- Konu Sahibi Herdaimgunes
-
- #1
Çok samimi ilişki kurmamak lazım sınır belirlemek önemli tabi bazıları sınır mınır dinlemiyor azı işyerlerinde gerçekten samimi dostluk kurulamıyor özellikle daha büyük çok çalışan olan yerlerdeHiç böyle hissettiğiniz oldu mu? Yorucu, kırıcı insanlardan koşarak uzaklaşmak istediğiniz anlar? Herşeye burnunu sokabileceğini zanneden, açık sözlülük kisvesi altında sürekli laf sokan, kibirli, iletişime kapalı, bencil insanlardan yoruldum. Alıp başımı bir dağ başına falan kaçmak istiyorum. Tam olarak hissettiğim şey bu.
İş yerimdeki kendini sırf kıdemli diye birşey sanan aptallardan, herşeyin tek doğrusu kendinin bildiğini sananlardan öyle bıktım ki insan görmek istemiyorum artık. Mesela örnek veriyim dün çok yoğun yorucu bir nöbet geçirdim. Hastalar ayrı sorunlu (gerçekten hasta olanları tenzih ediyorum) hasta yakınları ayrı sorunlu, personeller ayrı sorunlu bazıları gerçekten kötü kalpliler ya bir teşekkür çok mu zor? Annesine saatlerce bakım vermişim ilgilenmişim başından ayrılmamışım bir teşekkürü geç dediğim gibi beklemiyorum ama üstüne onca emeğimin karşılığında şikayet edip ret verip gitmişler. O kadar bozuldum ki anlatamam. Sonra başka bir hasta daha aldım o hastayı acil servise teslim ederken personel istedim iyi hoş muhabbet ediyor benimle (tanımıyorum bu arada) bana evli misin çocuğun var mı bilmem ne sorular soruyor var dedim bir oğlum ? Ya diyo keşke kız olsaymış kızlar daha tatlı. İyiki oğlum olmuş iyiki onu doğurmuşum dedim suratını astı.
Bende mi problem var insanlar mı sorunlu cidden artık beynim kaldırmıyor. Çok yorgun hissediyorum. Mesleğimi seviyorum ama insanlardan çok bunaldım. Hangi birini anlatayım bilmiyorum sorun sadece iş yeride değil çevremdeki herkes çok yorucu. Umarım kendimi anlatabilmişimdir birileri beni yargılamadan anlar. Hissettiklerim normal mi yoksa bende sorun mu var anlayamıyorum.
Zaten sayılı arkadaşlarım vardır akrabalarımla çok iletişim kurmam kurarsam da aynı bu şekil pişman ederler. Neden herşey bu kadar zor anlayamıyorum. Sen edebinden susunca onlar kendi susturdum sanıyor"Dünya hassas kalpler için cehennemdir" lafı o kadar doğru ki. İnsanlarla iletişim bana da bazen çok zor geliyor. Onları kırmayayım, üzmeyeyim dedikçe onların benim duygularımı hiç önemsememeleri, değer vermemeleri. Dedikodumu yapıp sonra hiçbir şey olmamış gibi yüzüme gülmeleri. Bunlar beni o kadar yıpratıyor ki. O yüzden çevremde hep az ve öz insan tutarım.
Bende tayin bekliyorum çok az kaldı istifa etmem imkansız bazen ücretsiz izne ayrılmak istiyorum am maddi şartlarım uygun değil maalesefAçıkçası ben kendi kabuğuma çekildim. Dediğiniz gibi bende acil ortamından, çalışma ortamındaki insan ilişkilerinden ve canım çıkana kadar gece gündüz çalışmaktan bıkıp istifa dahi ettim. Şuan sınava hazırlanıyorum hatta. Diğer ikili ilişkilere gelecek olursam da kimseden bir beklentiye girmemek en doğrusu geliyor. Azıcık aşım, kaygısız başım hesabı.
Eşimle, evinle ilgileniyorum. Ailemle ve arkadaşlarımla arada telefonda görüşüyorum. Şuan o kadar asgari bir insan ilişkisi içerisindeyim ki anlatamam. İlaç gibi geldi. İlerde yaşarsam eğer bugünlerimi arayacağım için tadını çıkarıyorum bende.
Evet büyük bir araştırma hastanesindeyim hayatımda verdiğim en kötü tercihti (eşimin işi nedeniyle o da isteyerek değil)Çok samimi ilişki kurmamak lazım sınır belirlemek önemli tabi bazıları sınır mınır dinlemiyor azı işyerlerinde gerçekten samimi dostluk kurulamıyor özellikle daha büyük çok çalışan olan yerlerde
Çok üzücü değil mi… kimse kendini düzeltmeye çalışmıyor nasılsa karşıdaki kendini suçlu hissederİnanın birçok insan aynı şekilde yaşıyor, enteresan olan artık anlam veremediğimiz bu duruma sonunda ,"bendemi sorun acaba" diyiliyor...
Çok iyi anlıyorum. Rabbim güç, kuvvet versin. Sabır diyip mücadeleye devam.Bende tayin bekliyorum çok az kaldı istifa etmem imkansız bazen ücretsiz izne ayrılmak istiyorum am maddi şartlarım uygun değil maalesef
Ah siz bile başa çıkamıyorsanız biz kime nasıl anlatalım kendimizi. Eşimle de harika anlaşıyoruz diyemem ara ara patlamalar yaşıyoruz o da yoruyor beniPsikoloji mezunuyum ama insan ilişkilerinden olduğu kadar insanlara da olan inancımı kaybettiğim için çok alakasız bi meslekte kariyerimi sürdürüyorum. Bence günümüzde çok çok Pollyanna olmak lazım insan ilişkilerinden keyif almak için. Erkek haliyle bile regl ağrısıyla ilgili atıp tutan iş arkadaşları mı dersin sana uzmanı olduğun konuda X2 uzmanlık taslayanlar mı? Uğraşmak zor, uğraşmaya mecal bulmak daha zor. Sevdikleriniz yanınızdaysa güvendiğiniz birkaç kişi varsa yeter de artar bile.
Keşke böyle bir şansım olsaydı direk bırakırdım ama şartlarım el vermiyor. Tayin hakkıma az kaldı onu bekliyorum. Daha küçük daha mütevazi şehirlerde daha mutlu olacakmışım gibi geliyorİnsanın olduğu her yerde illaki pürüz olur. Çünkü nefs taşıyoruz. Diğer canlılardan farklıyız. Ne yazık ki insan dışındaki farklılar birbirlerine ağır gelmezsen Bizler birbizimize ağır geliyoruz. Huzursuz ortamda durmam. Hep kaçarım. Çok da faydasını gördüm. İşim de mutsuz muyum sonunu düşünmeden ayrıldım.
Amin inşallahÇok iyi anlıyorum. Rabbim güç, kuvvet versin. Sabır diyip mücadeleye devam.
İnsan olmayı çok yücelttiğinizden oluyo bunlar. İnsan dediğiniz ne ki, bilişsel becerileri az buçuk gelişti diye kendini parçası olduğu gezegenin efendisi zannedecek kadar had hudud bilmez, baş parmağını efektif kullanabilen bi primat en nihayetinde.Hiç böyle hissettiğiniz oldu mu? Yorucu, kırıcı insanlardan koşarak uzaklaşmak istediğiniz anlar? Herşeye burnunu sokabileceğini zanneden, açık sözlülük kisvesi altında sürekli laf sokan, kibirli, iletişime kapalı, bencil insanlardan yoruldum. Alıp başımı bir dağ başına falan kaçmak istiyorum. Tam olarak hissettiğim şey bu.
İş yerimdeki kendini sırf kıdemli diye birşey sanan aptallardan, herşeyin tek doğrusu kendinin bildiğini sananlardan öyle bıktım ki insan görmek istemiyorum artık. Mesela örnek veriyim dün çok yoğun yorucu bir nöbet geçirdim. Hastalar ayrı sorunlu (gerçekten hasta olanları tenzih ediyorum) hasta yakınları ayrı sorunlu, personeller ayrı sorunlu bazıları gerçekten kötü kalpliler ya bir teşekkür çok mu zor? Annesine saatlerce bakım vermişim ilgilenmişim başından ayrılmamışım bir teşekkürü geç dediğim gibi beklemiyorum ama üstüne onca emeğimin karşılığında şikayet edip ret verip gitmişler. O kadar bozuldum ki anlatamam. Sonra başka bir hasta daha aldım o hastayı acil servise teslim ederken personel istedim iyi hoş muhabbet ediyor benimle (tanımıyorum bu arada) bana evli misin çocuğun var mı bilmem ne sorular soruyor var dedim bir oğlum ? Ya diyo keşke kız olsaymış kızlar daha tatlı. İyiki oğlum olmuş iyiki onu doğurmuşum dedim suratını astı.
Bende mi problem var insanlar mı sorunlu cidden artık beynim kaldırmıyor. Çok yorgun hissediyorum. Mesleğimi seviyorum ama insanlardan çok bunaldım. Hangi birini anlatayım bilmiyorum sorun sadece iş yeride değil çevremdeki herkes çok yorucu. Umarım kendimi anlatabilmişimdir birileri beni yargılamadan anlar. Hissettiklerim normal mi yoksa bende sorun mu var anlayamıyorum.
Ben içe dönük bir insanım diyemiyorum, insanların samimiyetsizliğinden dolayı içe dönük bir insan oldum diyorum. İşim gereği çok fazla insanla muhatap oluyorum ve yüzümde sürekli bir maske var, insanların yapmacık tavırlarına karşı bende bir maske takıp öyle davranıyorum artık . Gülümsüyorum ama "ne halt olduğunu biliyorum" gülümsemesi. Keşke kendimize sadece sevdiklerimizin olduğu bir dünya kurabilsek.Zaten sayılı arkadaşlarım vardır akrabalarımla çok iletişim kurmam kurarsam da aynı bu şekil pişman ederler. Neden herşey bu kadar zor anlayamıyorum. Sen edebinden susunca onlar kendi susturdum sanıyor
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?