Çok doluyum...Uzatmıcam..uzatınca çoğunuz okumuyorsunuz yada bazen yanlış anlaşılıyor...Ben bu adamı seviyorum maddi manevi zorluğa rağmen ara ara boşanmak istesemde sevdiğim için hiç yapamadım hep geri döndüm..Hatta artık kavgalarda bak iyi karar ver sonra kendin tıpış tıpış dönüyosun diyo..Çok iğrenç konuşmaları var hiç kaldırılmayacak...Yeri geliyo o iğrençliklerine bende iğrençlikle karşılık veriyorum suçlu tabi ki ben oluyorum...Sakinde kalsam, onun gibi kendimi kaybetsemde bi sonuca varamıyoruz...Yani bu adamın aileside kavgacı alışmış ağır konuşmaya bizim evimizde aynı ailesinin evi gibi huzursuz oldu...Evlendiğimizden beri böyle...Ama çok seviyor beni biliyorum bende onu..Başkasından duydum mu diyorum ki yahu bu kadar memnun değilsin hala sevgiden bahsediyosun diyorum...Kendimde aynısını yapıyorum..Aileme dönsem yenilmişim gibi hissedicem çalışmıyorum etraf neder ne iş bulurum bi daha kime güvenirim nasıl severim nasıl alışırım...Bunları düşündüğüm de bile korku geliyo içime gerçeği nasıl hissettirir acaba diyorum...Hele başkasıyla görürsem ya o mutlu olur ben çok üzülürsem? İnsanlar bana vah zavallı derse...(kafamdaki en olumsuzları söylüyorum bu ara hep böyle şeyler dönüyor kafamda)Zaten anksiyete korkularla boğuşuyorum kaldırabilir miyim çok pişman olur muyum...Arada sıkışıyorum boğuluyorum hergünm nerdeyse ağlayarak dualarla geçiyor..Biri çıksa beni anlayan atlıcam boynuna öyle çaresiz hissediyorum...Ailem çok düzgün kardeşlerim yanımda olurlar biliyorum ama niye sıkışık arada hissediyorum kendimi ben???