sana sımsıkı sarılmak ısterdımHer şeyden ve herkesten tiksiniyorum.
Hiçbir şey yapmak istemiyorum.
Son evre kanserim.
Çok ağır Radyoterapi aldım.
Aylardır yemek yiyemiyorum. 20 kilo verdim.
Su içerken bile canım acıyor.
Bir kulağım duymuyor. Duymadığım için insanlarla konuşmak işkence. Sesimi de ayarlayamıyorum.
Hayatta hiçbir şey için hiç kimseye muhtaç olmak istemeyen bir insandım. Şimdi her şey için herkese muhtaç hale geldim.
Eşim beni sağa sola götürüyor. Kendim gidemediğimden, araba kullanamadığımdan değil... mesela onun tanıdığı biri bize yardımcı olacak, onla gitmem gerekiyor. Veya kemoterapi almaya giderken yanımda geliyor.
Ve kendisi İnternet akıllı telefon bağımlısı. Kafasını telefondan bir saniye kaldırmıyor.
Gece 4 ten önce yatmıyor. Sabah kalkamıyor. Kaldırınca bana bağırıyor. Kapris hakaret çekiyorum. Sabah gitmemiz gereken yere öğlen 3 te gidiyoruz veya ertelemek zorunda kalıyoruz.
Ona hiç güvenim kalmadı. Ona ihtiyacım olduğu zaman beni yarıyolda bıralacağına eminim artık.
Tedavim çok ÇOOK maliyetli. Ailelerimiz bir miktar verdiler. Suyunu çekmek üzere. İşe gidemiyorum. İşyerim her şeyde önüme taş koymaya çalışıyor.
Eşim savruk biri asla evde yemez. İyi kazanıyor ama yarısı dışarıda yemeye gidiyor.
Ailemde bana destek olacak kimse yok.
Kendimi çok yalnız, çok zavallı hissediyorum.
Bir de belki çocuk yaparız diye embriyo dondurmuştuk. Eminim çocuk yapsak ve ben ölsem çocuk sabaha dek ağlasa kalkıp da bakmaz uyanamadın diye.
Varsa yoksa akıllı telefon, whatsapp, saçma sapan forum siteleri ekşi sözlük falan, aptal aptal hayatta onu yüzlerce defa üzmüş arkadaşları.
Bir an önce ölüp bütün bunlardan kurtulmak istiyorum. Bunu gerçekten istiyorum.
Ama eminim ki allah bana acılı ve uzun süreçli bir ölüm verecek....
Mutsuzluğum sonsuz.
İyi olmayı isteyip kıçına tekmeyi basın. Bu ne ya. Kafasına bi tane çakıp napıyon len zırto burası soytarılık yeri mi diyesim geldi. Doktorun hemşiren falan uyarmıyo mu bu öküzü. Hay Allah ın cezası merhametsiz insan zorrr zor.Valla artık vefa eksikliği mi. Merhametsizlik mi. Düşüncesizlik mi... olgun olmamak mı? Şımarıklık mı.
Neredeyse 40 yaşında adam. Saatlerce nasıl uyanamaz. Benim aklım almıyor artık. Benim kaprisimin çekileceği yerde ben kpris çekiyorun çocuk gibi hem de. Üç yaşında çocuğa iki kere kalk desen kalkar.
Kemoterapide o kafasını telefondan kaldırmazken etraftaki insanlar yardım etti bana oturup kalkmama. Tuvalete gidecektim ortada yoktu kendi başıma kalktım, serumu aldım elime, gittim. Tabi bir kolumda damar yolu oturmak kalkmak giyinmek mesele. Yolda dönerken yakaladı. kordidorda 80 kişinin önünde bağırıyor bana. Neden ondan önden yürüyormuşum onu delirtecek miymişim. Yatağa geri geldik hemşirenin çağrılması gerek serumu başlatması için. Tabii hemen vıınn gitti en uzaktaki koltuğa otırdu telefona gömüldü. Hemşireye yine ben seslendim hayvan gibi şiş boğazım çıkmayan sesimle.
Ben ona seslenseymişim bana yardım edermiş hep. Millet hastasının dibinden ayrılmıyor, ben 10 metre öteye ona seslenecekmişim bana yardım et diye. Sağdaki soldaki hasta yakınları yardım ettiler sağolsunlar.
Öleyim de rahat rahat sonsuza dek telefonla oynasın, sabaha dek nette takılsın gerçekten bunu istiyorum.
Allah şifalar nasip eylesin en azından eşinin gerçek yüzünü gördün hayata dik durup kanseri yenip o adamın kıçına tekmeyi basmalısın son evre diye bir şey Yok sonlar başlangıçtır o son evre senin başlangıcın olmalıHer şeyden ve herkesten tiksiniyorum.
Hiçbir şey yapmak istemiyorum.
Son evre kanserim.
Çok ağır Radyoterapi aldım.
Aylardır yemek yiyemiyorum. 20 kilo verdim.
Su içerken bile canım acıyor.
Bir kulağım duymuyor. Duymadığım için insanlarla konuşmak işkence. Sesimi de ayarlayamıyorum.
Hayatta hiçbir şey için hiç kimseye muhtaç olmak istemeyen bir insandım. Şimdi her şey için herkese muhtaç hale geldim.
Eşim beni sağa sola götürüyor. Kendim gidemediğimden, araba kullanamadığımdan değil... mesela onun tanıdığı biri bize yardımcı olacak, onla gitmem gerekiyor. Veya kemoterapi almaya giderken yanımda geliyor.
Ve kendisi İnternet akıllı telefon bağımlısı. Kafasını telefondan bir saniye kaldırmıyor.
Gece 4 ten önce yatmıyor. Sabah kalkamıyor. Kaldırınca bana bağırıyor. Kapris hakaret çekiyorum. Sabah gitmemiz gereken yere öğlen 3 te gidiyoruz veya ertelemek zorunda kalıyoruz.
Ona hiç güvenim kalmadı. Ona ihtiyacım olduğu zaman beni yarıyolda bıralacağına eminim artık.
Tedavim çok ÇOOK maliyetli. Ailelerimiz bir miktar verdiler. Suyunu çekmek üzere. İşe gidemiyorum. İşyerim her şeyde önüme taş koymaya çalışıyor.
Eşim savruk biri asla evde yemez. İyi kazanıyor ama yarısı dışarıda yemeye gidiyor.
Ailemde bana destek olacak kimse yok.
Kendimi çok yalnız, çok zavallı hissediyorum.
Bir de belki çocuk yaparız diye embriyo dondurmuştuk. Eminim çocuk yapsak ve ben ölsem çocuk sabaha dek ağlasa kalkıp da bakmaz uyanamadın diye.
Varsa yoksa akıllı telefon, whatsapp, saçma sapan forum siteleri ekşi sözlük falan, aptal aptal hayatta onu yüzlerce defa üzmüş arkadaşları.
Bir an önce ölüp bütün bunlardan kurtulmak istiyorum. Bunu gerçekten istiyorum.
Ama eminim ki allah bana acılı ve uzun süreçli bir ölüm verecek....
Mutsuzluğum sonsuz.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?