Merhaba bayanlar,
ben yeni üye oldum ve bu da ilk başlığım. daha önce açıldımı bilmiyorum.
Kayınvalidem çok tatlı birisi ama evlilikten birkaç ay sonra soğumaya başladım. anormalmiyim bilmiyorum çünkü gerçekten hiç bir kötülüğü yoktur. sadece bazı lafları ve davranışları beni rahatsız ediyor.
Ben yurtdışından geldim gelin oldum ve çok uğraştım eşimin kültürüne adapte olabilmek için. yemeklerinden saygı gösterişlerine kadar herşey farklı bizden.
-kayınvalidemde hep şöyle yap böyle yap diye nasihat verirdi, öyle alıştı öyle gidiyor.
---yeri bile silerken bezi nasıl sıkmam gerektiğini gösterir, süpürürken şöyle durma böyle dur der. bazen çok bunalıyorum patlayacakmış gibi oluyorum.
onlarda kalıyoruz bazen hafta sonları (eskiden 3gece kadar, artık allahtan daha az kalıyoruz) ve gerçekten bunalıyorum. keşke herkes gibi bizde sadece çay içmeye gidip kendi evimize gelsek. hep burda kalın diyorlar.
her zaman aramamızı ister. kendi annemi bile ayda 2 defa ararken kendisiyle hergün konuşacak bişey bulamıyorum ama bigün aramayınca aramıyor sormuyorsunuz diyor. kendimi zorunlu hissediyorum.
- ek olarak, bir yere gideceğimiz olursa, ne giyeceğimi söyler, makyaj yap der saçını tara der. alışverişe gitsek ne tür kıyafet almam gerektiğini söyler, kuaföre gitsem nasıl kestirmem gerektiğini söyler. hiç konuşmuyorum diye söylenir, açık göz olmamı istiyor kendisi için çok pasif gözüküyormuşum.
-yemek yemem için ısrar eder ayrıca hızlı yememi ister. biraz kilo al der (ki bu benim için artık kilo ver demesiyle aynı tepkiyi yaratıyor).
Aslında kötülüğümü istemiyor biliyorum ama gerçekten çok bunalıyorum. baba evinde bile kimseyi karıştırmıyordum kendi işlerime.
eşime anlatınca gitmek istemediğimi anlamıyor, güven eksikliğinden dolayı sanıyor, büyütüğümü düşünüyor.
hatta annesini haklı buluyor. bütün eşlermi böyle, anneleri hep haklı biz haksız, ne deniliyorsa uymalıyız. niye? onlar bizden büyükler, herşeyin en iyisini biliyorlar.
kendimi kukla gibi hissetiriyor bana. görmek istemiyorum hiç artık. ilerde çocuk olunca daha çok karışacak diye korkuyorum o yüzden çocuk ta istemiyoorum bu yüzden.
Zaten daha nişanlıyken belliydi, ben uzakta olduğum için eşim kendi annesiyle gezdi mobilyacıları. mobilya beğenmişler, hiç benim stilim değil. ağlamıştım sevmediğim eşyaları mı alacağız sırf annen güzel buldu diye. beni annesiyle konuşturup zor durumda bırakmıştı. "buradaki herkes beğendi bitek sen beğenmedin" demişti. bende al demiştim. allahtan eşim daha uygun fiyata mobilya buldu onları almadı.
işte hep böyle devam edecek diye çok korkuyorum. 2 yıl olacak evleneli.
ben yeni üye oldum ve bu da ilk başlığım. daha önce açıldımı bilmiyorum.
Kayınvalidem çok tatlı birisi ama evlilikten birkaç ay sonra soğumaya başladım. anormalmiyim bilmiyorum çünkü gerçekten hiç bir kötülüğü yoktur. sadece bazı lafları ve davranışları beni rahatsız ediyor.
Ben yurtdışından geldim gelin oldum ve çok uğraştım eşimin kültürüne adapte olabilmek için. yemeklerinden saygı gösterişlerine kadar herşey farklı bizden.
-kayınvalidemde hep şöyle yap böyle yap diye nasihat verirdi, öyle alıştı öyle gidiyor.
---yeri bile silerken bezi nasıl sıkmam gerektiğini gösterir, süpürürken şöyle durma böyle dur der. bazen çok bunalıyorum patlayacakmış gibi oluyorum.
onlarda kalıyoruz bazen hafta sonları (eskiden 3gece kadar, artık allahtan daha az kalıyoruz) ve gerçekten bunalıyorum. keşke herkes gibi bizde sadece çay içmeye gidip kendi evimize gelsek. hep burda kalın diyorlar.
her zaman aramamızı ister. kendi annemi bile ayda 2 defa ararken kendisiyle hergün konuşacak bişey bulamıyorum ama bigün aramayınca aramıyor sormuyorsunuz diyor. kendimi zorunlu hissediyorum.
- ek olarak, bir yere gideceğimiz olursa, ne giyeceğimi söyler, makyaj yap der saçını tara der. alışverişe gitsek ne tür kıyafet almam gerektiğini söyler, kuaföre gitsem nasıl kestirmem gerektiğini söyler. hiç konuşmuyorum diye söylenir, açık göz olmamı istiyor kendisi için çok pasif gözüküyormuşum.
-yemek yemem için ısrar eder ayrıca hızlı yememi ister. biraz kilo al der (ki bu benim için artık kilo ver demesiyle aynı tepkiyi yaratıyor).
Aslında kötülüğümü istemiyor biliyorum ama gerçekten çok bunalıyorum. baba evinde bile kimseyi karıştırmıyordum kendi işlerime.
eşime anlatınca gitmek istemediğimi anlamıyor, güven eksikliğinden dolayı sanıyor, büyütüğümü düşünüyor.
hatta annesini haklı buluyor. bütün eşlermi böyle, anneleri hep haklı biz haksız, ne deniliyorsa uymalıyız. niye? onlar bizden büyükler, herşeyin en iyisini biliyorlar.
kendimi kukla gibi hissetiriyor bana. görmek istemiyorum hiç artık. ilerde çocuk olunca daha çok karışacak diye korkuyorum o yüzden çocuk ta istemiyoorum bu yüzden.
Zaten daha nişanlıyken belliydi, ben uzakta olduğum için eşim kendi annesiyle gezdi mobilyacıları. mobilya beğenmişler, hiç benim stilim değil. ağlamıştım sevmediğim eşyaları mı alacağız sırf annen güzel buldu diye. beni annesiyle konuşturup zor durumda bırakmıştı. "buradaki herkes beğendi bitek sen beğenmedin" demişti. bende al demiştim. allahtan eşim daha uygun fiyata mobilya buldu onları almadı.
işte hep böyle devam edecek diye çok korkuyorum. 2 yıl olacak evleneli.