Hiç böyle hissettiğiniz oldu mu? Yorucu, kırıcı insanlardan koşarak uzaklaşmak istediğiniz anlar? Herşeye burnunu sokabileceğini zanneden, açık sözlülük kisvesi altında sürekli laf sokan, kibirli, iletişime kapalı, bencil insanlardan yoruldum. Alıp başımı bir dağ başına falan kaçmak istiyorum. Tam olarak hissettiğim şey bu.
İş yerimdeki kendini sırf kıdemli diye birşey sanan aptallardan, herşeyin tek doğrusu kendinin bildiğini sananlardan öyle bıktım ki insan görmek istemiyorum artık. Mesela örnek veriyim dün çok yoğun yorucu bir nöbet geçirdim. Hastalar ayrı sorunlu (gerçekten hasta olanları tenzih ediyorum) hasta yakınları ayrı sorunlu, personeller ayrı sorunlu bazıları gerçekten kötü kalpliler ya bir teşekkür çok mu zor? Annesine saatlerce bakım vermişim ilgilenmişim başından ayrılmamışım bir teşekkürü geç dediğim gibi beklemiyorum ama üstüne onca emeğimin karşılığında şikayet edip ret verip gitmişler. O kadar bozuldum ki anlatamam. Sonra başka bir hasta daha aldım o hastayı acil servise teslim ederken personel istedim iyi hoş muhabbet ediyor benimle (tanımıyorum bu arada) bana evli misin çocuğun var mı bilmem ne sorular soruyor var dedim bir oğlum ? Ya diyo keşke kız olsaymış kızlar daha tatlı. İyiki oğlum olmuş iyiki onu doğurmuşum dedim suratını astı.
Bende mi problem var insanlar mı sorunlu cidden artık beynim kaldırmıyor. Çok yorgun hissediyorum. Mesleğimi seviyorum ama insanlardan çok bunaldım. Hangi birini anlatayım bilmiyorum sorun sadece iş yeride değil çevremdeki herkes çok yorucu. Umarım kendimi anlatabilmişimdir birileri beni yargılamadan anlar. Hissettiklerim normal mi yoksa bende sorun mu var anlayamıyorum.