istemediğim gebelik

kafadar · Bugün 12:06

Biliyorum birçok kişi beni yargılayacak ama kendimi kontrol edemiyorum. 10 ay önce ikinci evliliğimi yaptım. İlk evliliğimden 2 kızım var 22 ve 14 yaşlarında. Ben 41 yaşımdayım. İlk evliliğimi çok severek yapmıştım 19 yıl sürdürebildim çocuklarım için bekledim dayandım. Aldatmaların şiddetin ardı arkası kesilmedi. Sancılı süreçler sonunda nihayet boşanabildim ve tam kendimi buldum işim mesleğim derken karşıma mantığıma çok uyan bir kişi çıktı iyi de biriydi. Aynı yaştaydık ve hiç evlenmemişti. Hatta tanıştığımız sıralar çocuk isteğinden bahsetmişti ve ben sırf bu sebeple defalarca ayrılmıştım. Çocuk istemiyordum bunu biliyordu. Her seferinde gelip beni ikna etmeye çalışmıştı türlü mantıklı açıklamalar vaadler de bulunarak. Aslında hiç istemedim ama hayat şartları ailem çevrem her şey beni ona itti. Yine çok düşünceli ayrıl barış ayların sonunda evlendik. Evlendik ama içimdeki bu çocuk meselesini hiç atamadım çünkü istemiyordum. Yani ben zaten çok küçük yaşta anne oldum birlikte büyüdük kızlarımla ve onlar benim her şeyim. Şimdi tam kendimi buldum derken yapamazdım ekstra bir sorumluluk alacak halim her şeye sıfırdan başlama mecalim yoktu. Bunları eşimle de konuştum ve fark ettim ki anlamıyo. Hatta başka sıkıntılar da fark ettim eşime dair ama görmezden geldim çünkü daha beteriyle yıllarca yaşamıştım. Bu 10 aylık süre içinde düşünüp çocuk istemediğimi söylediğim anda da boşanma meselesi açılıyordu. Boşanmaya yeltendik bir çok defa yine aileler şartlar vs ket vurdu. Sonuç olarak hep bir bahaneyle ertelediğim bu düşünce için artık kaçış yolum kalmamıştı artık eşim ciddi ciddi istiyor en ufacık istemediğimi fark ettiği durumda psikolojik baskı tavır altında kalıyordum. Tamam dedim. Ve ilk denemede kaldım. Şuan 4 haftalık hamileyim. Kabullenirim sanmıştım isterim sanmıştım ama yok , günlerdir ben ben değilim. Hayat bitti gibi hissediyorum. Hatta düşsün istiyorum o kadar istemiyorum ki. Elimde değil, kendimi suçluyorum sürekli sorguluyorum yani bu alışılacak birşey değil ki yapamıcam galiba ve hayatım yine altüst olacak.
Akıl akıldan üstündür düşünceleriniz benim için önemli lütfen kırıcı yorum yapmayın. Hayat bazen öyle yerlere yönleniyor ki kontrol edemiyorsunuz.

Umberlee · Bugün 12:13

kafadar .!.:
Biliyorum birçok kişi beni yargılayacak ama kendimi kontrol edemiyorum. 10 ay önce ikinci evliliğimi yaptım. İlk evliliğimden 2 kızım var 22 ve 14 yaşlarında. Ben 41 yaşımdayım. İlk evliliğimi çok severek yapmıştım 19 yıl sürdürebildim çocuklarım için bekledim dayandım. Aldatmaların şiddetin ardı arkası kesilmedi. Sancılı süreçler sonunda nihayet boşanabildim ve tam kendimi buldum işim mesleğim derken karşıma mantığıma çok uyan bir kişi çıktı iyi de biriydi. Aynı yaştaydık ve hiç evlenmemişti. Hatta tanıştığımız sıralar çocuk isteğinden bahsetmişti ve ben sırf bu sebeple defalarca ayrılmıştım. Çocuk istemiyordum bunu biliyordu. Her seferinde gelip beni ikna etmeye çalışmıştı türlü mantıklı açıklamalar vaadler de bulunarak. Aslında hiç istemedim ama hayat şartları ailem çevrem her şey beni ona itti. Yine çok düşünceli ayrıl barış ayların sonunda evlendik. Evlendik ama içimdeki bu çocuk meselesini hiç atamadım çünkü istemiyordum. Yani ben zaten çok küçük yaşta anne oldum birlikte büyüdük kızlarımla ve onlar benim her şeyim. Şimdi tam kendimi buldum derken yapamazdım ekstra bir sorumluluk alacak halim her şeye sıfırdan başlama mecalim yoktu. Bunları eşimle de konuştum ve fark ettim ki anlamıyo. Hatta başka sıkıntılar da fark ettim eşime dair ama görmezden geldim çünkü daha beteriyle yıllarca yaşamıştım. Bu 10 aylık süre içinde düşünüp çocuk istemediğimi söylediğim anda da boşanma meselesi açılıyordu. Boşanmaya yeltendik bir çok defa yine aileler şartlar vs ket vurdu. Sonuç olarak hep bir bahaneyle ertelediğim bu düşünce için artık kaçış yolum kalmamıştı artık eşim ciddi ciddi istiyor en ufacık istemediğimi fark ettiği durumda psikolojik baskı tavır altında kalıyordum. Tamam dedim. Ve ilk denemede kaldım. Şuan 4 haftalık hamileyim. Kabullenirim sanmıştım isterim sanmıştım ama yok , günlerdir ben ben değilim. Hayat bitti gibi hissediyorum. Hatta düşsün istiyorum o kadar istemiyorum ki. Elimde değil, kendimi suçluyorum sürekli sorguluyorum yani bu alışılacak birşey değil ki yapamıcam galiba ve hayatım yine altüst olacak.
Akıl akıldan üstündür düşünceleriniz benim için önemli lütfen kırıcı yorum yapmayın. Hayat bazen öyle yerlere yönleniyor ki kontrol edemiyorsunuz.

Yooo hayatın sizi bir yere sürüklediği yok, o sizin kendi sürüklenmeniz.
Yahu saç boyası değil ki bu, boyatmak istemiyorum ama bir deneyeyim olmadı kendi rengine boyarım diyesiniz.
Çocuk bu. İkna olmuş, sevişmiş ve hamile kalmışsınız. Şimdi de ay yok istemiyorum demek nedir?
Ne yaparsınız bilmem ama 41 yaşında bir kadını kimse bir yere yönlendiremez. Aldığınız kararın sonuçlarına katlanacak olan sizsiniz.

Blanc12 · Bugün 12:13

Yani başka bir konuda daha yazmıştim burada da aynı yorumu yapıcam çocuk isteyenler yada çoğu olanlar çocuksuz kişiler ile evlenmemelidir bana göre. Ama yapacak bir şey yok çocuk istemiyorsan eşinizle konuşacaksınız. Doğurmaya karar verirseniz de dünyanın sonu değil o pisikolojiden çıkın.

akrephanim · Bugün 12:15

Bu kadar istemiyorsanız ve boşanmakla tehdit ediliyorsanız aldırın ve boşanın madem ama yok ben göze alamam diyorsanız da doğurun ve evliliğinize devam edin. Dünyanın sonu değil, yaşınız genç. Evet kötü bir tecrübeniz olmuş ama sonuçta bile isteye hamile kalmışsınız. Evliliğinizde bir sorun yoksa bu bebek size nefes olur. Sizi canlandırır bence.

Bibibella · Bugün 12:18

Nasıl sizin bir daha anne olmamak hakkınızsa eşinizin baba opma hakkı ve ilk kez evlenmiyecektiniz bunların hepsi bahame yok öyle oldu böyle oldu hepsi bahane

ben eşimle sevgilikten beri istemediğimi söyledim ve asla kabul etmedim yapmadımda benim çocuğumda yok eşim istiyor olsaydı illa evlenmezdim oda benle evlenmezdi muhtemelen

Pembekoala35 · Bugün 12:18

Büyük konuşmayayim ama bazı kadınları anlamıyorum.bosanmissiniz zor bela kurtulmussunuz hemen koşa koşa neden ikinci evlilik.oyle bişey yaptınız bari şartları uyan biriyle olsaydınız. size vereceğim tek tavsiye bebeği doğurun başka da bi söz bulamıyorum.bu arada içimden bı his bu çocuk doğsun bosanacaksiniz diyor

Khomyuk · Bugün 12:27

Yaşıtız neredeyse. Ben bu yaştan sonra başa dönemezdim ki çocuğum daha. 8 yaşında. Oğlum 20 yaşına gelse tekrar büyütemezdim. Ama hiç baba olmamış bir adam istediği kadar ısrar etsin evlenmezdim.
Bile bile yapıp sonra ağlamak çok ilginç.
Adam çocuksuz çocuk isteyecek belli. Neden yani?

Puxhu · Bugün 12:31

Ay ne garip insanlarsınız ya
Zaten istemiyormuşsunuz sırf kocanız istiyor diye hamile kaldınız.
Elalem baskısı yüzünden boşanmadınız ama istemediğiniz bi çocuğu dünyaya getirerek ömür boyu ona yük olduğunu hissettirmeyi göze aldınız.
Akıl teraziniz yanlış tartıyor

TheQueeninthenorth · Bugün 12:32

Yahu bunlar çok önemli konular. Kaç yaşına gelmiş insanlarsınız.hadi ilk evliliğinizde toydunuz, gençtiniz. 2.evlilikte ayakların yere basması, mantığın ağır gelmesi gerekir. Hiç mi konuşmadınız çocuk sahibi olma mevzusunu? 2.evlilikte denklik çok daha önemli. Ne iyi adammış deyip evlenilir mi, bakalım hayattan beklentileriniz bir mi, ortak paydalarınız var mı hiç mi bakmadınız? Baba olmak istemek onun hakkı, siz de tekrar anne olmak istememekte haklısınız. Zor bir durum ama şu bir gerçek ki, taraflardan biri bile ebeveyn olmak istemese bence çocuk yapılmamalı.

ssusam · Bugün 12:32

Eğer maddi durumumuz kötü değilse sorunlarınız sadece çocuk istemek veya istememek üstüneyse durumu kabul edip mutlu olmayı deneyin. Tabi eşinizin iyi bir baba olacağından eminseniz. Anne olmamak sizin hakkınız ama baba olmak da eşinizin hakkı bu saatten sonra sizinle ayrılıp başkası ile hayat kurup çocuk istemesi pek mümkün olmaz. Keşke çocuk konusunu netleştirip o şekilde evlenseydiniz

Bissunicole · Bugün 12:32

İşiniz gücünüz varsa neden ve nasıl ket vuruyorlar anlamadım. Aldırın, heriften de ayrılın.

gisla · Bugün 12:37

Sırf boşanmam daha zor olsun diye yapmışsın işte

Led_BiR_Vele_DisTiri · Bugün 12:41

41 yasında kadınsınız çocuk istemiyorsanız yapmamanız gerekirdi.
Adam da ayrılmak istiyorsa ayrılsaydınız madem.
Ne saçma şey.
Seviş, hamile kal.
Sonra istemedigime karar verdim.
İyi de bu bir çocuk, pazardaki meyve degil.

sorusormayageldim1905 · Bugün 12:48

İstemediğiniz çocuğu doğurmayın tabi. En doğal hakkınız. Devlet de 10. Haftaya kadar bu hakkı vermiş. Diğer konulardaki sonuçlarına da katlanacaksınız artık, yapacak bir şey yok. Korunmamışsınız. Ya herro ya merro.

Dreamies · Bugün 12:57

kafadar .!.:
Biliyorum birçok kişi beni yargılayacak ama kendimi kontrol edemiyorum. 10 ay önce ikinci evliliğimi yaptım. İlk evliliğimden 2 kızım var 22 ve 14 yaşlarında. Ben 41 yaşımdayım. İlk evliliğimi çok severek yapmıştım 19 yıl sürdürebildim çocuklarım için bekledim dayandım. Aldatmaların şiddetin ardı arkası kesilmedi. Sancılı süreçler sonunda nihayet boşanabildim ve tam kendimi buldum işim mesleğim derken karşıma mantığıma çok uyan bir kişi çıktı iyi de biriydi. Aynı yaştaydık ve hiç evlenmemişti. Hatta tanıştığımız sıralar çocuk isteğinden bahsetmişti ve ben sırf bu sebeple defalarca ayrılmıştım. Çocuk istemiyordum bunu biliyordu. Her seferinde gelip beni ikna etmeye çalışmıştı türlü mantıklı açıklamalar vaadler de bulunarak. Aslında hiç istemedim ama hayat şartları ailem çevrem her şey beni ona itti. Yine çok düşünceli ayrıl barış ayların sonunda evlendik. Evlendik ama içimdeki bu çocuk meselesini hiç atamadım çünkü istemiyordum. Yani ben zaten çok küçük yaşta anne oldum birlikte büyüdük kızlarımla ve onlar benim her şeyim. Şimdi tam kendimi buldum derken yapamazdım ekstra bir sorumluluk alacak halim her şeye sıfırdan başlama mecalim yoktu. Bunları eşimle de konuştum ve fark ettim ki anlamıyo. Hatta başka sıkıntılar da fark ettim eşime dair ama görmezden geldim çünkü daha beteriyle yıllarca yaşamıştım. Bu 10 aylık süre içinde düşünüp çocuk istemediğimi söylediğim anda da boşanma meselesi açılıyordu. Boşanmaya yeltendik bir çok defa yine aileler şartlar vs ket vurdu. Sonuç olarak hep bir bahaneyle ertelediğim bu düşünce için artık kaçış yolum kalmamıştı artık eşim ciddi ciddi istiyor en ufacık istemediğimi fark ettiği durumda psikolojik baskı tavır altında kalıyordum. Tamam dedim. Ve ilk denemede kaldım. Şuan 4 haftalık hamileyim. Kabullenirim sanmıştım isterim sanmıştım ama yok , günlerdir ben ben değilim. Hayat bitti gibi hissediyorum. Hatta düşsün istiyorum o kadar istemiyorum ki. Elimde değil, kendimi suçluyorum sürekli sorguluyorum yani bu alışılacak birşey değil ki yapamıcam galiba ve hayatım yine altüst olacak.
Akıl akıldan üstündür düşünceleriniz benim için önemli lütfen kırıcı yorum yapmayın. Hayat bazen öyle yerlere yönleniyor ki kontrol edemiyorsunuz.

Kocaman kadinsin seçimlerinizin sorumlulugunu alın bir zahmet her gelen bin tane bahane siraliyor. Madem çocuk istemiyordun niye isteyen adamla evleniyorsun? Anlasamadigin adamla niye devam ediyorsun? Niye yani??? Çocuğu ne yaparsın bilmem de bu adamla 10 ayda kaç kere boşanma noktasına gelmişsin o çocuğun başıni yakma adamdan da ayrıl.

Cocuklarin büyümüş rahat edecegin zamanda şu yaşadığın saçmalıklara bak. Adam istiyor diye çocuk mu yapılır ya ne garip insanlarsiniz.

Miyom varmış onu bahane et bir sekilde hallet bence. Şuursuzca yaşamaya da son ver

cileklipasta95 · Bugün 13:01

kafadar .!.:
Biliyorum birçok kişi beni yargılayacak ama kendimi kontrol edemiyorum. 10 ay önce ikinci evliliğimi yaptım. İlk evliliğimden 2 kızım var 22 ve 14 yaşlarında. Ben 41 yaşımdayım. İlk evliliğimi çok severek yapmıştım 19 yıl sürdürebildim çocuklarım için bekledim dayandım. Aldatmaların şiddetin ardı arkası kesilmedi. Sancılı süreçler sonunda nihayet boşanabildim ve tam kendimi buldum işim mesleğim derken karşıma mantığıma çok uyan bir kişi çıktı iyi de biriydi. Aynı yaştaydık ve hiç evlenmemişti. Hatta tanıştığımız sıralar çocuk isteğinden bahsetmişti ve ben sırf bu sebeple defalarca ayrılmıştım. Çocuk istemiyordum bunu biliyordu. Her seferinde gelip beni ikna etmeye çalışmıştı türlü mantıklı açıklamalar vaadler de bulunarak. Aslında hiç istemedim ama hayat şartları ailem çevrem her şey beni ona itti. Yine çok düşünceli ayrıl barış ayların sonunda evlendik. Evlendik ama içimdeki bu çocuk meselesini hiç atamadım çünkü istemiyordum. Yani ben zaten çok küçük yaşta anne oldum birlikte büyüdük kızlarımla ve onlar benim her şeyim. Şimdi tam kendimi buldum derken yapamazdım ekstra bir sorumluluk alacak halim her şeye sıfırdan başlama mecalim yoktu. Bunları eşimle de konuştum ve fark ettim ki anlamıyo. Hatta başka sıkıntılar da fark ettim eşime dair ama görmezden geldim çünkü daha beteriyle yıllarca yaşamıştım. Bu 10 aylık süre içinde düşünüp çocuk istemediğimi söylediğim anda da boşanma meselesi açılıyordu. Boşanmaya yeltendik bir çok defa yine aileler şartlar vs ket vurdu. Sonuç olarak hep bir bahaneyle ertelediğim bu düşünce için artık kaçış yolum kalmamıştı artık eşim ciddi ciddi istiyor en ufacık istemediğimi fark ettiği durumda psikolojik baskı tavır altında kalıyordum. Tamam dedim. Ve ilk denemede kaldım. Şuan 4 haftalık hamileyim. Kabullenirim sanmıştım isterim sanmıştım ama yok , günlerdir ben ben değilim. Hayat bitti gibi hissediyorum. Hatta düşsün istiyorum o kadar istemiyorum ki. Elimde değil, kendimi suçluyorum sürekli sorguluyorum yani bu alışılacak birşey değil ki yapamıcam galiba ve hayatım yine altüst olacak.
Akıl akıldan üstündür düşünceleriniz benim için önemli lütfen kırıcı yorum yapmayın. Hayat bazen öyle yerlere yönleniyor ki kontrol edemiyorsunuz.

Hayat yönlendirmemiş sizi, kendiniz çocuk istediğini bildiğiniz bi adama yönelip hamile kalmışsınız.. Evlenmemek, başka biriyle evlenmek de bi seçenek olabilirdi..

Muhendoz · Bugün 13:03

Çocuğu düşüren bitkisel biseyler içebilirsiniz kendi kendine düştü dersiniz sonra da ilaçlar korunursunuz olmuyor nasip değilmiş dersiniz

bebekloiding · Bugün 13:04

kafadar .!.:
Biliyorum birçok kişi beni yargılayacak ama kendimi kontrol edemiyorum. 10 ay önce ikinci evliliğimi yaptım. İlk evliliğimden 2 kızım var 22 ve 14 yaşlarında. Ben 41 yaşımdayım. İlk evliliğimi çok severek yapmıştım 19 yıl sürdürebildim çocuklarım için bekledim dayandım. Aldatmaların şiddetin ardı arkası kesilmedi. Sancılı süreçler sonunda nihayet boşanabildim ve tam kendimi buldum işim mesleğim derken karşıma mantığıma çok uyan bir kişi çıktı iyi de biriydi. Aynı yaştaydık ve hiç evlenmemişti. Hatta tanıştığımız sıralar çocuk isteğinden bahsetmişti ve ben sırf bu sebeple defalarca ayrılmıştım. Çocuk istemiyordum bunu biliyordu. Her seferinde gelip beni ikna etmeye çalışmıştı türlü mantıklı açıklamalar vaadler de bulunarak. Aslında hiç istemedim ama hayat şartları ailem çevrem her şey beni ona itti. Yine çok düşünceli ayrıl barış ayların sonunda evlendik. Evlendik ama içimdeki bu çocuk meselesini hiç atamadım çünkü istemiyordum. Yani ben zaten çok küçük yaşta anne oldum birlikte büyüdük kızlarımla ve onlar benim her şeyim. Şimdi tam kendimi buldum derken yapamazdım ekstra bir sorumluluk alacak halim her şeye sıfırdan başlama mecalim yoktu. Bunları eşimle de konuştum ve fark ettim ki anlamıyo. Hatta başka sıkıntılar da fark ettim eşime dair ama görmezden geldim çünkü daha beteriyle yıllarca yaşamıştım. Bu 10 aylık süre içinde düşünüp çocuk istemediğimi söylediğim anda da boşanma meselesi açılıyordu. Boşanmaya yeltendik bir çok defa yine aileler şartlar vs ket vurdu. Sonuç olarak hep bir bahaneyle ertelediğim bu düşünce için artık kaçış yolum kalmamıştı artık eşim ciddi ciddi istiyor en ufacık istemediğimi fark ettiği durumda psikolojik baskı tavır altında kalıyordum. Tamam dedim. Ve ilk denemede kaldım. Şuan 4 haftalık hamileyim. Kabullenirim sanmıştım isterim sanmıştım ama yok , günlerdir ben ben değilim. Hayat bitti gibi hissediyorum. Hatta düşsün istiyorum o kadar istemiyorum ki. Elimde değil, kendimi suçluyorum sürekli sorguluyorum yani bu alışılacak birşey değil ki yapamıcam galiba ve hayatım yine altüst olacak.
Akıl akıldan üstündür düşünceleriniz benim için önemli lütfen kırıcı yorum yapmayın. Hayat bazen öyle yerlere yönleniyor ki kontrol edemiyorsunuz.

Ahahahah ne güzel tamam de hamile kal filmlerdeki gibis jsjsjdjdhd sen ama karşındaki ilk evliliği çocuk olmadigini biliyorsun bekar adamla evlenirsen sendn çocuk ister sen çocuk tadina bakmissin ama o bakmams yani mantiken düşünsen. Çocuklu adam bulur evlenirdin yada böyle tam der hamile kalirsin ama iyi kalmssn he o yasta tamam demeyle tebrik ederim keyfini cikar bence ne güzel işte

Muhendoz · Bugün 13:04

Burada hata adamda ne diye 2 çocuklu bur kadınla evlenirsin ki hem de hiç çocuk istemeyen bir kadın. İstemez tabi ne yapacak kadın çocuğu. Kendi basinj kendisj yakmış adam.

İki çocuklu bir adamla bekar bjr kadın evlense yine aynısını derim böyle evlilikler hiç denk değil birbirine

agustos72 · Bugün 13:05

Başına silah dayayıpmı evlendirdiler, hamile bıraktılar. Saçmasapan bahaneler sıralayıp ağlama şimdi.

istemediğim gebelik

Geçici Olarak Hesap Pasiftir !

Nirvana

Popüler Üye

Aktif Üye

♈🖤

Popüler Üye

Nirvana

Doğarken ağladı insan bu son olsun bu son🎶

Nirvana

Aktif Üye

Nirvana

Aktif Üye

Amaaaan Zırt !

Bebeğimi bekliyorum❤️

meseleleri mesele etmezseniz ortada mesele kalmaz

Aktif Üye

Popüler Üye

🩷🔅

Popüler Üye

Mucizem kızım 💕

Benzer Konular