Eski konularımı bilenler vardır. O yüzden direkt konuya girmek istiyorum.
Doğum öncesi ve sonrası yaşadığım sıkıntılardan dolayı çocuğuma ilk iki ay kayınvalidem bakmıştı. Sonrasında da ben zorlanarak da olsa kendim bakmaya başladım. Oğlum sekiz aylık olunca ve benim de raporum bitince çalışmaya başlamak zorunda kaldım. Bu süreçte çocuğum için kreş mi evde bakıcı mı uygun olur derken eşim her iki durum için de çocuğun çok küçük olduğunu söyledi. Ailelerimizle konuştuk; 1 yaşını doldurana kadar dönüşümlü olarak bakacaklardı. Biz de bu zaman aralığında kreş - bakıcı araştırıp karar verecektik. Kurban Bayramı dönüşü kayınvalidemi aldık geldik. ( Bu arada ailelerimiz bizden farklı bir şehirde. Ve bizim yaşadığımız şehire yaklaşık 12 saat mesafede.) Kayınpederim gelmek istemedi, sıkılırım dayanamam diyerek; ama aklımız hep orada haliyle. Kayınvalidemden sonra da annem gelip kalacak ve aynı durum babam için de gerçekleşecek. Bu da can sıkıcı bir durum ama asıl sorun geldiğimizden beri kayınvalidemin sürekli olarak ben çocuğu alıp giderim evimde bakar büyütürüm demesi. Önceleri açıklayarak olmayacağını, dayanamayacağımı ifade ederek izin vermeyeceğimi belirttim. Ama bu durum sürmeye devam etti. Hatta eşim de bu konuda annesiyle aynı fikirde. Bir evlat anne babasından ayrı büyür mü ya? Bunu nasıl düşünebiliyorlar, aklım almıyor. Dün de konu açıldı, yok kreşler çok pahalıymış, çocuk çok küçükmüş; bu zamanda bakıcıya güven de olmazmış vs vs. Çocuğumun iyiliğini düşündükleri için söylüyor olabilirler, ama ben başka bir çocuk daha doğuramayacağım için çocuğumun benden ayrı yerde büyümesini istemiyorum. Ve dün de bu konudaki en sert konuşmamı gerçekleştirerek çocuğumun benden ayrı büyümesini istemediğimi ifade ettim. Ama bu konuda tek kaldığım için çok sıkıldım ve daraldım. Buraya yazmak istedim.
Okuduğunuz için teşekkür ederim.