- 18 Haziran 2018
- 13.813
- 23.025
- 348
- Konu Sahibi limoncicegii
-
- #41
Agladınızı eşiniz görmüyor mu görüpte duyarsız mı kalıyor
Yok maalesef. Yine Marmara bölgesindeyim ama küçük bir ilçedeyim.Istanbulda uzun yıllar yasamış kişiler zaten küçük yere gidince çok sıkılıyor.
Siz nerede yaşıyorsunuz ?
Eşinin memleketi dışında baska biryere gitme imkanınız yok mu?
Yani bir bakıma... Bu durumu kabullenip alışmamı bekliyor sessiz kalıyor.Agladınızı eşiniz görmüyor mu görüpte duyarsız mı kalıyor
Hakkında hayırlısı olsun guzelimEvet anlıyorum ama bence eşim gidip gelmeye razı olur. Taşınmaz. Bu arada hamileyim bir süre böyle bir şey yapamayacağım. Bebeğim doğduğunda izinde olacağım. Doğduktan bir süre sonra İstanbul’a gidip biraz kalmayı düşünüyorum. Özlüyorsalar gelip görsünler ben kaç yıldır gelip gidiyorum. Nasılsa burada olsam da tüm gün yapayalnız olacağım.
İyi de iki yıldır alısmamıssınız alısmayacagınızı da biliyor olmalıYani bir bakıma... Bu durumu kabullenip alışmamı bekliyor sessiz kalıyor.
Önce sorunu belirleyin. Ailesi bir şey mi yapıyor size yoksa kıskançlık mı? Kıskançlıksa nerede olsanız mutlu olmayacaksınız. Bu sefer onun ailesi daha çok geldi benimki gelemiyor olur. Bunu çözmeniz lazım.Evet bu öneriyi de sundum. İkimizin ailesinin de olmadığı arada bir şehre taşınalım. Kabul etmedi... Şu an bırakın yüksek lisans yapmayı yemek bile yemek istemiyorum. Okuldan gelince sadece yatıyorum. Tamamen saldım kendimi hiçbir şey yapmak içimden gelmiyor.
Siz "esim bedelli askerlige gitti, aglama krizine girdim" diye konu acmistiniz dimi? :)Senin adına üzüldüm ama en azından eşin de ayrı ve aynı duyguları hissediyorsunuz. Eşinin çok bildiği seninse bilmediğin bir yer değil. Ne tarz bir konuşma yapabilirim?
Hasta sonu vs kaçamak yapsanız İstanbul'a.Yok maalesef. Yine Marmara bölgesindeyim ama küçük bir ilçedeyim.
Haklısınız ben sizi anlıyorum ya da anlamaya çalışıyorum.Annenize uzak mı yaşıyorsunuz bilmiyorum ama benim durumumda olan çoğu kadının hissedeceği şeyi hissediyorum ben. Tabii ki eşimin arkadaşları arkadaşlarımdır benimkiler de onun. Eve geleceğim için sevinirim vs. Lakin hiçbiri içimdeki anne özleminin yerini dolduramıyor. Belki de bu benimle ilgili bir şeydir bilmiyorum. Sadece mutsuz ve eksik hissediyorum. Bir de şöyle bir durum var çevremdeki herkes ailesiyle yakın yaşıyor. Yani nasıl desem benim gibiler gurbette sayılıyor burada. Ailesinden ayrı olan pek çok kişi olsaydı kendimi daha iyi hissedebilirdim. Arkadaşımla oturup sohbet ederken “Ben de burdan anneme gideceğim.” veya “Annemle buluşacağım.” diyince canım acıyor.
Size çok üzüldüm....oyuna getirilmişsiniz eşiniz tarafından..nasıl kandırıldınız...Bunun cevabını ben de arıyorum aslında. Bilmiyorum. Ailemi çok özlüyorum. Bir de ben aileme bu kadar uzakken eşimin ailesinin dibinde olması bana haksızlık gibi geliyor. Kv bile her gün annesinde. Bense yapayalnızım. Bunun haricindeyse burada çok sıkılıyorum. Gerçekten.
aynı dertten muzdaripiz konuyu takipteyim bende.. sen hangi şehirdesin?Herkese merhabalar.
2 yıllık evliyim. Yaşadığım şehir eşimle ikimizin de memleketi fakat şöyle bir durum var eşimin ailesi burada yaşıyor benim ailem İstanbul’da. Buraya yerleşme kararını 3 yıl önce yarım saat gibi kısa bir sürede aldık. Laf ağzımdan çıkmış oldu (tamam deyişim) ve tamam dediğim andan beri pişmanlık yaşıyorum. Karar verdikten 2-3 gün sonra bile eşime vaz mı geçsek falan diyordum. Hep mutsuz oldum. Şu anda da çok çok çok mutsuzum burada yaşamak istemiyorum. Pek çok gün ağlıyorum. Günlerim böyle üzülerek geçiyor. Eşimse asla bu konudaki üzüntümü ciddiye almıyor. Ömrümün sonuna kadar burada yaşama fikrini kabul etmemi istiyor. Galiba delireceğim, dayanamıyorum artık.
Lütfen fikir verin hayat bana çekilmez geliyor artık çok mutsuzum.
İstanbul’a geri dönmek istiyorum, şu an yaşadığım yer çok küçük ve sıkıcı. Bunalıma girdim...
aah ah ben dogma buyume İstanbulluyum. Evlenince sehir degistirdim. Ama dedigin gibi bir durum oluyor. Eskiden rahat rahat gidip uzun uzun geziyordum da simdi bebek oldu birak ist.u evden cikamiyorum soguk usur durmaz disarda diye.Evet, öğretmenim. Çevrem de oluştu burda ama ne yaparsam yapayım hiç mutlu değilim. İstanbul’a arada bir gidiyoruz, gerçekten yaşadığımı hissediyorum. Dönünce yine bunalım halleri.
cocugunuz olunca o yalnizligi daha cok hissedeceksiniz, herkese annesi gelip yemegini yapar, kizim uyusun iki dinlensin ben bebege bakayim der, siz aksama kadar neye yetiseceginizi sasirir durumda olacaksiniz ya da kv.den yardim isteyeceksiniz bazen... Aynisini yasadigim icin biliyorum. Gerci ben ist.a bile donsem annem hayatta degil. Cocuk olunca hic aglamadigim kadar agladim yalnizligima, yardimsizligima, nazlanacak bir annem olmadigina, o yuzden ben anliyorum sizi hatta daha zorunu yasiyorum, 15 gun bile gelip kalma şansi yok sonucta benimkinin...Tabii ki hayır. Eşimleyken çok mutluyum ama o kadar yani. Eşimin yanında olmadığım anlarım kötü geçiyor. Tüm arkadaşları burada eşimin, benimle değilken de mutlu kendisi bense bu enerjiyi yakalayamıyorum. Gün içinde yorulunca akşam şuraya mı gitsem anneme mi gitsem böyle bir seçeneğim yok. Eşimin var, onun da olmasın o zaman. Kıskanıyorum. Kayınvalidem iyi bir insandır ama bu konuda o da yardımcı olmuyor. Annesine çok yakın oturuyor. Kendisi kızı ve annesiyle sık sık görüşüyor. Ben yapayalnız hissediyorum. Normal değil mi hislerim? Arkadaşlarım var burada benim de ama hepsi annesine yakın oturuyor onları bile görmek istemiyorum
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?