Çok uzun zamandır KK üyesiyim, şöyle 11 yil falan olmustur.
O kadar çok buna benzer konu ve yorum okudum ki, ama aynı üyeler devam ettiğinde - yıllar sonra cogunlukla çocuk sahibi oldular ve bu kararlarından memnuniyetlerini ilettiler.
Aklıma gelen iki konuyu ekleyeyim mesela. Şimdi her iki konu açanın da bebekleri var.
Kızlar merhaba! Aranıza yeni katıldım ve burayı çok beğendim. Biraz geç bir saat olmasına rağmen böyle bir konu açmak istedim zaten yarın tüm gün forumda olacağım inşallah yorumlarınıza katılırım.. Mesela ben; bebeklerle aram hiç iyi değildir açıkçası pek sevmem de... Bu ağustosta evliliğimin...
Öğretmenim ve çocuk sevmiyorum, garip olan öğrencilerimi seviyor olmam ve onlara karşı anlayışlı olmam ama başka çocuklara karşı tahammülsüzüm. Sırf bu tahammülsüz olmam sebebiyle anne olmayı hiç düşünmüyorum. Etrafımdaki çocuklar, anne babaların sorumsuzlukları beni çocuklardan tamamen soğuttu...
Yorumlarda 'ben de istemiyorum' diyen insanların da çoğunun şimdi bebekleri var. Hatta random olarak ara sayfalardan insanlara baktım, 'ben de asla istemem' diyen insanların bazıları sonrasinda
tup bebek paylaşımları yapmış.
Yani insanın fikirleri zamanla, sosyal çevresi değiştikçe, biyolojik saat çalmaya başladıkça, ya da çocuktan korunurken - bu senin tercihinken- bir anda artık korunmaya gerek kalmayacak sürece girdiğini fark edince değişebilir.
Ama degismeyedebilir:)
Yani biraz da kişiden kişiye değişebilecek bir süreç.
Benim sevdiğim bir kuzenim var, 40 yaşında,bekar. Ama sırf anne olmak için öylesine biriyle evlenmek istemediği için hala bekar. Ve ortada bir adayı da yok..
Kendince mutlu bir hayati var.
Annemin kuzenleri var, 3 kız kardeş hala bekar, aynı evde yaşıyorlar. Onlarında yaşları 55 falan olmuş (ama çok genç duruyorlar) . On sene önce , yirmi sene önce nasıl hayatları varsa yine öyle bir hayatlari var. Yani 'ah yalnız kaldık, vah yuva kuramadik' gibi bir halleri hiç yok,uzaktan bakınca.
Şimdi düşününce aslında sayıca çok insan var çevremde geç evlenen/boşanan/evlenmeyen yaşı 40-50-60 olup çocuk sahibi olmayan. Herkes nasıl yaşıyorsa gayet öyle yaşıyorlar. Benim annemin iki çocuğu var da bizden bir fayda gormüyor , şöyle bir bakarsan:) otuzlu yaşları peşpeşe doğan iki çocuğun peşinde koşarak geçmiş. Hadi o zaman sevimliydik,büyüdük hiç caliskan çocuklar değildik,ben okumayı öğrenemedigimden az kalsın 1. Sinifta kalacakmişim
evde devamlı bir ödev kavgası, büyüdük ergenlik kavgaları, sonra sınav stresi, üniveristeye gidince (çocuklarını uzuv gibi gören biri olduğu için) her gün 'acaba ne yapıyorlar' stresi, sonra doğurup onca emek verdiğin çocuklarının senden bambaşka seylere inanan,senin savundugun şeyi saçma bulan insanlar olmasını izle, sana göre yanlış kararlar almasına tanık ol
vallahi kadına gün yüzü göstermemişiz. Öyle çok sevgi dolu bir ilişkimiz de yok zaten..bence annem çocuk doğurmasa, sevgili kocasiyla kendi hayatını yaşasa çok daha mutlu bir kadın olabilirdi. Şimdi ablam evlendi, ben kendi halimde yaşıyorum . Annem otuzlu ve kırklı yaşlarından çok daha mutlu,çok daha rahat bir kadın , çocuk stresi olmayınca
Ama iste Türkiye'de yaşamak, her kadının bir çocuk doğurma zorunluluğu hissetmesi...
Ben de 31 yaşındayım, yengeç burcuyum. Doğru adam olduğuna emin olursam evlenirim, üç tane çocuk yapabilirim, ya da hiç evlenmem geze geze ömrümü harcarim, ya da koruyucu annelik yaparım... Hiçbir planım yok açıkçası. Hayat ne getirirse bir şekilde keyif almaya calisacagim