Bende aynı senin gibiyim. Hiç arkadaşım dostum Yok. Üst komşu yeni taşındı, daha kadının adını bile bilmiyorum. Dün baktım benim karşı komşuya elinde pastayla gelmiş. Şok oldum. Acaba sorun bendemi ya. Ben de çok girişken değilim. Vıcık vıcık ilişkileri sevmiyorum. Bazen yalnızlıktan sıkılıyorum. Derdimi anlatacak kimsem yokKızlar bende haksızlığa ve saygısızlığa gelememe gibi bir huy var. Asiyim biraz. Hep arkadaşlıklarım kısa süreli oluyor. Hiç uzun süreli güvenebileceğim derdimi sevincimi paylaşabileceğim kimsem yok. Birde çok kırılganım birinin yanlışını görünce soğuyorum kendimi çekiyorum. Bazen bir insanın muhabbetine çok ihtiyacım oluyor ama çevremde kimse yok, bir buçuk senedir evliyim. Evim uzak merkeze burda kimseyi tanımıyorum. Bir kaç arkadaşım var evet am telefonla sadece görüşme olunca ister istemez ara açılıyor. En son ki çalıştığım iş arkadaşlarım işten çıktığım İçin ara açıldı yine. O beni aramadı bende onu aramam muhabbetleri… yani işin Aslı sağlıklı sağlıklı dostluklar edinebilmek için var mı bir yolu. Sorun bende mi anlamıyorum. Ben biraz ağırbaşlıyım. Dedikoduyu çok sevmiyorum bu da insanları sıkıyor sanırım. Ya da yalnızlık güzel mi. Böyle mi devam etmeliyim?
Dostları bir hatasında silen tiplerdensiniz demek ki. Malesef ben de öyleyim ama törpülemeye çalışıyorum bu yönümü.Kızlar bende haksızlığa ve saygısızlığa gelememe gibi bir huy var. Asiyim biraz. Hep arkadaşlıklarım kısa süreli oluyor. Hiç uzun süreli güvenebileceğim derdimi sevincimi paylaşabileceğim kimsem yok. Birde çok kırılganım birinin yanlışını görünce soğuyorum kendimi çekiyorum. Bazen bir insanın muhabbetine çok ihtiyacım oluyor ama çevremde kimse yok, bir buçuk senedir evliyim. Evim uzak merkeze burda kimseyi tanımıyorum. Bir kaç arkadaşım var evet am telefonla sadece görüşme olunca ister istemez ara açılıyor. En son ki çalıştığım iş arkadaşlarım işten çıktığım İçin ara açıldı yine. O beni aramadı bende onu aramam muhabbetleri… yani işin Aslı sağlıklı sağlıklı dostluklar edinebilmek için var mı bir yolu. Sorun bende mi anlamıyorum. Ben biraz ağırbaşlıyım. Dedikoduyu çok sevmiyorum bu da insanları sıkıyor sanırım. Ya da yalnızlık güzel mi. Böyle mi devam etmeliyim?
Kesinlikle katiliyorum.... yalnizlik tabiki arada uzaklasip herkesten herseyden kafa dinlemekse okay . Ama hiç arkadaşin olmamasi çok kötü. Insan sosyal bir varliktir. Konusmak dertlesmek karsi gorusten dinlemek çok faydalidirda bana ornegin bir kız arkadaşımın verdigi taktik bir çok konuda kâr ettirdi. Yalnizliklik uzun vadede hiç iyi bir şey değil.İnsan ilişkilerinde başarısız insanların züğürt tesellisidir "yalnızlık güzeldir" cümlesi. Yalnızlığın nesi güzel ayol? İnsana insan lazım iki çift laf edebileceği, birlikte güleceği,gezeceği,ağlayacağı insan.. Bir yöntemi yok bunun ama öncelikle anlayışlı ve samimi (içi dışı bir anlamında samimi) olmanız lazım ki karşınızdaki insanlar da size öyle olsun
Düşman kör nisancidir ama dost bilir nerden vuracaginiDostunun başarılarıyla mutlu olan, mutsuzluğundan haz almayan “dost.” bana hiç denk gelmedi. Bir kaç tane arkadaşımı bunların dışında tutabilirim, ama inanın onlar da “arkadaş” sıfatında kaldığı için… “Dost.” olup, her şeyini paylaştığında insanlar değişmeye başlıyor bir süre sonra, zaaflarını o kadar iyi yönetiyor ki, seni manipüle ediyor, saygısızlaşıyor ve çirkinleşiyor. Çok az bir azınlık var “gerçek dost.” diyebileceğimiz, onları da bulmak mesele. Karşına çıksa bile rol mü yapıyor, gerçek mi anlamak güç. Hayatımda kallavi 4 tane dost kazığı yedim, benim hatalarım yok mudur? Elbette var. Ama kimsenin canını bilerek, isteyerek yakmam. Fakat bunlardan 2 tanesi, bilerek ve isteyerek öyle büyük canımı yaktı ki, insanlığa olan inancımı yeni yeni toparlıyorum. Ölmemi istedi, zor bir durumdayken beni manipüle ederek, intihar etmem gerektiğinin sinyallerini verdi. Allah’tan ondan zekiyim de ne bok yemeye çalıştığını çok geç olmadan fark ettim, sorunumu da aslanlar gibi kendim çözdüm.
Yani demem o ki; bazen dost dediğiniz insanlar, öyle şeyler yapıyor ki, inanın düşmanınız bile yapmaz. Benim de şu an hayatımda dostum diyebileceğim kimse yok, ama yaşadıklarımdan sonra, arkadaşlık yetiyor. Kimse her derdimi bilmesin zaten, kalbime ağır gelenleri günlüğüme yazıyorum, buraya yazıyorum, hiç kesmezse psikologa anlatırım.
Ama insanlara sınırlarınızı kaldırırsanız, çok çirkinleşebiliyorlar. Hem de çok
Ay evet ayol diken üzerinde gibiBana zor bir insan gibi geldiniz. Kimse sıkıntılı, sinirli ve sürekli acaba alınır mı diye düşündüğü insanla görüşmez.
Dost olduğunu düşünerek duvarları kaldırdığımızda hadler aşılıyor gerçekten bazen. Ben de dost kazığı yemiş biri olarak söyleyebilirm ki arkadaşlık daha iyi. Zaten gerçek dost çok zor bulunur.Dostunun başarılarıyla mutlu olan, mutsuzluğundan haz almayan “dost.” bana hiç denk gelmedi. Bir kaç tane arkadaşımı bunların dışında tutabilirim, ama inanın onlar da “arkadaş” sıfatında kaldığı için… “Dost.” olup, her şeyini paylaştığında insanlar değişmeye başlıyor bir süre sonra, zaaflarını o kadar iyi yönetiyor ki, seni manipüle ediyor, saygısızlaşıyor ve çirkinleşiyor. Çok az bir azınlık var “gerçek dost.” diyebileceğimiz, onları da bulmak mesele. Karşına çıksa bile rol mü yapıyor, gerçek mi anlamak güç. Hayatımda kallavi 4 tane dost kazığı yedim, benim hatalarım yok mudur? Elbette var. Ama kimsenin canını bilerek, isteyerek yakmam. Fakat bunlardan 2 tanesi, bilerek ve isteyerek öyle büyük canımı yaktı ki, insanlığa olan inancımı yeni yeni toparlıyorum. Ölmemi istedi, zor bir durumdayken beni manipüle ederek, intihar etmem gerektiğinin sinyallerini verdi. Allah’tan ondan zekiyim de ne bok yemeye çalıştığını çok geç olmadan fark ettim, sorunumu da aslanlar gibi kendim çözdüm.
Yani demem o ki; bazen dost dediğiniz insanlar, öyle şeyler yapıyor ki, inanın düşmanınız bile yapmaz. Benim de şu an hayatımda dostum diyebileceğim kimse yok, ama yaşadıklarımdan sonra, arkadaşlık yetiyor. Kimse her derdimi bilmesin zaten, kalbime ağır gelenleri günlüğüme yazıyorum, buraya yazıyorum, hiç kesmezse psikologa anlatırım.
Ama insanlara sınırlarınızı kaldırırsanız, çok çirkinleşebiliyorlar. Hem de çok
Buna imzamı atarım. Bende 3 farklı kişiyle bu durumu yaşadım. Bir kişi çok zarar verdi kendi hayatında bir şeye yaramadığından.Dostunun başarılarıyla mutlu olan, mutsuzluğundan haz almayan “dost.” bana hiç denk gelmedi. Bir kaç tane arkadaşımı bunların dışında tutabilirim, ama inanın onlar da “arkadaş” sıfatında kaldığı için… “Dost.” olup, her şeyini paylaştığında insanlar değişmeye başlıyor bir süre sonra, zaaflarını o kadar iyi yönetiyor ki, seni manipüle ediyor, saygısızlaşıyor ve çirkinleşiyor. Çok az bir azınlık var “gerçek dost.” diyebileceğimiz, onları da bulmak mesele. Karşına çıksa bile rol mü yapıyor, gerçek mi anlamak güç. Hayatımda kallavi 4 tane dost kazığı yedim, benim hatalarım yok mudur? Elbette var. Ama kimsenin canını bilerek, isteyerek yakmam. Fakat bunlardan 2 tanesi, bilerek ve isteyerek öyle büyük canımı yaktı ki, insanlığa olan inancımı yeni yeni toparlıyorum. Ölmemi istedi, zor bir durumdayken beni manipüle ederek, intihar etmem gerektiğinin sinyallerini verdi. Allah’tan ondan zekiyim de ne bok yemeye çalıştığını çok geç olmadan fark ettim, sorunumu da aslanlar gibi kendim çözdüm.
Yani demem o ki; bazen dost dediğiniz insanlar, öyle şeyler yapıyor ki, inanın düşmanınız bile yapmaz. Benim de şu an hayatımda dostum diyebileceğim kimse yok, ama yaşadıklarımdan sonra, arkadaşlık yetiyor. Kimse her derdimi bilmesin zaten, kalbime ağır gelenleri günlüğüme yazıyorum, buraya yazıyorum, hiç kesmezse psikologa anlatırım.
Ama insanlara sınırlarınızı kaldırırsanız, çok çirkinleşebiliyorlar. Hem de çok
Öyle yapınca da alışıyorlar. Hep benden bekliyorsun sonra hissediyorumHep karşıdan beklemek çok sağlıklı değil bir kere. Görüşmek istiyorsanız siz arayın plan yapın . Nasılsın müsait misin bi yerde kahve içelim mi veya bu hafta müsait olduğun zaman varsa bana bekliyorum mutlaka gibi .
Ve hiç kimse dört dörtlük değil , unutmayın ki siz de değilsiniz .
İnsanları gerçekten severseniz hatalarıyla seçmelisiniz bazı şeyleri görmezden gelmek bazen iyidir . Çok büyük yanlışlar saygısızlık olmadıktan sonra dostlukların bitmesini saçma buluyorum ben
kafanı dinle miss gibiiKızlar bende haksızlığa ve saygısızlığa gelememe gibi bir huy var. Asiyim biraz. Hep arkadaşlıklarım kısa süreli oluyor. Hiç uzun süreli güvenebileceğim derdimi sevincimi paylaşabileceğim kimsem yok. Birde çok kırılganım birinin yanlışını görünce soğuyorum kendimi çekiyorum. Bazen bir insanın muhabbetine çok ihtiyacım oluyor ama çevremde kimse yok, bir buçuk senedir evliyim. Evim uzak merkeze burda kimseyi tanımıyorum. Bir kaç arkadaşım var evet am telefonla sadece görüşme olunca ister istemez ara açılıyor. En son ki çalıştığım iş arkadaşlarım işten çıktığım İçin ara açıldı yine. O beni aramadı bende onu aramam muhabbetleri… yani işin Aslı sağlıklı sağlıklı dostluklar edinebilmek için var mı bir yolu. Sorun bende mi anlamıyorum. Ben biraz ağırbaşlıyım. Dedikoduyu çok sevmiyorum bu da insanları sıkıyor sanırım. Ya da yalnızlık güzel mi. Böyle mi devam etmeliyim?
Çevremde insan yok şuan bunları denem için. Karşıma çıkan insanlara karşı bunları deniyeceğimSoğuk insanlar pek sevilmez biraz kendinizi zorlayin insanlarin sevdigi yönlerini kesfedin onlar hakkinda birşeyler yapin onlar hakkinda.konusun hem sizin icinde iyi olur ilgi alaniniz disindaki seylerle kendinizi daha fazla gelistirebilirsiniz
2 tanecik var. Onlarda çalışıyor telefonla bile ayda üç dört kere anca konuşuyorumdur. Ama evet bana ağır gelen şeyler bazılarına basit. Örneğin bir doktor arkadaşım vardı insanlara hep mahlukat derdi bana aynı şekilde. Ben bunu garip ve aşşalayacı bulurdum mesela. En sonunda dayanamadım çıkardım hayatımdan. Hoşlanmadığımı söylediğim halde devam etti. Rahatsız olduğum bir yerde de duramıyorum iştehiçbir hatayı affetmiyorsunuz, herşeye kırılıyorsunuz ama aynı zamanda asisiniz yani kırılganlığınızı sert bir şekile yansıtıyorsunuz, haksızlığa gelemiyorsunuz ama bu haksızlık kime göre neye göre belki de hiç düşünmüyorsunuz, belki de başkaları için basit lafları siz büyük saygısızlık olarak algılıyorsunuz..
ben bu "ben hiçbir şeye tamah etmem, gerekirse yalnız kalırım" modunu sağlıklı bulmuyorum. insana insan gerek. ve bir insan bu derece yalnızsa bence sorun ondadır.
10larca arkadaşınız olması gerekmez ama 1 tane olsun arkadaşınız yoksa burada dönüp kendinize bakmanız lazım.
Bende öyle düşünüyordum hem ama bir yerde sonra insan kendini kötü hissediyor. Yani birde alem de yok. Miras davasına herkes birbirine girdi. Kuzenler falan. Belki aile içi yalnızlıkta eklenince böyle hissettimBence yanizlik muhtesemmmmm
doktorlar hayattan bezdi biraz tolere etseydiniz iyi olurdu2 tanecik var. Onlarda çalışıyor telefonla bile ayda üç dört kere anca konuşuyorumdur. Ama evet bana ağır gelen şeyler bazılarına basit. Örneğin bir doktor arkadaşım vardı insanlara hep mahlukat derdi bana aynı şekilde. Ben bunu garip ve aşşalayacı bulurdum mesela. En sonunda dayanamadım çıkardım hayatımdan. Hoşlanmadığımı söylediğim halde devam etti. Rahatsız olduğum bir yerde de duramıyorum işte
2 tanecik var. Onlarda çalışıyor telefonla bile ayda üç dört kere anca konuşuyorumdur. Ama evet bana ağır gelen şeyler bazılarına basit. Örneğin bir doktor arkadaşım vardı insanlara hep mahlukat derdi bana aynı şekilde. Ben bunu garip ve aşşalayacı bulurdum mesela. En sonunda dayanamadım çıkardım hayatımdan. Hoşlanmadığımı söylediğim halde devam etti. Rahatsız olduğum bir yerde de duramıyorum işte
Evet hemen itiyor beni insanların yanlışı. Çünkü ben insanlara özen gösteriyorum hep iyi davranıyorum. Haliyle aynısını bekliyorum sanırım. Yani herkes kibar ve anlayışlı olsa ne olurdu kiİnsanlar mükemmel değil, siz de mükemmel değilsiniz. Tabiki hatalar yanlışlar oluyor. Ama siz hemen soguyorsaniz yada iletişimi kesiyorsaniz olacağı bu. Kimse bu şekilde arkadaş olmak istemez. Beklentilerinizi değiştirebilirsiniz.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?