğiniz tavsiyeler varsa dinlemek çok isterim
94 de geldim ben de .nereye gitsem 3 gün sonra Ankara yı özlüyorum .Halbuki ne gezecek ne de gidecek yeri var bu şehrin.kapalı alanlar da sinema tiyatro sergi vs.dışında hayat yok.ama seviyorumm gene de namıssızıben 24 senedir ankaradayım sülalemde burda ama bende hala 24 senedir burda ne yapiyoruz ya biz diyorum.
aidiyet duygusu sanirim
insan dogdugu topraklari ozluyor hep
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?