ilk işimden evime hemen hemen 15-20 gün boyunca ağlayarak dönüyordum.
hem de sokaklarda
iyi bir eğitimim vardı ancak mezun olduğum sene finans sektöründe yaşanan krizden dolayı 1 sene de işsiz oturmuştum evde.
iş bulmak için denemediğim yol kalmamıştı. elden cv. bile dağıtıyorduk arkadaşımla, büyük firmaların danışma bölümlerine gidip :)
sonra iş buldum, ama ilk 15-20 gün her gün ağlama krizleri.
sonra alışıyor insan.
kıdemli olmaya başladıkça iş yerinde.
insanlar gelip sana bir şeyler sormaya başlayınca, senden sonra işe alınan birileri olunca.
evde oturmaktan sıkılır hale geliyorsun.
he ben artık evde olmak istiyorum , oğluma evime yeterince vakit ayıramadığımı düşünüyorum ama bekarken çok zevkliydi çalışmak :)