Arkadaşlar öncelikle bu uzun yazımı okuyup olumlu ya da olumsuz cevaplar verdiğiniz için hepinize ayrı ayrı teşekkür ederim.
Önce son durumumu anlatayım.O gün babamlar gelmedi.Arayıp bir sinirle söylediğimi,sorun kalmadığını anlattım.Eşim de o gün kızımı alıp geldi görümcemlerden.Bir şey dediler mi diye sordum '' Sen karışma demişler eşime.Bu Ekes'le bizim aramızda. ''
Enişte gerçekten kaydetmiş konuşmalarımızı.Benim ve eşimin msn adreslerine atmış birde.Dinledim inanın benim yaptığım bi saygısızlık yok.Aksine habi '' Enişte 1 dakika dinlermisin '' deyip durmuşum neredeyse 10-15 kere.Ama teli kapatırken '' Niye bu kadar yalnızsınız çok belli '' demişim evet.Zaten onlarda bu kelimeme takılmış durumda...Onun dışında bir hakaret yok.
Görümcem annemi aramış,ağlamış.Benim terbiyesizce davrandığımı,kardeşini de benide artık hayatlarından sildiğini söylemiş.Ki hele hele benim görümcemle asla ters bi konuşmam olmadı.Teli suratıma kapattığı gibi kaldı onunla konuşmalarımız....Sonra eşimi aramış,onada ağlamış.'' Ablan olarak beni korumadın '' gibi laflar etmiş.
Eşim mi ? O kadar yaşadığım olayları gördü şimdiye kadar.Bir kez olsun ağzımı açıp laf etmiş değilimdir ailesine.Hep kendi kendime kızar,kendi kendime yaparım.Ama onlara asla hissettirmem.Bu tepkime çok şaşırdı belli.İlk kez karşılık vermeme şaşırdı.Üzüldü,üzüldük....Bende kötüyüm şu anda...Öyle gerginliğe,laf dalaşına alışkın değilim ben.Yapmam,yapmazdım.Ama oldu işte...
Eşim Sen bilirsin diyor şimdi,görüşmek istemezsen görüşme.Ama ben pişmanlık yaşıyorum galiba.Keşke yaşanmasaydı böyle bi olay...Şimdi de içim içimi yiyor.Gerginliğe hiç gelemiyorum.
Annem bir çiçek yaptırın ve gidin diyor.Küçük olarak özür dileyin.Fevri davrandım,yanlış anladım,konuyu kapatalım de diyor.Arada benim de aklıma geliyor ama bu yalnız kalma lafı çok dokunmuş enişteye.İkide bir diyormuşki,o benim açıklarımı yüzüme vurdu diyormuş. Offfffff
Bu arada hepinizin yazılarını okudum.Aklımda kalanlara da yazmak istiyorum.
ÇALIŞMAYACAKSIN O ZAMAN demiş bir arkadaşım.Etrafında çalışan annelerin hepsine sor,sana bu kadar emin yanıt veriyorum,hepsi de çalışmayıp,çocuğunun başında olmak isteyen annelerdir.Hiç bir anne daha 2 yaşındaki çocuğunu,sabahın soğuğunda kaldırıp,başkasına emanet ederek işe gitmek istemez.
EMANET EDİYORSAN KARIŞMAYACAKSIN demiş bir arkadaşım.Gayet tabi...Şahsen ben kendim bile bozulurum bana emaet bırakılan çocuğa zırt pırt karışılmasından.Ama içim içimi yer akşama kadar,terledimi,yedimi,burnu aktımı diye doğru.Ama aradığımda sormam bunları hiç.Karışmam.İçimi yediğimle kalırım.
BIRAKTIĞIN KİŞİNİN PLANI BOZULMAZ,GİDECEĞİ YERE KARIŞILMAZ demiş bir arkadaşım.Ben planını bozmadım.Zaten kızım kayınvalidem de olduğu süre içinde kayınvalidem ve halalarıyla gider,gezer,eş-dost oturmalarına giderler,ben bunlara karışmam asla.Görümcemin kızımı alıp alıp çıktığı çok olmuştur kayınvalidemden.Ben şimdiye kadar hiç bir şey söylemiş insan değilim.O gün gerçekten hastaydı ve ben akşamdan arayıp ablama planın olup olmadığını sormuştum.
MADDİ DURUMUN YOKSA DOĞURMAYACAKSIN demiş bir arkadaşım....Hayat her zaman güzel yüzünü göstermiyor sana canım.Evlendiğimde bende çalışmıyordum.Evdeydim.Eşimin kazancı gayet iyi yetiyordu.Büyük bi inşaat firmasında çalışıyordu ve aldığı ücret gerçekten hatırı sayılır bi paraydı.Kızım doğdu sonra.Ben 1 buçuk yıl kızımın yanında kalabildim.İnşaat firması bir anda bitti.Ortakların biri,diğerini dolandırdı.Ve altında bi ton borçla kapandı şirket.Eşim 1 ay evde kaldı.O günleri hatırlamak bile istemiyorum.Şimdi çalışıyor çok şükür.Ama olmadı.Bu sefer ki maaşı hem kira,hem geçime yetmedi.Ben de çalışmak zorunda kaldım.Bunu söylemek istiyorum.Hayatın neler getireceği hiç ama hiç belli olmuyor.Hele hele özel sektördeysen.....Hayatında sıralama diye bir şey olmuyor çünkü...