- Konu Sahibi limoncicegii
-
- #21
İstanbul’da büyüyen biri için maalesef başka şehir zor. Muhtemelen ailesi orada diye eşiniz tepki vermiyordur. İnce ince beynine girmeye çalışın artı yönlerini. Belki zaman içinde onun da fikri değişir.
Anlıyorum, benim eşim de konusunu açınca bile çok sinirleniyor. Beni anlamadığını düşünüyorum...
Doğrudur.
Dönem dönem hepimiz mutsuz oluyoruz,depresyona giriyoruz ama asıl kaynağa inmeli bence.
Ben de şu sıralar iyi değilim ama şükür diyorum,sağlığımız yerinde,sevdiğim adam sağlıklı,ekmek paramızı kazanıyoruz deyip devam ediyorum asılmaya küreklere...
Hayat maalesef bazen ağlıyor bazen gülüyor bize...
Ben sizi cok iyi anladim. Ama iste,ne denir ki,bazen boyle secimler oluyor hayatimizda. En kotusune alismaya da calisiyoruz, hayat cok garip bazen cok guzel bazen de berbat bir hal aliyor. Yarinlarin ne getirecegini bilemezsiniz,o zamana kadar her boslugunuzda İstanbula kosun derim benEvet öğrencilerim ailem fakat her yerde öğrencilerim olabilir... Yani artık eşimin ailesiyle aynı yerde yaşamamızın tesadüf olmadığını düşünmeye başladım. Eşim başını yastığa koyduğunda kafası rahat tüm sevdikleri burada. Kendisi burada büyümüş. Bense her şeyi bırakıp geldim bu bana acı veriyor. Annemi çok özlüyorum mesela ve annem de çok yalnız hissediyorum bunu. Biliyorum İstanbul’da da olsam her gün göremeyeceğim ailemi ama en azından istediğim her an gidebileceğim ya da onlar gelebilecek.
Elimden geleni yapıyorum ama kapılar tamamen kapalı. Zamanında benim yapamadığımı yapıyor. Keşke tüm kapıları kapatsaydım ben de üç yıl önce. Ben gelemem deseydim.İstanbul’da büyüyen biri için maalesef başka şehir zor. Muhtemelen ailesi orada diye eşiniz tepki vermiyordur. İnce ince beynine girmeye çalışın artı yönlerini. Belki zaman içinde onun da fikri değişir.
Ben senin kendini haksızlığa uğramış gibi hissettiğini,esin de sen de başka şehirde yasasaniz bu mutsuzluğu yasamayacagini ve bulunduğun duruma alismak icin daha çok caba harcayacagini düşünüyorum.Sanirim henuz cocuk yok Hafta sonları eğitimleri ,belki yüksek lisans ile İstanbul'a gidip gelmeyi....bu arada da kendini isinle ilgili daha donanımlı hale getirmeyi düşünür müsün?Saydığınız avantajların hepsi var. Fakat İstanbul’un o hareketli hayatı yok tabii. Buralar yazın güzel. Yazları gelmek isterdim buraya.
Dediğim gibi kaç kere geleceğiz dünyaya? Bu kadar mutsuzken kabullenemiyorum. ÇıldıracağımBen kabullenme safhasina gectim.Ama ara ara sinir basmalarim oluyor.En azindan ayda bir gitmek istiyorum.Bazen yalniz gidiyorum.O konuda rahatim.Uzak misiniz istanbula?
Benim de başıma bu geldi. Eşimle farklı şehirlerdeniz. Evlilik öncesi ben senin memleketine gelirim demiştim ilerisi gerisini düşünmeden. Ama şu an pişmanım. Eşime değiştirelim şehri deyince başta kabul ettin diyor. Gerçi çok katı davrandığını söyleyemem çünkü ilerki yıllarda herhangi bir yere atanma durumumuz var, nereye gideceğimiz belli değil ama bende kendi memleketime yakın olmayı tercih ediyorum. Eşlerini ikna edenlerin yazıları varsa bunları dikkatle okuyacağım.Bunun cevabını ben de bilmiyorum. Eşimle iki şehri kıyaslayarak ortak karara varmaya çalışıyorduk ama o hep burayı savunarak konuşuyordu. En baştan asla olmaz ben orda yapamam deseydim bunlar başıma gelmezdi. Çokkkk pişmanım. Ya İstanbul’da kalacaktık ya da buraya gelecektik. Bi şekilde ikna edilmiş oldum. Artık arka planda neler var bilemiyorum
Sanırım ben demek istediğimi anlatamadım.Ben de bu şekilde devam etmeye çalışıyordum hayatıma ama şimdi mutsuzluğumun kaynağını buldum. Sadece ona ulaşmam imkansız. Ya hiçbir şey demeden çekip gideceğim ya da buna katlanacağım. İnsan hayata kaç defa gelir ki?
Ben senin kendini haksızlığa uğramış gibi hissettiğini,esin de sen de başka şehirde yasasaniz bu mutsuzluğu yasamayacagini ve bulunduğun duruma alismak icin daha çok caba harcayacagini düşünüyorum.Sanirim henuz cocuk yok Hafta sonları eğitimleri ,belki yüksek lisans ile İstanbul'a gidip gelmeyi....bu arada da kendini isinle ilgili daha donanımlı hale getirmeyi düşünür müsün?
Tabii ki hayır. Eşimleyken çok mutluyum ama o kadar yani. Eşimin yanında olmadığım anlarım kötü geçiyor. Tüm arkadaşları burada eşimin, benimle değilken de mutlu kendisi bense bu enerjiyi yakalayamıyorum. Gün içinde yorulunca akşam şuraya mı gitsem anneme mi gitsem böyle bir seçeneğim yok. Eşimin var, onun da olmasın o zaman. Kıskanıyorum. Kayınvalidem iyi bir insandır ama bu konuda o da yardımcı olmuyor. Annesine çok yakın oturuyor. Kendisi kızı ve annesiyle sık sık görüşüyor. Ben yapayalnız hissediyorum. Normal değil mi hislerim? Arkadaşlarım var burada benim de ama hepsi annesine yakın oturuyor onları bile görmek istemiyorumSanırım ben demek istediğimi anlatamadım.
Bu kadar derin mutsuzluk yaşıyorsanız eşinizle başbaşa kaldığınızda hiç mi eğlenmiyorsunuz,mutsuzluk kaynağını unutmuyorsunuz?
Tüm hayatınız bunu düşünmekle,surat asmakla mı geçiyor?
Ben yüksek lisansı veya mesleki gelişim/hizmet içi kursu fikrini oradan biraz uzaklaşabilmenize eşinin ve onun ailesinin direnç göstermemesi için bir sebep sunabilmek icin söyledim canim.Cunku bu saatten sonra tasinmaniza bir "sebep" sunmaniz gerekecektir.Yuksek lisans bu sebep arayışlarına çok güzel bir bahane olacaktır.Evet bu öneriyi de sundum. İkimizin ailesinin de olmadığı arada bir şehre taşınalım. Kabul etmedi... Şu an bırakın yüksek lisans yapmayı yemek bile yemek istemiyorum. Okuldan gelince sadece yatıyorum. Tamamen saldım kendimi hiçbir şey yapmak içimden gelmiyor.
Seni anliyorum canim.Tabii ki hayır. Eşimleyken çok mutluyum ama o kadar yani. Eşimin yanında olmadığım anlarım kötü geçiyor. Tüm arkadaşları burada eşimin, benimle değilken de mutlu kendisi bense bu enerjiyi yakalayamıyorum. Gün içinde yorulunca akşam şuraya mı gitsem anneme mi gitsem böyle bir seçeneğim yok. Eşimin var, onun da olmasın o zaman. Kıskanıyorum. Kayınvalidem iyi bir insandır ama bu konuda o da yardımcı olmuyor. Annesine çok yakın oturuyor. Kendisi kızı ve annesiyle sık sık görüşüyor. Ben yapayalnız hissediyorum. Normal değil mi hislerim? Arkadaşlarım var burada benim de ama hepsi annesine yakın oturuyor onları bile görmek istemiyorum
Tabii ki hayır. Eşimleyken çok mutluyum ama o kadar yani. Eşimin yanında olmadığım anlarım kötü geçiyor. Tüm arkadaşları burada eşimin, benimle değilken de mutlu kendisi bense bu enerjiyi yakalayamıyorum. Gün içinde yorulunca akşam şuraya mı gitsem anneme mi gitsem böyle bir seçeneğim yok. Eşimin var, onun da olmasın o zaman. Kıskanıyorum. Kayınvalidem iyi bir insandır ama bu konuda o da yardımcı olmuyor. Annesine çok yakın oturuyor. Kendisi kızı ve annesiyle sık sık görüşüyor. Ben yapayalnız hissediyorum. Normal değil mi hislerim? Arkadaşlarım var burada benim de ama hepsi annesine yakın oturuyor onları bile görmek istemiyorum
Tabii ki hayır. Eşimleyken çok mutluyum ama o kadar yani. Eşimin yanında olmadığım anlarım kötü geçiyor. Tüm arkadaşları burada eşimin, benimle değilken de mutlu kendisi bense bu enerjiyi yakalayamıyorum. Gün içinde yorulunca akşam şuraya mı gitsem anneme mi gitsem böyle bir seçeneğim yok. Eşimin var, onun da olmasın o zaman. Kıskanıyorum. Kayınvalidem iyi bir insandır ama bu konuda o da yardımcı olmuyor. Annesine çok yakın oturuyor. Kendisi kızı ve annesiyle sık sık görüşüyor. Ben yapayalnız hissediyorum. Normal değil mi hislerim? Arkadaşlarım var burada benim de ama hepsi annesine yakın oturuyor onları bile görmek istemiyorum
Evet anlıyorum ama bence eşim gidip gelmeye razı olur. Taşınmaz. Bu arada hamileyim bir süre böyle bir şey yapamayacağım. Bebeğim doğduğunda izinde olacağım. Doğduktan bir süre sonra İstanbul’a gidip biraz kalmayı düşünüyorum. Özlüyorsalar gelip görsünler ben kaç yıldır gelip gidiyorum. Nasılsa burada olsam da tüm gün yapayalnız olacağım.Ben yüksek lisansı veya mesleki gelişim/hizmet içi kursu fikrini oradan biraz uzaklaşabilmenize eşinin ve onun ailesinin direnç göstermemesi için bir sebep sunabilmek icin söyledim canim.Cunku bu saatten sonra tasinmaniza bir "sebep" sunmaniz gerekecektir.Yuksek lisans bu sebep arayışlarına çok güzel bir bahane olacaktır.
Annenize uzak mı yaşıyorsunuz bilmiyorum ama benim durumumda olan çoğu kadının hissedeceği şeyi hissediyorum ben. Tabii ki eşimin arkadaşları arkadaşlarımdır benimkiler de onun. Eve geleceğim için sevinirim vs. Lakin hiçbiri içimdeki anne özleminin yerini dolduramıyor. Belki de bu benimle ilgili bir şeydir bilmiyorum. Sadece mutsuz ve eksik hissediyorum. Bir de şöyle bir durum var çevremdeki herkes ailesiyle yakın yaşıyor. Yani nasıl desem benim gibiler gurbette sayılıyor burada. Ailesinden ayrı olan pek çok kişi olsaydı kendimi daha iyi hissedebilirdim. Arkadaşımla oturup sohbet ederken “Ben de burdan anneme gideceğim.” veya “Annemle buluşacağım.” diyince canım acıyor.Normal mi bilemedim.
Herkesin aile hayatı o kadar farklı ki.
Gün içinde yorulunca akşam eve gideceğiz diye seviniriz mesela biz.
Annelere de gitsek,arkadaşlarla da görüşsek 1,2 saat takılıp döneriz evimize biz. Zaten ayrı gayrı olmayız,onun arkadaşları artık benim de arkadaşlarımdır. Benim arkadaşlarım da onun arkadaşlarıdır.
Dışarıdaki hayatı çok sevmeyiz,eşimle başbaşa daha mutluyuz.
Yani biz küçük şehirde de yaşasaydık farklı olmazdı yani. Sosyal hayata,hobilere vaktimiz kalmıyor.
İlk mesajımda da söylediğim gibi sağlıklı olduğumuza ve ekmek paramızı kazanabildiğimize şükredip yaşamaya çalışıyoruz.
Seni anliyorum canim.
Ben de bunum "sevmedigin ulkede yasamak" versiyonunu yasiyorum. :)
Oglumun daha iyi bir egitim almasi icin (evet ortak karardi ama) daha cok esimin istegiyle yurtdisina geldik. Ikimizin de ailesi Turkiyede kaldi.
Burda cevresi, ailesi, esi dostu olanlara ozeniyorum ben de. Yalnizlik zor. Aliskanliklardan vazgecmek zor. Siz de durum biraz daha farkli; esinin ailesi yaninizda seninkiler degil. Bunu haksizlik olarak goruyorsun.
Bence mutsuzlugunla ilgili esinle etraflica bir konusma yapabilirsin.
İçimi okudunuz. Ben de bugün evdeyim ve dediğiniz gibi kös kös oturuyorum. Annem evde yalnız kahvaltı yapıyor ben burada ama yakın olsak böyle olmazdı...Cok normal.Bende esim varken mutluyum, cok egleniyorum,guzel geciyor hersey sukurler olsun ama bugun bos gunum mesela.Kendi memleketimde olsam anneme giderdim.Simdi kös kös oturuyorum evde.Gecen h.sonu diger gorev yerimden en yakin kiz arkadaslarim geldi bize kalmaya.Harika bir haftasonu gecirdik.Keske burda olsalar diye hep icimden gecirdim.
Ben anliyorum sizi ya.By duygulari bende yasiyorum cunku.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?